Ευχές για την νέα βδομάδα.. και να κερδίσουμε το joker!

Mια καινούργια βδομάδα ξεκινά και έχουμε τόσα να ευχηθούμε για να περάσουν αυτές οι επόμενες 7 μέρες.
Εμένα οι ευχές μου πάνε κάπως έτσι..

Να γίνω καλά και να μου περάσει η αλλεργία και να κερδίσω αυτή την φορά το joker

Να έχω μια καλή εργασιακή βδομάδα,με ηρεμία και καλά αποτελέσματα και να έχω έμπνευση για τους σωστούς αριθμούς του joker.

Να γίνει καλά το σκυλάκι μου να βγάλει τα ράμματα και να χοροπηδάει χαρούμενο, αλλά επειδή θα κερδίσουμε το joker.

Να βγούμε με φίλους και να ανταλλάξουμε ιδέες και προτάσεις, για το καλύτερο σύστημα στο joker.

Να βρω μερικά πραγματάκια στις εκπτώσεις που μου λείπουν και να ένα lotto γιατί ένα joker τι να σου κάνει?
Σκέφτομαι να αρχίσω και τα λαχεία αλλά δεν θα μου φτάνει το βδομαδιάτικο...
Δέκα επτά ολόκληρα εκατομμύρια και βρε παιδιά, ας τα κερδίσουμε όλοι!! Φτάνουν και περισσεύουν για όλους μας να περάσουμε αξέχαστα Χριστούγεννα...

"Kαταγγέλω καταγγέλεις καταγγέλει"

"Η σιωπή είναι συνενοχή " λένε πολλοί και καμαρώνουν για την μεγάλη σοφία που λένε και βιάζονται να καταδικάσουν γειτόνους με ανώνυμα η επώνυμα τηλεφωνήματα και καταγγελίες.

Όλο και πιο πολλές καταγγελίες για κακοποίηση ζώων, ακόμα και για αναρτήσεις σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα, ηθικολογίες και μεγάλα λόγια, αναλύσεις για δικαιώματα και υποχρεώσεις σε μια πολιτισμένη δημοκρατία.

Θα πίστευε κάποιος ότι η κοινωνίες έχουν απελευθερωθεί από κόμπλεξ και δεν φοβάται να καταγγέλλει τα κακά που συμβαίνουν στον περίγυρο τους.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι μικρές και οι μεγαλύτερες κοινωνίες μας από το μόνο που πάσχουν, είναι από επιθέσεις προς τα ζώα από φοροδιαφυγή , μιας και για αυτό γίνονται πάρα πολλές καταγγελίες.
Να μη ξεχνάμε βέβαια και τις ατέλειωτες συζητήσεις  και τις καταγγελίες για την ομοφοβία και τους τόνους μελάνι για να νουθετίσουν ακόμα και τον πιο δύσπιστο για το "καλό" του να είναι κάποιος κάτι άλλο εκτός από σκέτο άντρας η γυναίκα.  Διαβάζουμε παντού για colour΅ ανθρώπους λες και το να ονομάζεις μια κατάσταση με κάτι όμορφο θα την κάνεις πιο αποδεκτή ..κάτι σαν την ζάχαρη που βάζαμε στην ασπιρίνη.
Ας είναι ο καθένας ότι θέλει, αλλά εδώ έχει χάσει και η υπερβολή την υπερβολή της.

Εν τω μεταξύ, τα ναρκωτικά πνίγουν ακόμα και τα χωριά, το χασίς έγινε μόδα μιας και το κανονικό τσιγάρο είναι πολύ πασέ, και κανείς βρε παιδί μου δεν βλέπει τίποτα να καταγγείλει.
Κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται για τα ναρκωτικά που καταστρέφουν τα νιάτα μας και όχι μόνο.
Κανείς δεν φαίνεται επίσης να ενοχλείται από τις μικροσυμμορίες που διαλύουν αυτοκίνητα  μηχανάκια και κλοπές.
Δεν υπάρχουν μάρτυρες για φθορές και βανδαλισμούς, για παραμέληση παιδιού και εγκατάλειψη ηλικιωμένων.
Κανείς δεν βλέπει τίποτα πίσω από τις κουρτίνες που μισοκλείνουν μέσα στο σκοτάδι, κανείς δεν είναι παρόν όταν τα ανήλικα αγοράζουν και οι έμποροι ξεφεύγουν μέσα από το ευρύχωρο δίχτυ της δικαιοσύνης που κάπως εξισώνει τον χρήστη με τον έμπορο, σε πολλές περιπτώσεις.

Κανείς δεν υπάρχει να υποστηρίξει ένα παιδί θύμα κακοποίησης από άλλα παιδιά, όταν το παιδί αυτό είναι από τα κατακάθια της κοινωνίας και ο θύτης από αυτούς που είναι στον αφρό.

Κανείς από όσους γράφουν για την υπεράσπιση του δικαίου δεν ενοχλείται από συκοφαντίες και ύβρεις όταν δεν αναφέρονται σε αυτούς προσωπικά και ας ξέρουν ότι είναι ακριβώς αυτό. Συκοφαντίες και ύβρεις.

Είμαστε πράγματι μια τόσο όμορφη κοινωνία που έχει ξυπνήσει και καταγγέλλει τα πάντα αρκεί να είναι πολύ μακρυά από αυτούς, πολύ ανώδυνα, πολύ επιδερμικά, και φυσικά πολύ...μόδα  ίσα ίσα να χαιδεύουν  το εγώ τους ότι κάνουν  το χρέος τους στην κοινωνία.

Τελικά ίσως πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι που έχουμε ξεκαθαρίσει το τι στραβό υπάρχει στην κοινωνία μας και δεν έχουμε κάτι άλλο να μας απασχολεί.

Παιδιά - σημαία - Πατρίδα!

Μπήκαμε πια στον Νοέμβρη και τώρα που σταμάτησαν οι αναρτήσεις για την 28 Οκτωβρίου ας πούμε λίγα πράγματα για την σημαία μας και όχι μόνο.

Προσωπικά, πάντα νιώθω μεγάλη συγκίνηση όταν βλέπω παρελάσεις μιας και το λάβαρο της Πατρίδας μας το κρατάνε ψηλά τα νιάτα μας.
Είναι το τρίπτυχο που ο συμβολισμός του φθάνει πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή μου, τόσο βαθιά που δεν υπάρχει πια τίποτα άλλο, παρά το συναίσθημα της πιο αγνής και ειλικρινούς πίστης για ότι καλύτερο υπάρχει στον άνθρωπο που του επιτρέπει να συνεχίζει την ζωή του με αξιοπρέπεια και τιμή.
Η μια πτυχή είναι τα παιδιά μας.
Τα παιδιά μας που αντιπροσωπεύουν το μέλλον της κοινωνίας μας, την συνέχεια της, αλλά και τους θεματοφύλακες του παρελθόντος και όλων όσων συνθέτουν την ύπαρξη μας σαν Έλληνες.
Οι φωνές που ειρωνεύονται μια τέτοια σκέψη, μου θυμίζουν όσους από την μια υπερασπίζονται μεγάλες αξίες και ιδανικά, και από την άλλη, εξισώνουν οτιδήποτε καλό  υπάρχει στην κοινωνία σε μια βάση απαξίωσης προς κάθε κατεύθυνση.
Αλλά όπως το κύμα δεν φτάνει να βρέξει όλη την παραλία σε έναν νοτιά, παρά μόνο οι σταγόνες που ξεφεύγουν από τον όγκο του νερού παρασυρμένες από τον άνεμο, έτσι και τα παιδιά μας, δεν θα αλλάξουν όλα τον κόσμο, αλλά μερικά από αυτά, σαν εκείνες τις σταγόνες θα ξεφύγουν και θα χαράξουν τον δρόμο για το μέλλον.
Είναι εκείνα τα κάποτε παιδιά που μεγάλωσαν, και μέχρι τώρα σε κάθε περίοδο, σε κάθε κατάσταση, ορίζουν και οριοθετούν τον πολιτισμό την επιστήμη την τέχνη, και πάνε τον κόσμο ένα βήμα πιο πέρα, δίνοντας τα εφόδια σε όλους τους άλλους να ακολουθήσουν.
Από την άλλη, δεν υποτιμούμε το κύμα, όλο το υπόλοιπο σώμα της νεολαίας, που θα συνεχίσει με κάποιο τρόπο να συντηρεί να υπηρετεί και να φροντίζει, μια άλλη νέα γενιά, την γη την θάλασσα, τις δομές και την ζωή εν γένει.

Η άλλη πτυχή είναι η σημαία.
Ένα πανί που συμβολίζει όλη την ιστορία μας ,όλους τους θρύλους και τους αγώνες, όλη την ιστορία που πόνεσε αλλά και θέριεψε σε κάθε στιγμή την καρδιά των Ελλήνων.
Όσοι αγαπούν την Γη τους, την δική τους Γη, την Γη των προγόνων τους, και βλέπουν τις ρίζες τους να φτάνουν βαθιά μέσα στον χρόνο, δεν μπορούν παρά να αγαπούν και πάντα να τιμούν το σύμβολο τους.
Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος της χώρας είναι. Για μένα ο τόπος μου είναι αυτός, για τον άλλον, ο δικός του, όμως το σύμβολο είναι το ίδιο γιατί οι αγώνες είναι κοινοί και οι εχθροί ποτέ δεν ξέρεις που κρύβονται.
Δεν έχει σημασία ποιος την διάλεξε, δεν έχει σημασία επί ποιας κατοχής επιλέχθηκε, σημασία έχει ότι υπάρχει στην συλλογική μας ανάμνηση και αυτό φτάνει.

Το τρίτο είναι η Πατρίδα.
Μια πατρίδα που πάντα μας πληγώνει, αλλά αυτή έχουμε.
Όταν έχουμε παράπονα από τους γονείς μας πρέπει να σκεφτόμαστε ότι ο Θεός πατέρα μας έδωσε και μάνα. Δεν μας έδωσε "καλό πατέρα και καλή μάνα" κατά παραγγελία, και αν τιμούμε την ζωή, τιμούμε και τους ανθρώπους που μας έφεραν σε αυτή.
Το ίδιο πιστεύω και για την Πατρίδα. Δεν ζητήσαμε να γεννηθούμε Έλληνες, όμως Έλληνες είμαστε και πρέπει να τιμούμε τον τόπο μας και είναι υποχρέωση μας να κάνουμε ότι μπορούμε για να διορθώσουμε ότι λάθος καταστρέφει αυτή τη χώρα.

Όλα αυτά δεν εμποδίζουν σε τίποτα την απόλυτη αναγνώριση σε κάθε άνθρωπο να αγαπά να τιμά και να υπολέίπτεται την δική του χώρα και σημαία.
Θα ζητούσαμε ποτέ από κάποιον να σεβαστεί τον δικό μας γονιό περισσότερο από τον δικό του?
Σε κάθε περίπτωση, τα ιδανικά είναι από την φύση τους πανανθρώπινα, και ως τέτοια έχουν σαν συνέπεια να ενώνουν τους ανθρώπους ανεξαρτήτου φυλής και πατρίδας.
Έχοντας αυτά σαν οδηγό πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο ..
Η Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο δεν πρέπει ποτέ να μας εγκαταλείψει, μιας και είναι το μεγαλύτερο στήριγμα των ιδανικών.