Γραφειοκρατία εις τον αιώνα των αιώνων αμήν...

 

Αν θυμάμαι κάτι πολύ καλά, ήταν η διαδικασία της άδειας διδασκαλίας και άδειας λειτουργίας.

Δεν μπορούσα να φανταστώ τότε ότι θα με βασάνιζαν για 30 ολόκληρα χρόνια με αυτές τις άδειες και περισσότερο αυτήν της λειτουργίας. Κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, έπρεπε να κάνουμε ανανέωση και τα τελευταία χρόνια κάθε 2. Σε μια ολόκληρη ζωή όμως, συμβαίνουν πολλά. Ειδικά σε μια μάνα με μωρά παιδιά, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια, εκτός της πληρωμένης σε συγκεκριμένες ώρες. Κάποτε που το παιδί μου ήταν άρρωστο, έχασα τις ημερομηνίες και αναγκάστηκα να βγάλω πάλι άδεια από την αρχή. Είχα πάρει τηλ και είχα μιλήσει με 3 διαφορετικούς ανθρώπους για το τι χαρτιά θα έπρεπε να πάρω μαζί μου για να τελειώνουμε σε μια μέρα.

Αφού μετέφερα τις ώρες, κανόνισα με την νταντά, πήρα τα χαρτιά μου και πήγα στην Χαλκίδα να τακτοποιήσω το θέμα. Η πόρτα όμως ήταν κλειστή. Η υπάλληλος εκείνη τη ημέρα που είχαμε ραντεβού, δεν πήγε. Ούτε αυτή ούτε κανείς. Το γραφείο ήταν κλειστό.  Γύρισα πίσω άπραγη αλλά ψύχραιμη. Από την επόμενη μέρα, άρχισα πάλι τα τηλέφωνα για να μην έχω πάλι κάποια έκπληξη. Θυμάμαι ειδικά στο Νοσοκομείο Χαλκίδας που χρειαζόταν να καταθέσω την ακτινογραφία θώρακος,- λες και πήγαινα φαντάρος-, είχα πάρει πάνω από 5 φορές. Την επόμενη φορά το γραφείο ήταν ανοιχτό, όμως στο Νοσοκομείο μου ζήτησαν κάποια χαρτόσημα που δεν μου είχαν πει τόσες φορές που είχα πάρει τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα που είπε ο γιατρός, "Πρέπει να ξανά έρθετε" κατέρρευσα πάνω στο γραφείο. Έκλαιγα με λυγμούς από απελπισία και κούραση, από το παράλογο που κτυπούσε πάνω μου σαν απρόσμενο χαστούκι. Ο γιατρός σάστισε και δεν ήξερε τι να κάνει για να με ηρεμήσει. Ανάμεσα στους λυγμούς του εξηγούσα πόσες φορές είχα πάρει τηλέφωνο, για το πως έχασα την προσθεσμία, για την κλειστή πόρτα.

Με λυπήθηκε στο τέλος. Άνοιξε το συρτάρι και έβαλε το χαρτόσημο μόνος του. Ήταν τόσο απλό τελικά. Και όμως, ταλαιπωρούν τον κόσμο για το τίποτα. Για να έχουν λόγο ύπαρξης τα διάφορα βύσματα των πολιτικών πίσω από γραφεία με χαρτόσημα και σφραγίδες.

Όπως τότε, την πρώτη πρώτη φορά που έπρεπε να κάνω την μετάφραση του πιστοποιητικού γλωσσομάθειας και μετά από πολλές πόρτες και ορόφους, κατέληξα σε ένα μικρό σκοτεινό γραφείο, με ένα μεγάλο τραπέζι που ήταν γεμάτο σφραγίδες. Πίσω από το γραφείο, ένας βαριεστημένος υπάλληλος πήρε χωρίς καν καλημέρα το χαρτί και αμίλητος διάλεξε μια μεγάλη σφραγίδα και το σφράγισε.

Αυτό ήταν όλο....Καμιά φορά νομίζουμε ότι αυτά που βλέπουμε σε ταινίες είναι υπερβολικά. Και όμως, δεν είναι.. Είναι η γραφειοκρατία που μέχρι και σήμερα, τόσα πολλά χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν εμένα και τόσους άλλους για απλά και αυτονόητα πράγματα.