Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι ανήκω κάπου εκτός από την οικογένεια μου.
Ότι ανήκω στο μεγάλο κύκλο των μαμάδων.
Για καιρό έβλεπα τις γυναίκες στον δρόμο και σκεφτόμουν ότι μόνο εμείς ξέρουμε τι σημαίνει να γεννάς, να κουβαλάς μια ζωή και μετά για πάντα και πάντα να είσαι δεμένη μαζί της.
Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα από την μια, αλλά από την άλλη υπάρχει τόσος χρόνος για να ακολουθήσεις τα βήματα του στο νήπιο, στο δημοτικό στο λύκειο στο πανεπιστήμιο, μέσα στην χώρα, έξω από την χώρα.
Και μετά στον στρατό και μετά...
Και μετά, ήρθε η ώρα να αισθανθώ ότι πάλι ανήκω σε μια μεγάλη παρέα από μαμάδες που αγωνιούν καθημερινά αφού τα παιδιά τους είναι μακριά.
Όταν είμαστε μικροί έχουμε όνειρα για ταξίδια, για δουλειές, για επιτυχίες για φιλοδοξίες και ανατροπές. Δεν φοβόμαστε τίποτα, δεν αισθανόμαστε καμιά αλυσίδα να μας κρατάει πουθενά και το αύριο δεν είναι παρά ένα βήμα σε μια σκάλα που μόνο ανεβαίνει.
Όταν όμως είσαι γονιός, από την μια θυμάσαι το πως ήταν τότε που τα ένιωθες και συ, αλλά από την άλλη η καρδιά μας βουλιάζει από την αγωνία και την στενοχώρια που δεν θα έχουμε κοντά μας τα παιδάκια μας.
Βάζουμε την λογική μπροστά και σκεφτόμαστε όλα τα καλά. Σκεφτόμαστε και την μιζέρια που είναι υποχρεωμένα να ζουν τόσα και τόσα νιάτα που μοιάζει αχαριστία να μην είμαστε ευχαριστημένοι όταν το παιδί μας κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα μακριά μας.
Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι καλά, μακάρι να έχουν το κουράγιο να ελπίζουν και να προσπαθούν. Μακάρι να καταλαβαίνουν ότι μόνο με το πρόγραμμα και την σκληρή δουλειά μπορούν να προκόψουν έστω και σε μια άλλη χώρα. Η Γη είναι το σπίτι μας και υπάρχουν άνθρωποι παντού που μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι μας συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι.
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς οι μαμάδες, να γινόμασταν ένας αόρατος μανδύας προστασίας ένα χάδι στα μαλλιά τους, μια κουβέντα πριν τον ύπνο χωρίς να το καταλάβουν καν.
