Αγάπη παντού για πάντα και πάντα.

 

Ένα από τα καλά του να δουλεύεις σε μια μικρή πόλη και να είσαι δασκάλα, είναι το που βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν, να δουλεύουν, να κάνουν οικογένειες και  να ανανεώνουν την κοινωνία που ζεις. Αισθάνεσαι πολύ έντονα ότι τα νιάτα και η δύναμη της ζωής που προχωρά, σπρώχνει τους μεγαλύτερους στην άκρη αλλά αυτό δεν με τρομάζει. Αντίθετα με γεμίζει με μια μεγάλη συγκίνηση,με μια βαθιά χαρά. Είναι σαν η αγάπη που έχουμε για όλα αυτά τα παιδιά, να γίνεται σαν δέντρο και όσο περνούν τα χρόνια, οκορμός του να μεγαλώνει, τα κλαδιά του να απλώνονται και να φτάνουν τον ήλιο.

Πολλοί λένε για τα vibes, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι που αφορά τον καθένα. Δηλαδή, το πως αισθάνεσαι και το πως βλέπεις γενικά την ζωή, η το πως τα συναισθήματα θέλεις να επηρεάζουν την ζωή σου. Καμιά φορά, είναι θέμα επιλογής πιστεύω.  Ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή που δεν είναι γεμάτη από δυνατά συναισθήματα. Την αίσθηση ότι ζεις την ζωή σου και την καθορίζεις εσύ το πως την βιώνεις. Δεν μπορεί να γίνει αυτό χωρίς πολύ πολύ δόση αγάπης για ότι κάνεις και τους γύρω σου.  Αν υπάρχουν κάποια μυστικά, αυτά είναι ίσως ξεχωριστά για τον καθένα. Για μένα, είναι να μην σκέφτεσαι ποτέ τα χρήματα που βγαίνουν η άλλες απολαβές, και το δεύτερο, να έχεις ένα κύκλο με πρέπει και με μη που να τον έχεις κάνει μόνη σου. Αυτό βέβαια, προυποθέτει ότι έχεις βγει από τους κύκλους που έχουν επιβληθεί από άλλους. Δεν είναι καθόλου εύκολο .. Τα πρέπει και τα μη που διαλέγεις αν δεν ισχύουν για το ευρύτερο κοντινό σου περιβάλλον, τότε χρειάζεται πολύ μεγάλη δύναμη να το κρατήσεις. Η αγάπη δεν είναι εύκολη. Θέλει μεγάλη εξάσκηση και μεγάλο και συνεχές συναισθηματικό ξεκαθάρισμα είτε το καταλαβαίνουν οι άλλοι, είτε όχι. Δεν είναι θέμα αν αξίζει τον κόπο η όχι. Είναι η εσωτερική πυξίδα που γυρίζει μόνη της προς τα εκεί που σου λέει ο βαθύτερος εαυτός σου και μερικοί απλά, κάνουν ησυχία για τον ακούσουν, και από την πρώτη φορά, δεν μπορούν να τον σιωπήσουν.