Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018
19 Νοεμβρίου 2018 και ο Θεός βοηθός.
Σήμερα είναι 19 Νοέμβρη 2018 και ο καιρός όλο και θυμίζει Χριστούγεννα. Οι βιτρίνες στολίζονται, τα σπίτια μυρίζουν τζάκι, τα δέντρα φορτώνονται με τα στολίδια τους και τα παιδιά μετρούν με αδημονία τις μέρες.
Όμως τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά στην χώρα μας μιας και έχουν ανοίξει θέματα βιαστικά και επιφανειακά χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει μια ολοκληρωτική πρόταση αντικατάστασης τους.
Το θέμα της Εκκλησίας με μια συμφωνία που δεν είχε την έγκριση, ούτε και την γνώση όλων των εμπλεκομένων αλλά το πιο σπουδαίο κατά την γνώμη μου, είναι η ψυχολογική ταραχή του κόσμου. Ο Ιερώνυμος δεν φαίνεται να έχει την έγκριση των Ιεραρχών στο σύνολο τους και κατά συνέπεια οι πιστοί θα αλλάξουν συναισθήματα απέναντι του.
Τελικά το κόλπο να μείνουμε με 10000 μείον δημοσίους υπαλλήλους για να βολέψουμε άλλους δεν θα προχωρήσει τόσο απλά.
Προλαβαίνει ο Αλέξης και ξεμπερδεύει τα μπερδεμένα κουβάρια είτε στα εθνικά θέματα, είτε στην εκκλησία. Βιαστικά και άτσαλα, πατώντας στις εντολές των ξένων, χωρίς να έχει λόγο ο λαός γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Ενώ εμείς που δεν ξέρουμε θα πρέπει να ψηφίσουμε σε λίγο..
Πέρασε και ένα μήνας περίπου από την δολοφονία του Κατσιφά στην Βόρεια Ήπειρο.
Φώναζαν μερικοί, ότι δεν υπάρχει Βόρεια Ήπειρος. Ότι έλεγαν για την Μακεδονία, το απέρριπταν στην Ήπειρο.
Και η Ήπειρος είναι ένας γεωγραφικός όρος ενιαίος και τα Ελληνικά χωριά μας είναι αναγνωρισμένα από παντού ότι ο πληθυσμός είναι Ελληνικός με δικαιώματα και ταυτότητα.
Ο Κατσιφάς δέχθηκε έναν οχετό λάσπης και πολλοί βιάστηκαν πάρα πολύ να τον μειώσουν και να του καταλογίσουν χίλια δυο.
Εγώ το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε για την αγάπη της πατρίδας του.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, η αδικία πιέζει πιο πολύ μερικούς ανθρώπους, και το όραμα και το ιδανικό της πατρίδας, γίνεται πιο σημαντικά και από την ίδια την ζωή.
Άλλωστε τι είναι ο ηρωισμός παρά η υπέρβαση των ιδεών εις βάρος της ίδιας μας την ζωής?
Άλλο θέμα ανησυχητικό είναι οι έρευνες και οι Τουρκικές συνεχείς προκλήσεις για το πετρέλαιο.. Για να δούμε τι θα γίνει λοιπόν και ελπίζουμε να μείνει κάτι από αυτή την χώρα να μας θυμίζει ότι είμαστε Έλληνες..
Όμως τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά στην χώρα μας μιας και έχουν ανοίξει θέματα βιαστικά και επιφανειακά χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει μια ολοκληρωτική πρόταση αντικατάστασης τους.
Το θέμα της Εκκλησίας με μια συμφωνία που δεν είχε την έγκριση, ούτε και την γνώση όλων των εμπλεκομένων αλλά το πιο σπουδαίο κατά την γνώμη μου, είναι η ψυχολογική ταραχή του κόσμου. Ο Ιερώνυμος δεν φαίνεται να έχει την έγκριση των Ιεραρχών στο σύνολο τους και κατά συνέπεια οι πιστοί θα αλλάξουν συναισθήματα απέναντι του.
Τελικά το κόλπο να μείνουμε με 10000 μείον δημοσίους υπαλλήλους για να βολέψουμε άλλους δεν θα προχωρήσει τόσο απλά.
Προλαβαίνει ο Αλέξης και ξεμπερδεύει τα μπερδεμένα κουβάρια είτε στα εθνικά θέματα, είτε στην εκκλησία. Βιαστικά και άτσαλα, πατώντας στις εντολές των ξένων, χωρίς να έχει λόγο ο λαός γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Ενώ εμείς που δεν ξέρουμε θα πρέπει να ψηφίσουμε σε λίγο..
Πέρασε και ένα μήνας περίπου από την δολοφονία του Κατσιφά στην Βόρεια Ήπειρο.
Φώναζαν μερικοί, ότι δεν υπάρχει Βόρεια Ήπειρος. Ότι έλεγαν για την Μακεδονία, το απέρριπταν στην Ήπειρο.
Και η Ήπειρος είναι ένας γεωγραφικός όρος ενιαίος και τα Ελληνικά χωριά μας είναι αναγνωρισμένα από παντού ότι ο πληθυσμός είναι Ελληνικός με δικαιώματα και ταυτότητα.
Ο Κατσιφάς δέχθηκε έναν οχετό λάσπης και πολλοί βιάστηκαν πάρα πολύ να τον μειώσουν και να του καταλογίσουν χίλια δυο.
Εγώ το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε για την αγάπη της πατρίδας του.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, η αδικία πιέζει πιο πολύ μερικούς ανθρώπους, και το όραμα και το ιδανικό της πατρίδας, γίνεται πιο σημαντικά και από την ίδια την ζωή.
Άλλωστε τι είναι ο ηρωισμός παρά η υπέρβαση των ιδεών εις βάρος της ίδιας μας την ζωής?
Άλλο θέμα ανησυχητικό είναι οι έρευνες και οι Τουρκικές συνεχείς προκλήσεις για το πετρέλαιο.. Για να δούμε τι θα γίνει λοιπόν και ελπίζουμε να μείνει κάτι από αυτή την χώρα να μας θυμίζει ότι είμαστε Έλληνες..
Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2018
Κυριακή 30 Σεπτέμβρη.
Σήμερα Κυριακή με μια ελαφριά βροχούλα, τουλάχιστον προς το παρόν, από το φαινόμενο μεσογειακού κυκλώνα.
Ευτυχώς στην περιοχή μας δεν είναι έντονο το φαινόμενο σε αντίθεση από άλλες περιοχές από όπου υπάρχουν και θύματα από τις πλημμύρες.
Χτες το πρωί συνοδεύσαμε το παιδί στο αεροδρόμιο και μια νέα ζωή ξεκινά με όλες τις προοπτικές στο πιο θετικό τους πρόσημο.
Αυτό σκέφτομαι και καταπνίγω όλες τις ανησυχίες και τους φόβους μιας μαμάς, όπως και την νοσταλγία που ήδη έχει αρχίσει να απλώνει τα πλοκάμια της.
Όταν μαθαίνεις το μυαλό σου να εκπαιδεύεται ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, είναι δύσκολο να απλωθεί μέχρι και μια άλλη Ήπειρο τόσο μακρινή όπως η Αμερική.
Παρηγοριά η σκέψη των τόσων χιλιάδων μαμάδων και μπαμπάδων που είναι στην ίδια θέση με μας.
Η ζωή προχωρά με γοργά βήματα και πίσω μένουν τα σημάδια της ζωής που θα φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού, σαν τα πιο τρυφερά αισθήματα και της αγάπης μας τα στολίδια. Τα παιδιά μας είναι η ζωή μας και ακολουθούμε με την σκέψη και την καρδιά μας τα βήματα τους.
Ευτυχώς στην περιοχή μας δεν είναι έντονο το φαινόμενο σε αντίθεση από άλλες περιοχές από όπου υπάρχουν και θύματα από τις πλημμύρες.
Χτες το πρωί συνοδεύσαμε το παιδί στο αεροδρόμιο και μια νέα ζωή ξεκινά με όλες τις προοπτικές στο πιο θετικό τους πρόσημο.
Αυτό σκέφτομαι και καταπνίγω όλες τις ανησυχίες και τους φόβους μιας μαμάς, όπως και την νοσταλγία που ήδη έχει αρχίσει να απλώνει τα πλοκάμια της.
Όταν μαθαίνεις το μυαλό σου να εκπαιδεύεται ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, είναι δύσκολο να απλωθεί μέχρι και μια άλλη Ήπειρο τόσο μακρινή όπως η Αμερική.
Παρηγοριά η σκέψη των τόσων χιλιάδων μαμάδων και μπαμπάδων που είναι στην ίδια θέση με μας.
Η ζωή προχωρά με γοργά βήματα και πίσω μένουν τα σημάδια της ζωής που θα φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού, σαν τα πιο τρυφερά αισθήματα και της αγάπης μας τα στολίδια. Τα παιδιά μας είναι η ζωή μας και ακολουθούμε με την σκέψη και την καρδιά μας τα βήματα τους.
Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2018
Σήμερα η τελευταία μέρα σπίτι.
Σήμερα είναι Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη και οι βαλίτσες μαζεύουν τα αναγκαία για ένα μεγάλο ταξίδι σε απόσταση, αλλά και σε δρόμο ζωής.
Το παιδί μου, ο μεγάλος μου γιος, ξεκινά μια νέα ζωή στην μακρινή Νέα Υόρκη.
Μακάρι όλα τα παιδιά να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, μακάρι να έχουν υγεία και προκοπή.
Σήμερα είναι η μέρα που θα την θυμάμαι σαν νέα γενέθλια και θα μετράμε τον χρόνο με έναρξη το ταξίδι.
Από αύριο το βράδυ η ζωή μας θα αλλάξει ξανά και η καρδιά μας θα είναι και εδώ αλλά και εκεί.
Ακολουθεί η καρδιά του γονιού τον χτύπο του παιδιού του και η ζωή απλώνεται στον κόσμο και περπατά σε νέους δρόμους.
Το παιδί μου, ο μεγάλος μου γιος, ξεκινά μια νέα ζωή στην μακρινή Νέα Υόρκη.
Μακάρι όλα τα παιδιά να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, μακάρι να έχουν υγεία και προκοπή.
Σήμερα είναι η μέρα που θα την θυμάμαι σαν νέα γενέθλια και θα μετράμε τον χρόνο με έναρξη το ταξίδι.
Από αύριο το βράδυ η ζωή μας θα αλλάξει ξανά και η καρδιά μας θα είναι και εδώ αλλά και εκεί.
Ακολουθεί η καρδιά του γονιού τον χτύπο του παιδιού του και η ζωή απλώνεται στον κόσμο και περπατά σε νέους δρόμους.
Δευτέρα, 24 Σεπτεμβρίου 2018
Ένα έγκλημα μια τιμωρία και μια ανοησία.
Το πως σκοτώθηκε ένας ληστής είναι ένα θέμα που δεν θα βγάλουμε άκρη , το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει τους κάθε είδους κακοποιούς είναι ένα άλλο.
Δεν θέλω να συνταράξω συνθέμελα την ψυχοσύνθεση ενός τυχαίου αναγνώστη αυτή την στιγμή, αλλά ναι, και οι κακοποιοί έχουν ψυχή.
Έχουν ευαισθησίες, όνειρα, οικογένειες που τους αγαπούν, έχουν ταλέντα, με άλλα λόγια, όλα τα έχουν απλά κάπου στον δρόμο πήραν μια άλλη στροφή και βλέπουν τον κόσμο αλλιώς.
Αυτό είναι όλο.
Το τι ανοησίες διαβάζουμε γενικά είναι άνω ποταμών. Το θέμα παραμένει ότι ένας άνθρωπος έκανε κάτι κακό, είχε πέσει σε μια βαθιά αρρώστια και δέχθηκε υπερβολική βία χωρίς να χρειάζεται.
Το τι λέει αυτό για όσους το έκαναν είναι πασιφανές.
Οι άνθρωποι δεν είναι μαύρο άσπρο, είναι και πολλές αποχρώσεις όλων των χρωμάτων στο ενδιάμεσο που περιμένουν τον κατάλληλο χρωματισμό του πρίσματος των καταστάσεων για να φανούν.
Δεν θέλω να συνταράξω συνθέμελα την ψυχοσύνθεση ενός τυχαίου αναγνώστη αυτή την στιγμή, αλλά ναι, και οι κακοποιοί έχουν ψυχή.
Έχουν ευαισθησίες, όνειρα, οικογένειες που τους αγαπούν, έχουν ταλέντα, με άλλα λόγια, όλα τα έχουν απλά κάπου στον δρόμο πήραν μια άλλη στροφή και βλέπουν τον κόσμο αλλιώς.
Αυτό είναι όλο.
Το τι ανοησίες διαβάζουμε γενικά είναι άνω ποταμών. Το θέμα παραμένει ότι ένας άνθρωπος έκανε κάτι κακό, είχε πέσει σε μια βαθιά αρρώστια και δέχθηκε υπερβολική βία χωρίς να χρειάζεται.
Το τι λέει αυτό για όσους το έκαναν είναι πασιφανές.
Οι άνθρωποι δεν είναι μαύρο άσπρο, είναι και πολλές αποχρώσεις όλων των χρωμάτων στο ενδιάμεσο που περιμένουν τον κατάλληλο χρωματισμό του πρίσματος των καταστάσεων για να φανούν.
Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2018
Η μηχανή του κιμά των φθηνών επίπλων.
Όλοι τώρα πια αγοράζουν φθηνά έπιπλα. Έπιπλα που τα συναρμολογούμε μόνοι μας και αν και ξέρουμε ότι δεν είναι καλής ποιότητας, δεν μας νοιάζει και τόσο πολύ.
Αρκεί που μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μοντέρνο και λειτουργικό χώρο με λίγα χρήματα.
Όμως τι γίνεται με τους επιπλοποιούς και τους τεχνίτες με την τέχνη τους?
Τι συμβαίνει με τους χιλιάδες ανθρώπους που από τα βάθη των αιώνων δουλεύουν το ξύλο με μεράκι και γνώση για να δημιουργήσουν κάτι όμορφο που αντέχει στον χρόνο ενώ ταυτόχρονα ενσωματώνει την ιστορία όχι μιας, αλλά πολλών ανθρώπινων κύκλων με τις χαρές και τις λύπες τους?
Πόσοι πια μπορούν όχι μόνο να χαρούν αλλά και να εκτιμήσουν την αξία της διαχρονικής δημιουργίας?
Όταν βλέπουμε ψευτοέπιπλα ας αφήσουμε την σκέψη μας να αγγίξει την εικόνα ενός τεχνίτη που σκαλίζει και δίνει ζωή στο ξύλο και τότε το τόσο φτηνό, θα μας φανεί φτηνιάρικο.
Αρκεί που μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μοντέρνο και λειτουργικό χώρο με λίγα χρήματα.
Όμως τι γίνεται με τους επιπλοποιούς και τους τεχνίτες με την τέχνη τους?
Τι συμβαίνει με τους χιλιάδες ανθρώπους που από τα βάθη των αιώνων δουλεύουν το ξύλο με μεράκι και γνώση για να δημιουργήσουν κάτι όμορφο που αντέχει στον χρόνο ενώ ταυτόχρονα ενσωματώνει την ιστορία όχι μιας, αλλά πολλών ανθρώπινων κύκλων με τις χαρές και τις λύπες τους?
Πόσοι πια μπορούν όχι μόνο να χαρούν αλλά και να εκτιμήσουν την αξία της διαχρονικής δημιουργίας?
Όταν βλέπουμε ψευτοέπιπλα ας αφήσουμε την σκέψη μας να αγγίξει την εικόνα ενός τεχνίτη που σκαλίζει και δίνει ζωή στο ξύλο και τότε το τόσο φτηνό, θα μας φανεί φτηνιάρικο.
Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου 2018
Μια απορία που βρήκε απάντηση για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Πριν την έναρξη των μεγάλων ροών προσφύγων και μεταναστών και την δημιουργία των κέντρων προσφύγων, είχα πάντα την περιέργεια και την ερώτηση του πως οι άνθρωποι είχαν φτάσει στο σημείο να ζουν δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων, Αθίγγανων, ομοφυλόφιλων, αντιφρονούντων και όλων όσων δεν ταίριαζαν στο πλάνο της δημιουργίας της Άριας Φυλής με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τα πιστεύω της.
Σκεφτόμουν, "πως ήταν δυνατόν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που υποφέρουν τόσο πολύ και να μπορούν να συνεχίζουν την ζωή τους κάνοντας τους ανήξερους". Τώρα ξέρω πως είναι και καταλαβαίνω το ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα παρά να το καταχωρήσουν στον εγκέφαλο τους σαν κάτι φυσιολογικό και να συνεχίζουν της ζωή τους.
Όταν λέμε ότι τα Κέντρα υποδοχής προσφύγων βρίσκονται στα όρια τους η τα έχουν ξεπεράσει, εννοούμε ότι ακόμα και τα 6χρονα έχουν προσπαθήσει να αυτοκτονήσουν.
Εννοούμε απερίγραπτες καταστάσεις που δεν μπορούμε να διανοηθούμε και έρχονται πολλές φορές που πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα στην πατρίδα τους , όταν πρόκειται για Σύριους, παρά εκεί.
Αποκλείεται να είναι χειρότερα νομίζω.
Υπάρχουν και οι άλλοι που κινδυνεύει η ζωή τους για πολλούς διαφορετικούς λόγους και θα έπρεπε πάση θυσία να βρουν μια θέση ζωής στον κόσμο.
Μια άλλη απορία που βρίσκεται ήδη προς διερεύνηση είναι το θέμα με τα χρήματα που διατίθενται για τους πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη που υποτίθεται ότι δεν φτάνουν.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία δίνει πολύ λιγότερα ανά άτομο και η ζωή στους καταυλισμούς της είναι πολύ καλύτερη.
Τι γίνεται λοιπόν στην υπέροχη χώρα μας με τους καλούς ανθρώπους στην διαχείριση των χρημάτων? Με τι καρδιά παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο από την μια και από την άλλη πιέζουν τόσο πολύ άσχημα τις τοπικές κοινωνίες?
Πως μπορούμε και εμείς να συνεχίζουμε έτσι την ζωή μας ανέμελα για αυτό το θέμα χωρίς κάποια ισχυρή αντίδραση - με την ένταση που θα ταίριαζε- σε αυτό το τρομαχτικό θέμα?
Ντρέπομαι και ας μην έχω καμιά ανάμειξη, λυπάμαι και θυμώνω για το σύστημα που επιτρέπει τέτοιες καταστάσεις και όμως , σε λίγους μήνες θα πάω να ψηφίσω έναν από αυτούς....
Μωρά σε ειδικές αποστολές.
Κάτι έχει πέσει μέσα στο χάσμα γενεών και όπως φαίνεται είναι τόσο μεγάλο αυτό το χάσμα, που αν και περιμένω ώρες και μέρες δεν έχω ακούσει ακόμα το πλαφ που θα έδειχνε ότι φτάσαμε στον πάτο.
Διαβάζω αγωνίες μαμάδων για το ότι δεν διαβάζουν τα παιδιά τους. Περιμένω να πάω πάρα κάτω και να δω αν είναι 15, 10, 7,τουλάχιστον, αλλά όχι. Ούτε καν 5, ούτε 4, αλλά 1 και μισό!!
Μάλιστα καλέ μου άνθρωπε! Έχει αγωνία γιατί το 1 και μισό δεν κάθεται να ξεφυλλίσει το βιβλίο. Δεν είναι μία αλλά πολλές που ψάχνουν εναγωνίως να βρουν βιβλία που το ίδιο το παιδί, μόνο του θα τα πάρει, θα τα ..διαβάσει και θα κάτσει με τις ώρες .
Βλέπω γύρω μου νήπια να πηγαίνουν μπαλέτο, πολεμικές τέχνες, μαμάδες που αισθάνονται σαν τις γενέτειρες μιας επόμενης κυρίαρχης και ανώτερης φυλής και δεν ξέρω τι να υποθέσω..
Τώρα έβλεπα κάτι μικρούλικα να μαγειρεύουν στο μάστερ σεφ τζούνιορ και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Πότε έμαθαν αυτά τα μικρά να μαγειρεύουν? Δεν φοβούνται οι μαμάδες τους μην κοπούν?
Και όλα αυτά τα λόγια να φιλίες και συναγωνισμό μπροστά σε μουτράκια που κλαίνε με αναφιλητά γιατί έχασαν την μεγάλη ευκαιρία να πάνε στον δεύτερο κύκλο?
Εμένα έρχεται να κλαίω που κλαίνε. Γιατί τα βάζουν τόσο γρήγορα στον κόσμο των μεγάλων? Δεν καταλαβαίνω, πραγματικά.
Μήπως δεν μεγαλώσουν?Τι φοβούνται τόσο πολύ?
Αφήστε τα μωρά ήσυχα να παίξουν, να χαζέψουν να βαρεθούν όσο θέλουν και να ζήσουν την παιδική τους ηλικία στην ώρα της.
Έχουμε γεμίσει από μωρά που τρέχουν σαν μεγάλοι και από μεγάλους που παριστάνουν τους μικρούς.
Το χάσμα που λέγαμε και στην αρχή, όλο και μεγαλώνει.
Βλέπω γύρω μου νήπια να πηγαίνουν μπαλέτο, πολεμικές τέχνες, μαμάδες που αισθάνονται σαν τις γενέτειρες μιας επόμενης κυρίαρχης και ανώτερης φυλής και δεν ξέρω τι να υποθέσω..
Τώρα έβλεπα κάτι μικρούλικα να μαγειρεύουν στο μάστερ σεφ τζούνιορ και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Πότε έμαθαν αυτά τα μικρά να μαγειρεύουν? Δεν φοβούνται οι μαμάδες τους μην κοπούν?
Και όλα αυτά τα λόγια να φιλίες και συναγωνισμό μπροστά σε μουτράκια που κλαίνε με αναφιλητά γιατί έχασαν την μεγάλη ευκαιρία να πάνε στον δεύτερο κύκλο?
Εμένα έρχεται να κλαίω που κλαίνε. Γιατί τα βάζουν τόσο γρήγορα στον κόσμο των μεγάλων? Δεν καταλαβαίνω, πραγματικά.
Μήπως δεν μεγαλώσουν?Τι φοβούνται τόσο πολύ?
Αφήστε τα μωρά ήσυχα να παίξουν, να χαζέψουν να βαρεθούν όσο θέλουν και να ζήσουν την παιδική τους ηλικία στην ώρα της.
Έχουμε γεμίσει από μωρά που τρέχουν σαν μεγάλοι και από μεγάλους που παριστάνουν τους μικρούς.
Το χάσμα που λέγαμε και στην αρχή, όλο και μεγαλώνει.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
19 Νοεμβρίου 2018 και ο Θεός βοηθός.
Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου 2018
Όταν φεύγει το παιδί.
Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι ανήκω κάπου εκτός από την οικογένεια μου.
Ότι ανήκω στο μεγάλο κύκλο των μαμάδων.
Για καιρό έβλεπα τις γυναίκες στον δρόμο και σκεφτόμουν ότι μόνο εμείς ξέρουμε τι σημαίνει να γεννάς, να κουβαλάς μια ζωή και μετά για πάντα και πάντα να είσαι δεμένη μαζί της.
Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα από την μια, αλλά από την άλλη υπάρχει τόσος χρόνος για να ακολουθήσεις τα βήματα του στο νήπιο, στο δημοτικό στο λύκειο στο πανεπιστήμιο, μέσα στην χώρα, έξω από την χώρα.
Και μετά στον στρατό και μετά...
Και μετά, ήρθε η ώρα να αισθανθώ ότι πάλι ανήκω σε μια μεγάλη παρέα από μαμάδες που αγωνιούν καθημερινά αφού τα παιδιά τους είναι μακριά.
Όταν είμαστε μικροί έχουμε όνειρα για ταξίδια, για δουλειές, για επιτυχίες για φιλοδοξίες και ανατροπές. Δεν φοβόμαστε τίποτα, δεν αισθανόμαστε καμιά αλυσίδα να μας κρατάει πουθενά και το αύριο δεν είναι παρά ένα βήμα σε μια σκάλα που μόνο ανεβαίνει.
Όταν όμως είσαι γονιός, από την μια θυμάσαι το πως ήταν τότε που τα ένιωθες και συ, αλλά από την άλλη η καρδιά μας βουλιάζει από την αγωνία και την στενοχώρια που δεν θα έχουμε κοντά μας τα παιδάκια μας.
Βάζουμε την λογική μπροστά και σκεφτόμαστε όλα τα καλά. Σκεφτόμαστε και την μιζέρια που είναι υποχρεωμένα να ζουν τόσα και τόσα νιάτα που μοιάζει αχαριστία να μην είμαστε ευχαριστημένοι όταν το παιδί μας κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα μακριά μας.
Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι καλά, μακάρι να έχουν το κουράγιο να ελπίζουν και να προσπαθούν. Μακάρι να καταλαβαίνουν ότι μόνο με το πρόγραμμα και την σκληρή δουλειά μπορούν να προκόψουν έστω και σε μια άλλη χώρα. Η Γη είναι το σπίτι μας και υπάρχουν άνθρωποι παντού που μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι μας συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι.
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς οι μαμάδες, να γινόμασταν ένας αόρατος μανδύας προστασίας ένα χάδι στα μαλλιά τους, μια κουβέντα πριν τον ύπνο χωρίς να το καταλάβουν καν.
Anima,σαν ψυχή.
Η αλήθεια είναι ότι συνήθως νιώθω να μου βγάζουν την ψυχή και για αυτό τον λόγο την νιώθω τόσο πολύ.
Το λεξικό λέει ότι σημαίνει το μέρος της ψυχής που ενώνεται με το υποσυνείδητο και ο άνθρωπος εκφράζεται ανάλογα το πιο κομμάτι κυριαρχεί πάνω στο άλλο .
Το υποσυνείδητο δεν το θυμάμαι, άλλωστε θα ήταν συνειδητό, έτσι δεν έχω ιδέα για το πότε φέρομαι υπό την κυριαρχία εκείνου η της ψυχής.
Άνιμα λοιπόν και ξεκινά ένα νέο blog που κατά πάσα πιθανότητα θα το διαβάζω μόνη μου,
αλλά θα έχω την ευκαιρία να βλέπω τα πράγματα τακτοποιημένα.
Το λεξικό λέει ότι σημαίνει το μέρος της ψυχής που ενώνεται με το υποσυνείδητο και ο άνθρωπος εκφράζεται ανάλογα το πιο κομμάτι κυριαρχεί πάνω στο άλλο .
Το υποσυνείδητο δεν το θυμάμαι, άλλωστε θα ήταν συνειδητό, έτσι δεν έχω ιδέα για το πότε φέρομαι υπό την κυριαρχία εκείνου η της ψυχής.
Άνιμα λοιπόν και ξεκινά ένα νέο blog που κατά πάσα πιθανότητα θα το διαβάζω μόνη μου,
αλλά θα έχω την ευκαιρία να βλέπω τα πράγματα τακτοποιημένα.
