Συγκρούσεις πάνω σε μια μπλούζα και ένα καφέ..

 

Kαλώς την! Καλώς την!  Επιτέλους να πιούμε ένα καφεδάκι με ησυχία! Παράγγειλες?

Όχι ακόμα..Παρακαλώ! Παρακαλώ!! 2 σκέτους καπουτσίνο με κανέλλα. Ντεκαφεινέ να μην μας τρέχουν στα νοσοκομεία…

Άντε βρε υπερβολές!

Καθόλου! Μια η δυο φορές έχω πάει..Τέλος πάντων..Τι έχεις στην τσαντούλα? Δωράκι?

Όχι μωρέ..Τα δώρα τέλος..Ότι πήραμε τόσα χρόνια χρόνια πήραμε, και ότι δώσαμε , δώσαμε.. Μια μπλουζίτσα πήρα  ..ωραία είναι, κάτσε να στην δείξω..

Ναι, ναι…καλή…δεν λέω…Αγοράζουμε πολλά πράγματα και δεν τα φοράμε..

Αφού σου λέω ότι έχω τα τελείως απαραίτητα..

Ναι, ναι, όλο οικονομία και τσουπ κάθε τρις και λίγο στα μαγαζιά..

Πας καλά χριστιανή μου? Θες να μου βγάλεις τον καφέ από την μύτη? Σου είπα ότι έχω τα τελείως απαραίτητα

Και με τα τελείως απαραίτητα γεμίζουν οι ντουλάπες?

Γιατί? Έχει έρθει και έχεις δει τι έχουν οι ντουλάπες μου μέσα?

ΜΜΜΜΜ!

Όχι… μμμμμ! Εσύ από την άλλη, όλο με καινούργιες μπλουζίτσες, φουστανάκια, μπουφανάκια..

Εεεε! Όλο με τα ίδια, πιάνεται η ψυχή μου..

Η δική σου ψυχή πιάνεται με τα ίδια, την δική μου την βγάζεις που πήρα κάτι αναγκαίο …Πες ένα μεγιά! Τι φοβάσαι? Μην δαγκωθείς και αρρωστήσεις απ’το σάλιο σου?

Πες με και κακιά τώρα! Αυτό να ακούσουμε,,,Άντε πιες τον ριμαδοκαφέ//

Καλάαααα… Μα να μην σου έχω δείξει ποτέ κάτι και να πεις κατευθείαν κάτι καλό..Μα ποτέ…Τάμα τόχεις? Ήθελα νάξερα..Από την άλλη, όταν πρόκειται να πάρεις εσύ κάτι, όλα πάνε ακριβώς αντίθετα από ότι μου λες εμένα..

Τι εννοείς?

Τι , τι εννοώ..Όταν ψωνίζεις εσύ είναι για να αλλάξει η διάθεση σου, να έχεις κάτι σωστό για όλες τις ώρες, να είναι πιο μοντέρνο και πάει λέγοντας, όταν ψωνίζω εγώ, αρχίζεις το τροπάρι..Οι ντουλάπες είναι γεμάτες και δεν ξέρουμε τι να πρωτοβάλουμε, στο τέλος μπερδευόμαστε και ψωνίζουμε καινούργια. Η , το άλλο που μου λες, ότι είναι αχόρταγο το μάτι του ανθρώπου και δεν χορταίνει με τίποτα.Μα που τα βρίσκεις ήθελα νάξερα…

Καλά μωρέ,, πως κάνεις έτσι…Άντε πιες τον καφέ σου μη κρυώσει..Να πάρω το κουλουράκι?

Πάρτο, δεν μου αρέσει..κάνω και δίαιτα..

Ε, ναι..πρέπει…

Τι εννοείς , πρέπει? Έχω χάσει και 5 κιλά..

Α, ναι? Για να σε δω..Ναι, ναι..κάτι φαίνεται..

Έχω μαζευτεί πολύ…αρκετούς πόντους..είναι αισθητή η διαφορά..

Ε,εεε, εντάξει..για να δω..τρώγεσαι…..

Μα με την καλή κουβέντα στο στόμα πάντα…Πες βρε κάτι έτσι αυθόρμητο καλό μια φορά, δεν θα πάθεις και τίποτα…

Τέλος πάντων..Ποιος πέθανε σήμερα έμαθες?

Πάει, δεν πρόκειται να πάει ο καφές κάτω σήμερα…Μου έκανες τα νεύρα κρόσια, θα πάω να βάλω σκούπα να ηρεμίσω..Λαμπίκο θα το κάνω στο σπίτι.. Άντε γεια…

Πω πω νεύρα…κάτι σε πειράζει δεν εξηγείται αλλιώς…Είσαι παράξενος άνθρωπος πάντως..Παρεξηγείσαι με το παραμικρό..Αν θέλει ο άνθρωπος παιδί μου να παρεξηγηθεί θα παρεξηγηθεί ότι και να πει ο άλλος...Κάνεις την ζωή σου δύσκολη χωρίς λόγο.

Δηλαδή, εγώ από μόνη μου τώρα έχω συγχιστεί και εσύ δεν είπες τίποτα κατά την γνώμη σου..

Φυσικά! Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι..Είπαμε να πιούμε ένα καφέ να πούμε μια κουβέντα....

Άντε γεια λέμεε…!Θα πληρώσω εγώ..μη σε ξοδεύω και στα λεφτά…..Α, παπα…

Πρωινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία.

 Σήμερα μετά από δεκαετίες, -τρομάζω και που τις μετράω, θα κοντεύουν τις 4!- πήγα πρωί πρωί στην εκκλησία.

Λίγος κόσμος στις 5.30, τα φώτα δεν είχαν ανάψει ακόμα όλα, οι ύμνοι κατανυκτικοί και χαρούμενοι. Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων άρχισαν να αναβλύζουν σαν νερό από πηγή και αυτή η πηγή δεν σταμάτησε να δακρύζει για ώρες.

Αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει από την ζωή, τα ένιωσα δίπλα μου, με την εικόνα τους ολοκάθαρη στην θέση που καθόντουσαν, την ιεροτελεστία που ακολουθούσαν, και την ασφυκτική επιτήρηση των ματιών τους πάνω μου, τόσες δεκαετίες μετά..

Τα λόγια έβγαιναν αβίαστα της λειτουργίας, και όσα τότε φαινόντουσαν ακαταλαβίστικα και βαρετά, μεταμορφώθηκαν σε καθαρά και ξάστερα λόγια που έλιωναν μέσα μου σαν βάλσαμο ποτισμένο στο μέλι των αναμνήσεων.

Ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύτηκε, οι πολυέλαιοι άναψαν , οι καμπάνες κτύπησαν χαρμόσηνα και οι ύμνοι υψώθηκαν μέχρι των ουρανό.

Πολλά μάτια δάκρυσαν, πολλά σώματα προσπαθούσαν να συγκρατήσουν την συγκίνηση της στιγμής, και στο τέλος της λειτουργίας, τα πλατιά χαμόγελα και οι ευχές, συνόδευσαν τον κόσμο στην έξοδο.

Ο ήλιος ήδη έλαμπε λαμπρός και η θάλασσα θυμίζει καλοκαίρι.

Μακάρι πάντα οι άνθρωποι να βρίσκουν καταφύγιο και παρηγοριά, ελπίδα και κουράγιο στους ύμνους της εκκλησίας που με την παρηγορητική τους δύναμη γίνονται στήριγμα όταν ο κάθε ένας το χρειάζεται πιο πολύ.

Χρόνια πολλά! Χριστούγεννα 2022.

"Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι. Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός"

Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο σήμερα, μέρα της γιορτής της Γέννησης του Χριστού. Όπως είπε στον λόγο του ο ιερέας, " Ο τρόπος ανεξηγήτος, ο σκοπός όπως της γεννησης γνωστός ".

Κωστής Παλαμάς — Χριστούγεννα: Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι

Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα,
γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!
Κούρκος στη μέση ολόζεστος μοσχοβολά, ροδίζει,

και τρέχει ολούθε το κρασί και κελαδεί κι αφρίζει.
Και να θωρείς αγνάντια σου δυο αδελφές, κοπέλες
με κουβεντούλες άσωστες γλυκιές γλυκιές, δυο τρέλες,
ή να σου λέει αγνάντια σου για το ξανθό παιδί σου
δυο χρόνων γυναικούλα σου, ο έρως της ζωής σου.

και να σ’ αρχίζει ακούραστη ο πάππος φλυαρία,
των Χριστουγέννων μια γνωστή πανάρχαια ιστορία…
Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!

(Απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Χριστούγεννα»)

Η ευχή του παιδιού μιας πρωτοχρονιάς με σεισμό.

 

Τα γένια του Άγιου Βασίλη γέμισαν από λιωμένα μπισκότα στο γάλα που χύθηκε πάνω στα δώρα που μόλις είχε ακουμπήσει κάτω από το μεγάλο έλατο.

Ταράχτηκε ο καημένος και παρά λίγο να πέσει, όμως κρατήθηκε γερά στα δυο του πόδια γιατί αν έπεφτε και κτυπούσε, τα παιδιά θα έμεναν δίχως δώρο και τους γονείς του περίμεναν μαύρες γιορτές.

«Μα είναι δυνατόν!! Σεισμός! Παραμονή Πρωτοχρονιάς! Πρωτάκουστο!» είπε μέσα του ο Άγιος Βασίλης, γιατί δεν τολμούσε να το ξεστομίσει δυνατά, αλλά από το διπλανό δωμάτιο ακούστηκε μια γυναικεία φωνή να φωνάζει, « Σεισμός! Σεισμός! Να βγούμε έξω!», « Γύρισε και κοιμήσου» ακούστηκε η απάντηση από τον άντρα της που σίγουρα αυτός γύρισε και κοιμήθηκε αμέσως  με απόδειξη το ελαφρύ ροχαλητό που συνεχίστηκε όπως και πριν τον σεισμό.

Ο Άγιος Βασίλης, γρήγορα έκανε το μαγικό κτύπημα με τα δάχτυλα του και σε δύο χο- χο , εξαφανίστηκε και πήρε την θέση του πάλι στο έλκηθρο για να συνεχίσει στο επόμενο σπίτι.

Δυστυχώς όμως οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν και άλλοι ήταν πιο δυνατοί και άλλοι ελαφρότεροι. Με όλη αυτήν την ασυνήθιστη κατάσταση, μια το γάλα έπεφτε πάνω στα δώρα, μια η στολή του γινόταν χάλια, την άλλη ήταν ξύπνιοι και δεν μπορούσε να αφήσει τα δώρα του, η το χειρότερο παραλίγο να τον κάνουν τσακωτό μιας και πολλοί πια ήταν έξω και άλλοι όρθιοι τυλιγμένοι με κουβέρτες, η , άλλοι στα αυτοκίνητα, περίμεναν να τελειώσει η γη να τρέμει και να ξημερώσει ο θεός την μέρα.

Ο Άγιος Βασίλης δεν προλάβαινε να κτυπήσει τα δάκτυλα και να πει «χο-χο» και τσουπ, όλο και πιο συχνά κάποιος άνθρωπος εμφανιζόταν μπροστά του. Κόντευε να το πάρει απόφαση ότι φέτος στην Εύβοια δεν θα πάρουν όλα τα παιδιά δώρα και ότι έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του στο κόσμο που τον περίμεναν με ηρεμία και χωρίς σεισμούς.

Εκεί όμως που πήγε να βγει από τα Ζάρκα, είδε ένα παιδάκι στην άκρη του δρόμου. Ένα παιδάκι γύρω στα πέντε, να κάθεται τυλιγμένο με μια κουβέρτα μόνο του μέσα στην νύχτα. « Χ0-Χ0-ΧΟ» έδωσε σήμα για προσγείωση στους ταράνδους και ο Ρούντολφ, φώτισε το μονοπάτι και μετά το πρόσωπο του παιδιού. Ήταν ένα μικρό αγοράκι, καθόλου φοβισμένο, με ένα φωτεινό χαμόγελο που κοίταζε τους τάρανδους με δέος και τον Άγιο Βασίλη με αγάπη. «Τι κάνεις εδώ έξω μικρούλη?» Τον ρώτησε ο Άγιος. «Σε περίμενα βέβαια!» του απάντησε ο μικρούλης. « Ο μπαμπάς και η μαμά, έχουν πάει στο στάβλο να ξεγεννήσουν την κατσικούλα μας και εγώ τους είπα , ότι θα περιμένω εδώ έξω να σε δω να περνάς! Δεν με πίστεψαν αλλά ήρθες! Να βγάλουμε μια σέλφι για απόδειξη!» είπε ο μικρούλης και τίναξε την κουβέρτα από πάνω του . Έβγαλε το κινητό από την τσέπη του μπουφάν και ετοιμάστηκε να βγάλει φωτογραφία. Ο Άγιος Βασίλης ταράχτηκε..Άλλο να παρουσιαστεί σε ένα παιδάκι, που έτσι και αλλιώς ο κόσμος τους ρέει σαν ποτάμι ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα και άλλο να αρχίσει να ανεβαίνει η φωτογραφία του από δω και από κει. Πάει, η μαγεία και το όνειρο θα χαθούν για πάντα. «Όχι φωτογραφίες, απαγορεύεται!» του είπε με συγκρατημένα αυστηρή φωνή, «αλλά για πες μου, πως σε λένε? Σου άφησα δώρο στο σπίτι?» « Δεν ζήτησα κανένα άλλο δώρο, εκτός από το να σε δω!» του είπε το παιδάκι και το προσωπάκι του έλαμψε από χαρά, και έλαμψαν και τα ματάκια του μαζί, τόσο πολύ που ο Ρούντολφ σκέφτηκε μήπως η μύτη του δεν λάμπει πια τόσο πολύ και την έξυσε τρις τέσσερις φορές σκεπτικός.

«Να λοιπόν που πήρε το δώρο σου ! Τρέχα στους γονείς σου τώρα, μην μένεις εδώ μόνος μέσα στο κρύο!» «Είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να βγάλουμε μια φωτογραφία Άγιε Βασίλη?  Παρακάλεσε ο μικρούλης, αλλά ο Άγιος είχε κάνει ήδη δυο ΧΟ, και το έλκηθρο ανέβηκε στον ουρανό και τα σύννεφα το έκρυψαν γρήγορα από τα μάτια του.

Το μικρό παιδάκι, χαρούμενο, τύλιξε την κουβερτούλα του όσο μπορούσε γύρω του και πήρε το μονοπάτι για το μαντρί κάτω από το φως του φεγγαριού χαρούμενο και ευτυχισμένο , τόσο μακριά από τον φόβο των σεισμών και του θυμού της Γης.

 

Ο Άγιος Βασίλης - ο Θανασάκης και ένα ρομπότ.

 

«Μα που είναι? Μα που είναι?» αναρωτιόταν το ξωτικό στην μονάδα διανομής ψάχνοντας το δώρο που προοριζόταν για τον μικρό Θανάση μη μπορώντας να το βρει πουθενά.

Έψαξε πίσω από τα κουτιά, ανάμεσα στους φακέλους, έψαξε κάτι από τα ράφια και πίσω από τα συρτάρια. Τίποτα. Πουθενά το μικρό δέμα που προοριζόταν για τον Θανασάκη στην μακρινή Κάρυστο σε ένα νησί, εκεί μακριά στην Ελλάδα, που το λένε Εύβοια.

 Ήταν πολύ καλό παιδάκι όλη την χρονιά και άξιζε το δώρο του, και να μην μπορεί να το βρει πουθενά!? Κόντευε να σκάσει, χώρια που θα έλειπε από την λίστα του Άγιου Βασίλη και ποιος τον άκουγε μετά την μεγάλη του βόλτα στον κόσμο, αν ανακάλυπτε ότι είχε αφήσει ένα καλό παιδάκι χωρίς δώρο.

Το Ξωτικό στο τέλος, πήρε το θάρρος και έβγαλε όλα τα παιχνίδια που ήδη ήταν μέσα στον μεγάλο σάκο. Ξενύχτησε να τα τακτοποιεί μην κάνει κάποιο λάθος για να βάλει πάλι σωστά και με την σειρά τους μέσα,  και άρχισε να ψηλαφίζει όλο το ύφασμα προσεχτικά..και πράγματι, σε ένα σημείο ο σάκος είχε ξηλώσει λίγο και εκεί ανάμεσα στο ύφασμα και την φόδρα, είχε χωθεί το μικρούλι –το τόσο μικρούλι δωράκι που είχε ζητήσει ο Θανασάκης. Ένας μεγάλος αναστεναγμός ανακούφισης ξέφυγε από το στόμα του ξωτικού που μόνο τα κλάματα δεν έβαλε από την ταραχή και την ανακούφιση. Το πήρε προσεχτικά προσεχτικά και το τοποθέτησε στην σωστή σειρά του ανάλογα με την λίστα, και τακτοποίησε πάλι όλα τα πακέτα όπως ήταν. Ήταν πια πρωί όταν κατάκοπος, σύρθηκε στην καλύβα του να ξεκουραστεί λίγες ώρες πριν ο Άγιος Βασίλης αρχίσει τις τελευταίες ετοιμασίες για την διανομή.

Στην άλλη άκρη του κόσμου ο Θανασάκης σκυμμένος πάνω στα βιβλία του διάβαζε τα μαθήματα του αλλά το μυαλό του ήταν στο γράμμα που είχε γράψει στον Άγιο Βασίλη. Αμφέβαλε αν θα τον έπαιρνε στα σοβαρά, αν αυτό που ζητούσε μπορούσε καν θα θεωρηθεί δώρο Πρωτοχρονιάς, αλλά δεν  μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο που να ήθελε πιο πολύ. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε το μισοτελειωμένο ρομποτάκι που είχε φτιάξει μόνος του. Εντελώς μόνος του. Ο δάσκαλος είχε πει ότι είναι «συλλογική δουλειά», και ότι έπρεπε να παιδιά « να μάθουν να συνεργάζονται» γιατί αυτό θα τους αναπτύξει «το πνεύμα συνεργασίας , την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση σε όλους όσους συμμετέχουν». Με χαρά τα παιδιά είχαν κάνει ομάδες και είχαν αρχίσει να κάνουν χαρούμενες κουβέντες για το πώς θα ήταν το δικό τους ρομποτάκι και το τι θα έκανε. Ο διαγωνισμός μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων με όλα τα σχολεία της χώρας, ήταν ο τελικός τους στόχος και το βραβείο ένιωθαν ότι ήταν εκεί στην άκρη των δακτύλων τους, αρκεί να ήταν οι καλύτεροι.

Ο κύριος Χρήστος ήταν πιο ενθουσιασμένος από τα παιδιά. Σπίθες χαράς πεταγόντουσαν από τα μάτια του ενώ πήγαινε από θρανίο σε θρανίο και άκουγε τις ιδέες των παιδιών. «Μα τι έξυπνα παιδιά είναι αυτά! Μόνο 10 χρονών και έχουν τέτοιες ιδέες και τόσο όρεξη!» σκεφτόταν και ονειρευόταν και αυτός την χαρά του βραβείου.

Πράγματι, ο Οκτώβρης κύλησε όπως όλοι το περίμεναν. Οι ομάδες αποφάσισαν το τι θα κάνουν, τα κατσαβίδια και τα εργαλεία απλώθηκαν στα θρανία, ο προγραμματισμός τους είχε ήδη αρχίσει , και εκεί που όλοι πίστευαν ότι τίποτα δεν θα τους σταματούσε, άρχισαν ένας ένας να αρρωσταίνουν.

Μια γρίπη βαριά και δύσκολη με πολύ υψηλό πυρετό, βήχα, πόνους παντού, πήγαινε από το ένα παιδί στο άλλο και στο τέλος η τάξη τους είχε μείνει μόνο με πέντε παιδιά από τα είκοσι. Όσα γινόντουσαν μετά από πολλές μέρες καλά, ήταν τόσο αδύναμα που δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με τίποτα πάρα πάνω από τα εντελώς βασικά και οι εντολές του γιατρού ήταν, «αποφυγή συνωστισμού και ξεκούραση για να μην έχουμε άλλα». Και τα άλλα, ήταν να ξανακυλήσουν στην γρίπη που έφερνε μαζί της ωτίτιδες, ιγμορίτιδες και πολλά άλλα ακόμα χειρότερα.

Η τάξη της ρομποτικής είχε αδειάσει και ο κύριος Χρήστος είχε κολλήσει κόβιτ . Ακόμα και ο Θανασάκης με άλλα παιδιά να ήθελε να συνεχίσουν, δεν θα μπορούσαν γιατί όχι μόνο έλειπαν μέλη της ομάδας τους, αλλά και ο ίδιος ο δάσκαλος.  

Μέχρι να γίνουν επιτέλους όλοι καλά, είχε  μπει ήδη ο Νοέμβρης αλλά ο αγαπημένος τους δάσκαλος δεν είχε προλάβει να γίνει καλά από την μια αρρώστια και κόλλησε την άλλη.

Μια γρίπη βαριά που τον έστειλε ακόμα και στον νοσοκομείο και ακολούθησαν πολλές μέρες στο σπίτι. Τα παιδιά ήταν περίλυπα και σκεπτικά. Έβλεπαν τις μισοτελειωμένες τους κατασκευές και δεν ήξεραν τι να πρωτοσκεφτούν..Ένα φορτηγάκι , ένα έντομο, ένα ανθρωπάκι, με λειψά μέλη , πήραν την θέση τους στο τέλος σε μια μεγάλη κούτα στο  γραφείο των καθηγητών κάτω από ένα τραπέζι και η διευθύντρια με λύπη της ανακοίνωσε στα παιδιά ότι «λόγω των συνθηκών φέτος ματαιώνεται η συμμετοχή μας στον διαγωνισμό. Προέχει η υγεία όλων και τα μαθήματα μας», και έτσι τα παιδιά με σκυμμένο το κεφάλι ,αμίλητα και έτοιμα να κλάψουν βγήκαν στο προαύλιο.

Ο Θανασάκης όμως αντί να ακολουθήσει τα άλλα παιδιά, στάθηκε δίπλα στην πόρτα, και έκανε ότι έδενε τα κορδόνια του. Όταν κτύπησε το κουδούνι για την τάξη και όλοι οι δάσκαλοι πήγαν στις τάξεις τους, όρμησε στο γραφείο πήρε την κούτα , άδειασε το περιεχόμενο της στις τσέπες του, τύλιξε τα υπόλοιπα στο μπουφάν του, έβαλε την κούτα στην θέση της και εξαφανίστηκε όσο μπορούσε πιο γρήγορα για να πάει στην τάξη του. Μπήκε μέσα, ζήτησε συγγνώμη στην κυρία του που το, αγριοκοίταξε, «καφενείο το περάσαμε το μάθημα να ερχόμαστε όποτε θέλουμε»? του είπε για να μην πάρει απάντηση και ο Θανασάκης έχωσε βιαστικά τον μικρό του θησαυρό στην μεγάλη του τσάντα.

Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Δεν ήθελε να τους μπλέξει και να τιμωρηθούν αν κάτι πήγαινε στραβά. Έτσι άρχισε να βάζει το σχέδιο του σε πράξη. Στο σπίτι του, τα άπλωσε όλα πάνω στο γραφείο του, και άρχισε να διαλύει και να συνθέτει τα μέλη των ρομπότ,  μέχρι που άρχισε να παίρνει μορφή ένα ανθρωποειδές αλλά αντί για παλάμη είχε τσουγκράνα στο ένα και κουβά στο άλλο. Το μόνο που του έλειπε ήταν μια βίδα, μια μικρούλα τόση δα βίδα μαζί με ρουλεμάν για την βάση του αυχένα. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και ο προγραμματισμός του βγήκε πολύ καλά. Μπορεί να πήγαινε αδιάβαστος στο σχολείο και η δασκάλα όλο να του λέει « Είπαμε να δείξουμε κατανόηση για όσα περνάτε αλλά μην το παρατραβάτε» την μια και την άλλη, « Θα φωνάξω την μητέρα σου Θανάση! Τι πράγματα είναι αυτά και έρχεσαι αδιάβαστος τελευταία!» . Εκείνος κατέβαζε το κεφάλι και κοκκίνιζε μέχρι τα αυτιά..Τι να πει? Ότι προσπαθούσε να μάθει μόνος του πώς να προγραμματίσει το ρομποτάκι?

«Γράψατε γράμμα στον Άγιο Βασίλη?» ρώτησε περιπαιχτικά η κυρία των καλλιτεχνικών..

«Να γράψω γράμμα !» σκέφτηκε ο Θανασάκης και αμέσως μετά το σχολείο, πήρε φάκελο , έγραψε δυο γραμμές και έτρεξε στο ταχυδρομείο να το στείλει..  « Μα γιατί δεν έχει ακόμα μέιλ» σκέφτηκε εκνευρισμένος αλλά του πέρασε γρήγορα με την προσμονή να τον κάνει να νιώθει πεταλούδες στο στομάχι.

«Καλέ μου κύριε Άγιε Βασίλη, σας παρακαλώ θα ήθελα μια βίδα με ρουλεμάν για την βάση του αυχένα του ρομπότ μου. Είναι το μόνο που λείπει. Περιμένω με αγωνία νέα σας»

Στον δρόμο για το σπίτι, μια το μετάνιωνε, μια ήταν σίγουρος για την απόφαση του. Αν πράγματι του έφερνε το εξάρτημα που του έλειπε, το ρομποτάκι του θα αποκτούσε μια εντελώς φυσιολογική κίνηση, πολύ καλύτερη από την μαμάς του που όλο λέει ότι έχει πιαστεί και της πονά ο αυχένας. Θα παίζουν μαζί με την άμμο στην θάλασσα, θα κάνουν κάστρα και γλυπτά, θα κάνουν πολιτείες και πάρκα. Μετά την ρομποτική, αυτό του άρεσε του Θανασάκη πιο πολύ. Να περνά ατέλειωτες ώρες στην παραλία και να δημιουργεί έναν δικό του κόσμο, και μοναδικά πλάσματα , σε γλυπτά από άμμο.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και η αγωνία του τον κρατούσε ξύπνιο την νύχτα. Την ημέρα με δυσκολία τα έβγαζε πέρα αλλά όλοι ήταν τόσο απορροφημένοι με τις υποχρεώσεις τους που δεν είχαν καταλάβει τίποτα.  Η μαμά του είχε στολίσει το δέντρο τους με τις χρυσές και πράσινες μπάλες και με όμορφα μπλε και ροζ φωτάκια. Τα βάζα ήταν γεμάτα με γκυ, τα στολίδια και οι γιρλάντες που έμοιαζαν με κλαδιά από έλατο ομόρφαιναν το σπίτι, τα γλυκά πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας τον καλούσαν κάθε φορά, αλλά αντιστεκόταν όσο μπορούσε. Επιτέλους έφτασε το βράδυ της πρωτοχρονιάς  και η βροχή κτυπούσε αλύπητα το σπίτι.

« Θάρθει? Δεν θάρθει?» σκεφτόταν ξανά και ξανά ο Θανασάκης μέχρι που θες η κούραση, θες η βροχή, τον βύθισαν σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, για να ξυπνήσει πρώτος πρώτος και να τρέξει να δει κάτω από το δέντρο.

« Δεν το πιστεύω!» είπε με απίστευτη έκπληξη βρίσκοντας το μικροσκοπικό πακετάκι . Το άνοιξε βιαστικά και εκεί μέσα δεν ήταν άλλο παρά αυτό που είχε ζητήσει. Έτρεξε στο δωμάτιο του και άρχισε αμέσως να συναρμολογεί το ρομποτάκι..»Γεια σου Βασίλη!» του είπε όταν το τελείωσε και εκείνο γύρισε το κεφάλι του και με μια φωνή που δεν έμοιαζε και τόσο πολύ μηχανική του απάντησε, «Γειά σου και  σένα Θανάση».

Δάκρυα χαράς , ανακούφισης και περηφάνιας κύλησαν στα μάγουλα του και μια προσευχή ευχαριστίας υψώθηκε μέχρι το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη που συνέχιζε το μοίρασμα δώρων όσων ήταν καλά παιδιά όλη την χρονιά και όσων πίστευαν σε ένα θαύμα.

Οι γιορτές πέρασαν σαν σε όνειρο, και η τάξη γέμισε πάλι με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών. Το ρομπότ Βασίλης, καμάρωνε πάνω στην έδρα όταν ο κ.Χρήστος μπήκε στην τάξη. Το βραβείο δεν ήταν πια άπιαστο όνειρο και ο Θανασάκης είχε γίνει ήδη, ο ήρωας της τάξης.

 

 

Χριστούγεννα και πάλι -2022.

 

 

«Να’ μουν του σταύλου έν’ αχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,

Την ώρα π’ άνοιγ΄ο Χριστός, στον ήλιο του το μάτι.»

Θα’ θελα ν’ μουν ξανά παιδί, όχι να ξανά ζήσω, αλλά να μην μάθω ποτέ τα ανείπωτα που γύρω μου διαβάζω.

Τότε η συγκίνηση για την Γέννηση του Θεανθρώπου, η αγάπη που ανάβλυζε από κάθε στίχο και λόγο εκκλησίας, χαραζόταν βαθιά στις παιδικές ψυχές μας και όλος ο κόσμος μας πίστευε βαθιά στην ελπίδα που γεννιόταν μαζί του . Συμμεριζόταν την ταπεινότητα και τα βάσανα της Παναγίας μας που ετοιμόγεννη κατέληξε σε μια σπηλιά για να φέρει τον υιό του Θεού στον κόσμο. 

Τότε, όλος ο κόσμος μας συμμετείχε στις προετοιμασίες των εορτών, με την νηστεία, την προετοιμασία των γλυκών και φαγητών που είχε την κορύφωση της με την πρωινή λειτουργία και μετά το οικογενειακό τραπέζι.

Τότε, που  η καθημερινότητα, δεν ήταν αντικείμενο μελέτης σαν κάτι «τοπικό», η «παραδοσιακό». 

Εκείνα τα χρόνια που η βοήθεια στον έχοντα ανάγκη, γινόταν κρυφά και πολλές φορές δεν μάθαινε ποτέ ποιος άφηνε σακούλες με αναγκαία στο κατώφλι του, μιας και κτυπούσαμε στην πόρτα για να χαθούμε στην σκιά της νύχτας. Και ήταν η χαρά μας μεγάλη γιατί δίναμε βοήθεια σε κάποιον και ο Θεός που το έβλεπε μας έφτανε και με το πάρα πάνω για να φουσκώσει η καρδιά μας από συγκίνηση.

Θα’ θελα να’ μουν πάλι παιδί, γιατί δεν μας είχαν φτάσει οι τρομαχτικές αλήθειες του κόσμου που μας περιζώνουν και μας τρομάζουν, και μπορεί να αισθανόμασταν ασφυκτικά προστατευμένοι αλλά ποτέ φοβισμένοι .

Θα’ θελα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι  να εξόρκιζα όλα τα άλλα μακριά, και να έμενε μόνο η χαρά των παιδιών, η κατάνυξη των μεγάλων, οι μυρωδιές των εορτών και η υπόσχεση της αγάπης σε όλο τον κόσμο.

 

 

Ιστορίες Bulling.. O Γιάννης.

 

Ο Γιάννης.

«Και τώρα? Και τώρα τι θα γράψουμε στο παραπεμπτικό?» Ρώτησε με αγωνία η προισταμένη ενώ το φορείο ετοιμαζόταν για το ασθενοφόρο που περίμενε με αναμμένη την μηχανή να παραλάβει το παιδί.

«Γράψε πτώση από μπάλα» είπε βιαστικά ο γιατρός και έσφιξε καθησυχαστικά το μπράτσο του συνοδού καθηγητή. «Μην ανησυχείτε! Όλα θα πάνε καλά!» του είπε ενώ άπλωνε το χέρι γεμάτο χαρτιά στον γιατρό που θα συνόδευε το παιδί στο εφημερεύον νοσοκομείο . Πάνω στο φορείο ο μικρόσωμος έφηβος ζαλισμένος με κλειστό το μάτι από τις γάζες  προσπαθούσε να δείξει γενναίος ενώ η μάνα του δίπλα του κρατούσε το χέρι και με αγωνία προσπαθούσε να συντονίσει το βήμα της με των νοσοκόμων που έσπρωχναν το φορείο.

Το φορείο εξαφανίστηκε μέσα στο ασθενοφόρο, ο φάρος άναψε και το ασθενοφόρο ξεκίνησε με ταχύτητα .

Στο προαύλιο του Νοσοκομείου οι συμμαθητές του Γιάννη, προσπαθούσαν να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Άλλοι πάλι, μαζεμένοι πιο πέρα, έμοιαζαν ανάστατοι και φοβισμένοι. «Ρε μαλάκα στο είπα, δεν είναι αστεία αυτά! Πω ρε πούστη μου μπλέξαμε!»

«Πουθενά δεν μπλέξαμε ρε μαλάκα! Πόσο βλάκας είσαι ρε φίλε! Είναι δυνατόν να αφήσουν να ακουστεί ότι έγινε κάτι τέτοιο στο σχολείο! Που ζεις ρε μαλάκα! Δεν είδες τον γιατρό που μίλαγε με τον Παπαδόπουλο? Όλα καλά σου λέω!»

«Μακάρι ρε! Μακάρι! Να γίνει καλά και ο Γιάννης..Δεν το θέλαμε και έτσι..είπαμε να κάνουμε μια πλάκα. Αφού τα σηκώνει ο οργανισμός του»

Από την άλλη παρέα των παιδιών, ο Αντρέας , ένας από τους φίλους του Γιάννη, τους πλησίασε νευριασμένος και άρχισε να τους βρίζει.

«Τι κάνατε ρε μαλάκες..τι κάνατε? Αστείο το λέτε εσείς αυτό? Να δέσετε τα χέρια του πισθάγκωνα και να τον βάλετε στον κάδο? Δεν φτάνει μόνο που τον βάλατε στον κάδο, τον ρίξατε κάτω και τον κλωτσάγατε να κυλήσει..Τι περιμένατε να γίνει? Δεν θα κτυπούσε ρε πούστηδες το παιδί?» Ο Αντρέας σήκωσε το χέρι του να ρίξει μπουνιά στον Νίκο αλλά οι υπόλοιποι έπεσαν πάνω του και προσπάθησαν να τον σταματήσουν όχι μόνο να κτυπήσει τον Νίκο αλλά και να σταματήσει να φωνάζει για το τι είχε συμβεί μιας και περίεργοι ασθενείς και συνοδοί από την καντίνα του Νοσοκομείου είχαν αρχίσει να μαζεύονται για να δουν το τι συμβαίνει.

Ο καθηγητής Παπαδόπουλος βρήκε στο προαύλιο και άρχισε να μαζεύει τα παιδιά για να γυρίσουν στο Λύκειο. «Ελάτε ρε ! πάμε! Προληπτικά είναι όλα αυτά, δεν έχει τίποτα, όλα καλά!» «Και το μάτι του?» ρώτησε με ανησυχία ο Αντρέας..» Και το μάτι του λέμε..Πάμε, μπρός..αρκετές ώρες χάσαμε σήμερα»

Το προαύλιο άδειασε και όλοι γύρισαν μουδιασμένοι στο σχολείο.

Τα κορίτσια της παρέας είχαν τις δικές τους αναλύσεις για το συμβάν.

«Ρε Μαρία, είδες που οι καθηγητές έκλεισαν τις κουρτίνες στο γραφείο όταν έριξαν τον κάδο τα ζώα?» «Ναι ρε το είδα! Κοίταξα πάνω να φωνάξω βοήθεια και εκεί που ήταν στο παράθυρο και κάπνιζαν, ξαφνικά φράπ..εξαφανίστηκαν όλοι και οι κουρτίνες τοίχος!» «Απίστευτο ρε, απίστευτο»

«Και αν πάνε οι γονείς του στην Αστυνομία?»

«Σιγά μη πάνε στην Αστυνομία! Δεν ξέρεις ρε ποιος είναι ο πατέρας του και η μάνα του? Κάτι τελευταίοι, ποιος θα τους δώσει σημασία σε αυτούς ρε? Ότι τους πει ο διευθυντής θα κάνει και η αστυνομία. Δεν είδες που ο γιατρός το έκανε γαργάρα?»

«Και αν ο ίδιος ο Γιάννης κάνει καταγγελία?»

«Τι θα πει δηλαδή ρε Μαρία? Μαζί τους δεν είναι όλη την ώρα? Φίλοι του δεν είναι? Ας μην τους έκανε παρέα! Τα ίδια σκατά είναι και αυτός, μην ανησυχείς!»

«Και επειδή τους κάνει παρέα μπορούν να τον δέσουν, να τον βάλουν σε κάδο, να τον κυλήσουν, να κτυπήσει και να λέμε ότι είναι …αστείο της παρέας? Πας καλά ρε?»

«Εδώ είμαστε και θα το δεις.. Ούτε στο γραφείο δεν θα τους φωνάξουν. Ούτε αποβολή δεν θα πάρουν»

«Θα δούμε.. πάμε τώρα και θα δούμε»

Το κουδούνι κτύπησε και το προαύλιο άδειασε. Οι καθηγητές άργησαν να μπουν στις τάξεις.. Όλα τα παιδιά κατάλαβαν ότι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να διαχειριστούν την κατάσταση με τον πιο διακριτικό τρόπο. Με έναν τρόπο που να μην δείχνει ότι δεν υπήρχε επιτηρητής στο προαύλιο,  ότι η κατάσταση δεν θα καταλήξει στα κανάλια, ότι δεν θα γίνει κάποια μήνυση και ότι το παιδί θα γύριζε στο σχολείο σε λίγες μέρες και όλα θα συνέχιζαν όπως παλιά.

«Εσείς οι τρεις στο γραφείο!Τώρα!»  Το κεφάλι του Παπαδόπουλου μπήκε και εξαφανίστηκε σχεδόν αυτόματα από την πόρτα της τάξης και όλη η τάξη κοίταξε αμήχανα τους τρεις πρωταγωνιστές να πηγαίνουν σαν τις βρεγμένες γάτες προς το γραφείο.

Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά όταν γύρισαν χαμογελαστοί . «Φτηνά την γλυτώσαμε! Μόνο ο Νίκος μια μέρα έφαγε αποβολή .. Ούτε η μάνα του δεν θα το μάθει!» Είπε ανακουφισμένος ο Δημήτρης και σωριάστηκε στο θρανίο του.

Όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο μιλούσε για μέρες μόνο για αυτό. Και όταν επιτέλους ο Γιάννης ήρθε πάλι στο σχολείο χαμογελούσε και έλεγε το πόσο τυχερός ήταν που δεν είχε κτυπήσει πάρα πάνω. Συνέχισε να κάνει παρέα με τα ίδια παιδιά, εκείνα όμως δεν συνέχισαν τα άκαρδα «αστεία τους», το είχαν πάρει το μάθημα τους , μόνο εκείνη η Μαρία δεν μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ, να στριφογυρίζει και να βλέπει εφιάλτες, να μην μπορεί να βρει μια απάντηση για το πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αστείο μια σχεδόν εγκληματική πράξη, πως είναι δυνατόν να τραβάς την κουρτίνα για να μην γίνεις συνένοχος, να γράφεις «πτώση από μπάλα» για να μην εκτεθεί ο φίλος.. Μετά από πολλά βράδια η πικρή αλήθεια φανερώθηκε στο νεανικό της μυαλό , ότι πολύ απλά, αν δεν είσαι κοινωνικά κάποιος, δεν είσαι κανένας… και τότε την έπιασε ένα εσωτερικό τρέμουλο που κατέληξε σε ένα ανεξέλεγκτο σοκ … Η μητέρα της την πήγε στα επείγοντα αναστατωμένη. Της έκαναν όλες τις εξετάσεις, της έβαλαν θερμόμετρο  και όλοι όσοι ήταν εφημερία δεν μπόρεσαν να καταλήξουν στην αιτία για το τρέμουλο που συνεχιζόταν .. Στο τέλος της έβαλαν ηρεμιστικό και την κράτησαν για την νύχτα.. Η Μαρία δεν μίλησε σε κανέναν για τις σκέψεις της, τι νόημα θα είχε άλλωστε.. Όλοι μα όλοι, όταν συζητούσαν για αυτό το θέμα κατέληγαν  στο «Με τέτοιους φίλους τι περίμενε? Καλά να πάθει».

Τα χρόνια πέρασαν και το περιστατικό ξεχάστηκε.. Κάποτε το ανέφερε στο τραπέζι ενώ έβλεπαν έναν ψυχίατρο να μιλάει για το bulling..Αδιάφορα η μαμά της της είπε « Που το θυμήθηκες τώρα αυτό? Και τι θα γινόταν δηλαδή? Ορίστε.. Όλα ξεχάστηκαν και ούτε ο Γιάννης έχει κανένα πρόβλημα..Εδώ πέρασαν τόσα χρόνια και πάλι μαζί τους είναι» Δαγκώθηκε η Μαρία, στενοχωρήθηκε αλλά δεν συνέχισε την κουβέντα. Κάποτε, συναντήθηκε και με τον ίδιο και τον Γιάννη και πολύ προσεχτικά προσπάθησε να μάθει τις σκέψεις του, το πώς αισθανόταν τότε, γιατί συνέχισε να τους κάνει παρέα, όλα αυτά που την είχαν βασανίσει τόσο πολύ στην εφηβεία.

«Δεν είναι κάτι..συμβαίνουν αυτά» της είχε πει ψύχραιμα ο Γιάννης.»Φοβήθηκα, φυσικά και φοβήθηκα αλλά δεν το ήθελαν μωρέ, και με ποιους να κάνω παρέα? Δεν με έκαναν άλλα παιδιά παρέα..μόνος μου θα ήμουν?»

Τον είχε κοιτάξει σχεδόν με λύπη. Σχεδόν όπως είχε κοιτάξει ένα αδέσποτο μια χειμωνιάτικη μέρα με βροχή και ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να το πάρει στο σπίτι..»Η Ζωή είναι  σκληρή Μαρία μου..πρέπει να σκληρήνεις λίγο.. δεν θα ζήσεις καλά αν λυπάσαι τόσο πολύ κάθε δυστυχισμένο πλάσμα που θα βρεθεί μπροστά σου»

«Να σκληρήνεις Μαρία μου..να σκληρήνεις..» συνήθιζε να λέει από τότε στον εαυτό της, δυστυχώς, χωρίς επιτυχία…

Ιστορίες λεκτικής βίας και bulling.

 Η ΕΛΣΑ

Η μικρούλα Έλσα έμεινε με ανοιχτό το στόμα και το τοίχος των ηχητικών βλημάτων που εκτοξευόταν από τον μεγάλο της αδελφό την κτύπησε ακριβώς στο κέντρο. Τα κύματα κατέβηκαν σαν δηλητηριώδης γλώσσες μέχρι το στομάχι της και εκεί έγινε μια μεγάλη έκρηξη που της έφερε εμετό.

Οι κόρες των ματιών της είχαν διασταλεί από την έκπληξη και έμεινε ακίνητη μέχρι η έκρηξη στο στομάχι να καταλαγιάσει και η φωνή να βρει την δύναμη να βγει..» Μα τι λες? Τι φταίω εγώ πάλι? Τι έπαθες?»

«Πες μου ότι δεν μου χάλασες εσύ το καλάμι μου!»Συνέχισε τρέμοντας από θυμό ο μεγαλύτερος αδελφός της. Ο Σωτήρης, γύρω στα 13, άρπαξε το καλάμι και  ένα κουβάρι από την βιζινέζα του ψαρέματος μπερδεμένη με τα αγκίστρια και άρχισε να την κραδαίνει μπροστά στην Έλσα. « Γιατί να το κάνω αυτό? (ρώτησε με τρεμάμενη φωνή..» Γιατί είσαι κακιά! Να, για αυτό!! )

Άλλο ένα κύμα θυμού παραλίγο να την προλάβει αλλά ευτυχώς είχε σκύψει με θλίψη το κεφάλι τόσο κάτω όσο ο αυχένας σχεδόν να ξεκολλήσει από την υπόλοιπη σπονδυλική στήλη και το πιγούνι της άγγιξε το στήθος της. Άρχισε να κλαίει υπόκωφα και απελπισμένα γιατί κάθε φορά, μα κάθε φορά, ότι και να γινόταν στο σπίτι της, όλοι κατέληγαν ότι έφταιγε αυτή. Κολλούσε το φαγητό στην κατσαρόλα? Έφταιγε η Έλσα που δεν το πρόσεχε. Δεν έπαιρνε μπροστά το αυτοκίνητο? Έφταιγε η Έλσα γιατί ήταν γρουσούζα.. Έχανε η μεγάλη της αδελφή τα περιοδικά της? Έφταιγε η Έλσα γιατί ήταν περίεργη και ήθελε να δει τι διάβαζε η αδελφή της η Μαργαρίτα που από το ύψος της εφηβείας των 16 χρόνων, κοιτούσε την δεκάχρονη Έλσα σαν ένα ενοχλητικό παράσιτο που της κατέτρωγε τον λίγο χώρο που είχαν στο κοινό τους δωμάτιο. Έλεγαν τόσα πράγματα που την πονούσαν πολύ και το είχαν σαν το οικογενειακό τους αστείο, ένα αστείο που την έστελνε να μένει μόνη της στο κρεβάτι της ενώ άκουγε από το άλλο δωμάτιο τα γέλια τους εις βάρος της.

Μήπως δεν είμαι δικό τους παιδί? Αναρωτιόταν καμιά φορά. Μήπως είμαι τόσο άσχημη? Κοιτούσε τον καθρέπτη αλλά δεν έβλεπε να τα μάτια της κουκουβάγιας που της έλεγαν ότι είχε. Έβλεπε δυο όμορφα μεγάλα μελιά μάτια σε ένα καλοσχηματισμένο πρόσωπο.

Κοιτούσε τον δρόμο και περίμενε την στιγμή να φύγει μακριά από όλους αυτούς του ανθρώπους που δεν έχαναν ευκαιρία να την πληγώνουν ,αλλά ήταν ακόμα μικρούλα. Το καταλάβαινε ότι έπρεπε να περιμένει μέχρι να μεγαλώσει και ίσως τότε να μπορούσε να βγάλει ένα ένα όλα αυτά τα αγκάθια που πλήγωναν την παιδική της ψυχούλα. Όταν όμως συνέβαινε κάτι όπως το σημερινό, ήθελε απλά να φύγει και να μην κοιτάξει πίσω ποτέ της ξανά…

Όλες οι σκέψεις ένα κουβάρι με τους τοίχους να έχουν χάσει το περίγραμμα τους, τα έπιπλα θολό σκηνικό μπροστά στα δακρυσμένα της μάτια και μια φωνή σαν από μακριά την έφερε πάλι στο παρόν, εκεί δίπλα στον αδελφό της..»( Ο Ρόκυ σου έκανε τα ψαρικά σου ένα κουβάρι…πάλι καλά που δεν τρυπήθηκε..) έλεγε η φωνή του φίλου του που είχε έρθει να τον πάρει για ψάρεμα..(Σόρρυ βρε, δεν το πρόλαβα).. ( ΑΑΑ, Καλά, ) απάντησε ο Σωτήρης, και βιαστικά πήρε τα πράγματα του και εξαφανίστηκε μαζί με τον φίλο του.

Ούτε συγνώμη ούτε τίποτα. Η Έλσα αισθανόταν σαν την παλιά μπάλα στο σχολείο που όλοι την κλωτσούν και στο τέλος την πετάνε σε μια άκρη μέχρι όταν θέλουν να παίξουν ξανά.

Πήγε στο γραφείο της και άνοιξε τα βιβλία της να διαβάσει για την άλλη μέρα, τουλάχιστον να ξεχαστεί λιγάκι. Το τέλος του σχολείου έφτανε και έπρεπε να διαβάσει, να είναι καλή μαθήτρια. Όχι ότι θα της έλεγε κανείς μπράβο..μπααα, όχι για αυτό.. αλλά γιατί ήταν το εισιτήριο της να φύγει από αυτό το περιβάλλον και επιτέλους να ηρεμήσει.

Ο ΚΩΣΤΗΣ

Σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης ο δωδεκάχρονος Κωστής, έπαιζε νευρικά με τον στυλό του πάνω από τα ανοιχτά βιβλία των μαθηματικών. Η οθόνη του κινητού του έμοιαζε πιο απειλητική από ποτέ, σαν ένα μεγάλο στόμα πιράχνας με τα πλήκτρα να μοιάζουν με δόντια έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Η δόνηση έκανε το τηλέφωνο να χορεύει πάνω στο τραπέζι και ο Κωστής απάντησε απότομα ,»Ναι..» « Θα σε κανονίσουμε» ακούστηκε η απειλή από την άλλη μεριά.

Έκλεισε το τηλέφωνο με τρεμάμενο χέρι. Κοκκίνησε και οι παλμοί του ανέβηκαν ..Τι να έκανε τώρα? Άκουγε από τα άλλα δωμάτια τους γονείς του να μιλούν για το έργο που έβλεπαν στην τηλεόραση και από το διπλανό δωμάτιο του αδελφού του ερχόντουσαν οι ήχοι του παιχνιδιού που έπαιζε στο play station. Tα τηλεφωνήματα είχαν πυκνώσει τις τελευταίες μέρες. Ήξερε ποιος είναι..Φυσικά και ήξερε. Ποιος άλλος από τον Πέτρο που δεν τον άφηνε σε ησυχία στα διαλείμματα με την επιμονή του να του προξενεί τρόμο. Την μια να του λέει για τους εξωσχολικούς φίλους που έχει με τα μηχανάκια και πως με μια μεγάλη αλυσίδα θα τον ρίξουν κάτω, την άλλη κραδαίνοντας μια πεταλούδα δίπλα από το αυτί του, την Τρίτη ακολουθώντας τον στο σπίτι με μια απειλητική απόσταση. Το κακό είχε παραγίνει και οι φίλοι του, ο Γιώργος και η Μαρίνα, ζούσαν το ίδιο σκηνικό τρόμου. «Εντάξει, το έχουμε καταλάβει ότι γουστάρεις την Μαρίνα, όμως δεν σε θέλει ρε φίλε, πάρτο απόφαση», του είχε πει την προηγούμενη βδομάδα. «Η εγώ η κανείς! Το κατάλαβες?» του είχε απαντήσει θυμωμένος ο Πέτρος.  Δεν τον ένοιαζε τον Κωστή που ήταν πιο γεροδεμένος από κείνον, ούτε πίστευε και τόσο πολύ τις απειλές του. Όσο για τις εξωσχολικές του παρέες δεν ήταν παρά νεαροί που έβγαζαν όλο το άχτι τους γκαζώνοντας  το παπί με την κομμένη εξάτμιση. Προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό του με αυτές τις σκέψεις αλλά ο τσακωμός με τις λεπίδες που είχαν πριν λίγες μέρες, τον είχε φορτίσει με ένα ανεξέλεγκτο άγχος.  Γύρισε την οθόνη να μην την βλέπει, έκλεισε αποφασιστικά τα βιβλία και πήγε στο σαλόνι. ‘ Μαμά, μπαμπά, έχω να σας πω κάτι» τους είπε με το πιο σοβαρό του ύφος προσπαθώντας να κρύψει τον φόβο που τον κατέτρωγε. «Τι είναι παιδί μου?’»  του απάντησαν ανήσυχοι..Και ο Κωστής τα είπε όλα, χαρτί και καλαμάρι περιμένοντας με αγωνία τις αντιδράσεις τους.

«Δεν σου είπα ότι είσαι μικρός για γκομενιλίκια?’» ήρθε η πρώτη απογοητευτική απάντηση από την μάνα.» Α, πα πα,,,δεν λέω τίποτα στον πατέρα του, μαζί είμαστε κάθε απόγευμα στο καφενείο..Μα έχουν καλέσει για τραπέζι το Σάββατο..Δεν θα πάρω τον άνθρωπο να του πω τα παιδιαρίσματα σας»..Άνοιξαν το τηλεκοντρόλ και βυθίστηκαν πάλι στην ιστορία που έβλεπαν..

Σαστισμένος ο Κωστής, γύρισε στο δωμάτιο του και ένα παγωμένο χέρι του έσφιξε την καρδιά..»Και τώρα? Τι κάνουνε?»  Πήρε τον Σωτήρη . Μια από τα ίδια. Οι γονείς του Πέτρου ήταν , τουλάχιστον στον κόσμο, πολύ συμπαθείς, πολύ χαρούμενοι, πολύ γλετζέδες, πολύ από όλα..Οι γονείς τους μια παρέα που φαίνεται τίποτα δεν θα ήταν ικανό να την διαλύσει.  Προσπάθησε να πάρει την Μαρίνα, αλλά το τηλέφωνο ήταν απενεργοποιημένο..»Θα τα πούμε αύριο στο σχολείο» υποσχέθηκε στον εαυτό του και βυθίστηκε σε έναν ταραγμένο από εφιάλτες ύπνο. Την άλλη μέρα η Μαρίνα άφαντη.  Στο τέλος ρώτησε την κολλητή της, «Η Μαρίνα είναι τιμωρία» του απάντησε. «Τιμωρία? Γιατί?» «ΕΕΕ, να, για όλα αυτά…» του απάντησε η Μαρία και έτρεξε μακριά του να μην την δει ο Πέτρος ότι του μιλάει και έχει και μπλέξει.

Ο Κωστής και ο Σωτήρης βρέθηκαν μετά το σχολείο να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τον Πέτρο μιας και οι γονείς τους δεν είχαν καμιά διάθεση να τους πάρουν στα σοβαρά.

‘ Να το πούμε στον Μανώλη» κατέληξαν και αντί για το σπίτι τους πήγαν στο βεντζινάδικο που δούλευε ο δεκαεπτάχρονος Μανώλης με τα τατουάζ νεκροκεφαλών να του σκεπάζουν τα χέρια και η φράντζα με τα κατάμαυρα μαλλιά να σκεπάζει τα μάτια του. Ο Μανώλης μιλούσε μάγκικα και κορόιδευε τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο. Τον έκαναν γούστο που τους πείραζε γιατί καταλάβαιναν ότι δεν το εννοούσε κατά βάθος. Ίσως και αυτός αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν δεν είχε πεθάνει ο μπαμπάς του πριν λίγα χρόνια, αν η μαμά του δεν δούλευε δυο δουλειές και αν τα άλλα δυο μικρότερα αδελφάκια του δεν τον είχαν για μπαμπά, ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς για τον Μανώλη. «Μανώλη, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις?» τον είχαν ρωτήσει κάποτε..» Τι εννοείς βρε πιτσιρίκι, άμα μεγαλώσω? Μεγάλος είμαι, δεν το βλέπεις?» Είχε απαντήσει στον Πέτρο και τον Σωτήρη φουσκώνοντας σαν γάλος μέσα στην μπλε εργατική του φόρμα.

Ο Μανώλης μόλις είχε βάλει βενζίνη σε ένα αυτοκίνητο και χαιρετούσε τον οδηγό όταν τα παιδιά πήγαν στην δουλειά του. «Τι έγινε μάγκες? Πως από εδώ τέτοια ώρα?»  «Μανώλη, θέλουμε βοήθεια» του απάντησαν και οι δυο μαζί. Κάθισαν στην άκρη και του τα είπαν όλα.

«Τι λέτε βρε? Μα τι μαλάκας είναι αυτός ο Πέτρος ρε γαμώτο.. Καλά, άστο πάνω μου..» « Τι θα κάνεις? Μη μάθουν τίποτα οι γονείς μας γιατί θα μπλέξουμε χειρότερα..» «Μην ανησυχείτε ρε σας λέω..Τι ώρα έχετε φορντιστήριο? Σας περιμένουν ε? Καλά, καλά, θα τα πούμε»  «Ευχαριστούμε ρε Μανώλη» είπαν ανακουφισμένα τα παιδιά και πήγαν σπίτι.. Στις πέντε βρέθηκαν στην γωνία των σπιτιών τους μιας και έμεναν δίπλα δίπλα, και πήγαν στο φροντιστήριο. Πράγματι, από μακριά, είχαν τον Πέτρο μαζί με έναν από τους εξωσχολικούς του φίλους, να τους ακολουθούν από μακριά. Μόλις έφτασαν έξω από το φροντιστήριο, ο Πέτρος ανέπτυξε ταχύτητα και τους πλησίασε ενώ ο φίλος του έβγαλε την πεταλούδα και τους κοιτούσε γελώντας.. Τότε , εντελώς από του πουθενά, πετάχτηκε μπροστά τους ο Μανώλης . Μπήκε ανάμεσα τους, κινήθηκε απειλητικά προς τον Πέτρο και τον φίλο του, άρπαξε το τιμόνι και τράνταξε το μηχανάκι. «Μη σας ξαναδώ κοντά στα παιδιά θα σας κλάψει η μάνα σας μαλακισμένα» τους είπε θυμωμένα και εκείνοι τρομοκρατημένοι ελευθέρωσαν το μηχανάκι από την λαβή του Μανώλη και εξαφανίστηκαν  στην επόμενη γωνία.  Ο Μανώλης καμάρωνε , τα παιδιά χειροκρότησαν ανακουφισμένα και μαζί με τα υπόλοιπα της τάξης  ανακήρυξαν τον Μανώλη προστάτη και παντοτινό τους φίλο. Πράγματι, ο εφιάλτης τέλειωσε και στο τραπέζι το Σάββατο, ο Πέτρος κρατούσε όσο μπορούσε πιο μεγάλη απόσταση από τον Κωστή και τον Σωτήρη. «Τι έχουν τα παιδιά» Ρώτησε τον πατέρα του Σωτήρη ο πατέρας του Πέτρου..»Τίποτα μωρέ, παιδιακίσια πράγματα» του απάντησε λίγο αμήχανα και του γέμισε κρασί το ποτήρι.

 

Αποδοχή και ευγνωμοσύνη.( για 50 plus)

 

Αποδοχή και ευγνωμοσύνη.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τις γιορτές σαν ένα νέο ξεκίνημα και την κάθε καινούργια χρονιά, σαν ένα τόπο νέο όπου τους περιμένουν νέες περιπέτειες , πολύ καλύτερες από τις προηγούμενες, η, τουλάχιστον, σε μια βελτιωμένη τους έκδοσή.

Συνήθως ο ενθουσιασμός ξεφουσκώνει και μερικές φορές δημιουργούνται συναισθήματα ματαίωσης και αδιεξόδου.

Από την άλλη, όταν απευθυνόμαστε στους ανθρώπους, καλό θα είναι να ορίζουμε σε ποιους και ποιες συγκεκριμένα απευθυνόμαστε μιας και κάθε ηλικία και γενικά η κάθε ομάδα, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, ανάγκες και δυνατότητες.

Για παράδειγμα, στα παιδιά λέμε να καλλιεργούν το μυαλό τους, να αναπτύσσουν τις δυνατότητες τους, να είναι καλοί μαθητές και μαθήτριες έτσι ώστε να έχουν ένα ευρύ εργασιακό και κοινωνικό ορίζοντα ανάπτυξης σας ενήλικες.

Στους νέους, να βάζουν επαγγελματικούς στόχους, να ακολουθούν την εσωτερική τους φωνή που θα τους οδηγήσει σε μια επιτυχημένη πορεία , και να είναι συνετοί για να έχουν μια όμορφη προσωπική ζωή, όπως ο καθένας την ονειρεύεται και επιθυμεί.

Τι θα λέγαμε όμως σε ανθρώπους που ήδη έχουν περάσει σαράντα και οδεύουν στην δεκαετία των ώριμων πενήντα ? Πολύ περισσότερο στους 50 plus?

Με δεδομένες οικογενειακές υποχρεώσεις , με τόπο κατοικίας μακριά από μια ευκαιρία μετεκπαίδευσης ίσως σε κάποιον διαφορετικό τομέα εργασίας και  με στενότητα οικονομικών πόρων ? Τι μπορεί κάποιος να πει σε αυτούς τους ανθρώπους όταν κάνουν παράπονα για τα χαμένα τους όνειρα, τα όνειρα της νιότης?

Μα τι άλλο από το να αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι χωρίς μεμψιμοιρίες και στενοχώριες για ένα παρελθόν που έχει ήδη περάσει και δεν αλλάζει. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να αγαπάμε την ζωή, και την ίδια στιγμή να μην αγαπάμε στην ζωή μας? Μήπως είναι πιο εύκολο για αγαπάμε μια φανταστική ζωή όπου όλα συμβαίνουν όπως φανταζόμαστε ότι θα θέλαμε να είναι, χωρίς να ξέρουμε αν θα ήμασταν ικανοποιημένοι έστω και έτσι?

Νομίζω ότι είναι πολύ πιο σοφό να βρει ο κάθε άνθρωπος όλα τα θετικά που έχει η οποιαδήποτε εργασία και εκεί να στηριχτεί για να αισθάνεται όμορφα με αυτό που κάνει . Όλες οι δουλειές είναι καλές, και όπως έλεγαν παλιά, Τρίχα στην δουλειά να μην βρεις!

Ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το ότι δεν κάνουμε τις ιδανικές δουλειές για μας, είναι απλά γιατί δεν είχαμε κάποιο ιδανικό, κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, κάποια εξαιρετική ευφυία , η κάποια δυνατή ψυχολογία που θα έφερνε σε κάποια άλλη θέση από την σημερινή.

Για όσους λόγους θα μπορούσε κάποιος να είναι δυσαρεστημένος από την ζωή του, για άλλους τόσους λόγους θα πρέπει να είναι ευγνώμων.

Ευγνώμων για την υγεία, για τα παιδιά αν είναι γονείς, για την κάθε στιγμή που η πολύτιμη ζωή μας επιτρέπει να δούμε τον ήλιο, να γευτούμε το αλάτι της θάλασσας, να νιώθουμε τον αέρα να μας παρασύρει στην πνοή του. 

Σε αυτό το σύντομο ταξίδι μας στην Γη, οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούν με πολλούς ανθρώπους. Θα δούμε τις δυνατότητες τους, θα θαυμάσουμε τα ταλέντα τους, θα μας αλλάξουν με τις εφευρέσεις τους, θα μας ορίσουν με τις αποφάσεις τους, θα μας αγγίξουν με την τέχνη τους, θα μας διευκολύνουν με τις δεξιότητες τους.  Από όλα τα δισεκατομμύρια δεδομένα που έχουν δημιουργήσει την δική μας ζωή και έχουν στρώσει το δικό μας μονοπάτι, άλλα μοιάζουν με λουλούδια και άλλα με καρφιά. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια να μην πατάνε στα καρφιά της ζωή τους, και τότε θα πρέπει να βρουν την δύναμη να ζητήσουν βοήθεια. Το καλό να είναι, να μην έχουμε βάλει εμείς κανένα καρφάκι σε κανενός τον δρόμο.

 Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μεγαλώνοντας δεν μπορούν να κάτι διαφορετικό από ότι έκαναν όλη τους την ζωή. Και όμως, αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Όχι μόνο μπορούν, αλλά η επιστήμη έχει αποδείξει ότι όσο κάποιος κάνει κάτι νέο, τόσο αναπτύσσονται νέοι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο, δηλ, τόσο μένει νέος. Υπάρχουν απεριόριστα νέα πράγματα να μάθουμε σε κάθε ηλικία που θα μας δώσουν χαρά και θα μας φέρουν κοντά σε άλλους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες. Μια από αυτές είναι η προσαρμογή. Αν το καλοσκεφτούμε, κάθε μέρα είναι μια προσαρμογή, μια έκδοση αυτού που θα θέλαμε, αυτό που μπορούμε και αυτό που θα γίνει αποδεκτό. Δεν πρέπει λοιπόν στο τέλος της ημέρας να είμαστε χαρούμενοι με τον εαυτό μας όταν τα καταφέρνουμε?

Αγαπημένη μου ομάδα των πενήντα πλας, μεγαλώσαμε σε έναν άλλο κόσμο, επιβιώσαμε και αλλάξαμε. Μάθαμε και προχωράμε μπροστά.. Μπράβο μας και Καλές γιορτές!

Το Καλάθι μου -τα νεύρα σου - και ένα ταξί να φύγω.! (θεατρικός διάλογος)

 

ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ- 

Ασπασία .- Καλώς την! Άντε επιτέλους , σε περιμένω τόση ώρα , που   είσαι βρε παιδί μου!

Μαρία.     ΑΑΑ! Έλα τώρα που άργησα! Ούτε 10 λεπτά δεν είναι…καθυστέρησα γιατί έπρεπε να πάω τα πράγματα στο ψυγείο.

Ασπασία.   Α, καλά! Εγώ θα πάω μετά..Δεν φεύγουν τα πράγματα βρε παιδί μου..

Μαρία.   Τα πράγματα μπορεί να μην φεύγουν αλλά θέλει σκέψη και μελέτη το πράγμα. Δεν είναι καιροί να μπαίνουμε μέρα, φραπ στο καλάθι το ένα και φραπ στο καλάθι το άλλο!

Ασπασία.  Ε..σίγουρα, δεν λέω κάτι τέτοιο, αλλά δεν θα κάτσω να κοιτάω και τα ταμπελάκια όλη την ώρα..

Μαρία.  Τι λες παιδί μου ! Πας καλά!! Εννοείται ότι τα κοιτάω, εννοείται ότι καταγράφω τις τιμές..εννοείται ότι υπολογίζω τις τιμές που έχει το καλάθι…

Ασπασία…Εννοείται ότι πρέπει να παραγγείλουμε τον καφέ γιατί κάποια δεν θα μαγειρέψει σήμερα!

Μαρία…Ναι μωρέ..συγνώμη…Παρακαλώ…2 καπουτσίνο σκέτους με κανέλα παρακαλώ..

Ασπασία..Και πραγματικά βλέπεις διαφορά?

Μαρία…Πολύ μεγάλες διαφορές και μου μένουν και λεφτά για ένα καφέ που λέει ο λόγος. Άσε και το άλλο!

Ασπασία.  Ποιο δηλαδή?

Μαρία..Θυμάσαι που φώναζε ο δάσκαλος την μάνα μου επειδή δεν πρόσεχα και δεν ήξερα ποτέ τι έλεγε μέσα στην τάξη?

Ασπασία.. Πως δεν το θυμάμαι. Σε 2 η, τρία κέντρα αξιολόγισης σε είχε πάει?

Μαρία. Σε 2 κέντρα αξιολόγησης και σε έναν αναπτυξιολόγο παρακαλώ..Η καημένη δεν άφηνε τίποτα στην τύχη…

Ασπασία…Μα είχες πάρει και χαρτί..έτσι δεν είναι..?

Μαρία…Μια χαρά θυμάσαι…Ε, λοιπόν, ο Άδωνις με το καλάθι με γιάτρεψε..Η μάλλον, δεν είχα ποτέ διάσπαση προσοχής. Απλά δεν ήθελα να συγκεντρωθώ, αυτό είναι όλο…Αλλιώς, εγώ τώρα..θα ήμουν μεγάλη και τρανή!

Ασπασία…Δεν καταλαβαίνω τίποτα…Τι σχέση έχει ο Άδωνις με το καλάθι με την διάσπαση προσοχής σου?

Μαρία.. Βρε παιδί μου, δεν έχω διάσπαση σου λέω! Κοίτα, πάω στο ένα σούπερ μάρκετ, κοιτάζω και μαθαίνω τις τιμές…Ε, εντάξει τώρα, δεν  λέει να βγάζω μπλοκάκι να σημειώνω και να με βλέπει ο κόσμος! Τις μαθαίνω απ΄έξω…Μετά πάω στο άλλο, και στο παράλο..Να μη στα πολυλογώ, θυμάμαι από έξω τις τιμές και όλα τα είδη, όλων των καλαθιών. Μετά, πάω σπίτι, κάνω λίστα και τα παίρνω πάλι σβάρνα για να ψωνίσω..Για αυτό άργησα κιόλας.

Ασπασία. Τι λες βρε θηρίο! Τέτοια συγκέντρωση!

Μαρία.. Μάλιστα τέτοια..

Ασπασία… Και δεν δυσκολεύεσαι καθόλου.

Μαρία…Καθόλου. Μα ξέρεις τι χαρά έχω κάνει? Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα μπορούσα να θυμάμαι τόσα νούμερα απ΄έξω.. Θέλεις να στα πω?

Ασπασία…Α πα πα, μες στον κόσμο,,να σε ακούνε να απαγγέλεις τις τιμές

Μαρία..Κάτσε καλέ, μπορεί να σε ενδιαφέρει.. Άκου. Γάλα 1.20 , γιαούρτι ετικέτας 2,10, λάδι ήλιος για τηγάνι 3.05, μακαρόνια νο 6 0.75, σουπιές κατάψυξης 3.04, να σου πω και πόσο κάνουν στο άλλο?

Ασπασία…ΟΧΙΙΙΙ! Φτάνει! Μπράβο σου όμως, βγήκε και κάτι καλό με το καλάθι..

Μαρία..Ναι αμέ…Άντε γειά μας! Και δεν μου λες βρε Ασπασία  εσύ δεν νοιάζεσαι για τον οικογενειακό προυπολογισμό?

Ασπασία…ΑΑΑ!! ΩΩΩΠΑ! Για σταμάτα τώρα γιατί φουντώνω!!

Μαρία…Γιατί φουντώνεις παιδάκι μου? Έλα Παναγία μου..Τι σου είπα δηλαδή? Μήπως δεν τα μετράς και όσο πρέπει…ούτε μια κουβέντα δεν μπορούμε να πούμε?

Ασπασία…Άκου να σου πω…Εγώ δεν προσέχω τα λεφτά μας! Εγώ δεν πήγα στην Τουρκία για την επέμβαση για να κάνω οικονομία? Εγώ δεν σέβομαι τα λεφτά του αντρός μου? Μαρία μου πρόσεχε τι λες δηλαδή γιατί αααα!

Μαρία. Να βάλω τα γέλια τώρα η τις φωνές δεν ξέρω. Πήγε και έκανες μια πλαστική στην Τουρκία και μετά 2 να διορθώσεις το βλέφαρο που κόντευε να γίνει ένα με το ρουθούνι! Έλεος βρε Ασπασία…Του αντρός σου και του αντρός σου…Όταν σου έλεγε να πας να πιάσεις καμιά δουλειά γιατί του παραπονιόσουν για τα νευροφυτικά σου δεν πήγαινες για να τον περιμένεις λέει να είσαι εκεί..μπάστακας!

Ασπασία..Όχι μπάστακας! Κερί αναμένο!

Μαρία… Σιγά μην είσαι και λαμπάδα στην Μεγαλόχαρη!

Ασπασία…Μάλιστα, λαμπάδα στην Μεγαλόχαρη.!! Ξέρεις καμιά καλύτερη? Δεν κατάλαβα!

Μαρία…Ασπασία σήμερα δεν παίζεσαι..Μια χαρά  ξεκινήσαμε και ξαφνικά λες και σε τσίμπησε σφίγγα..Δεν μου λες… Τις ορμόνες που σου έδωσε ο γιατρός για την εμμηνόπαυση τις παίρνεις η κάνεις και κει οικονομία και έχεις τρελαθεί και θα τρελάνεις και μένα!

Ασπασία…Λες βρε!! Λες?!! Ουφ…πράγματι είχα τα χαλιά και τις ξέχασα τελείως…Λες βρε Μαρία μου να έχω αυτές τις εξάρσεις επειδή ξέχασα τις δόσεις?

Μαρία… Μα πως τις ξέχασες? Για αυτό είχες πάει στον γιατρό βρε χαζή,, έλεος.. Τι μυαλά κουβαλάς ώρες ώρες δεν σε καταλαβαίνω..

Ασπασία… Ο καφές είναι χάλια η μου φαίνεται..

Μαρία…Ασπασία κατάπινε και σκάσε!!

Ασπασία.......................................................................

Μαρία…Δεν μου λες βρε Ασπασία μου..δεν έρχεσαι μαζί μου στα σούπερ μάρκετ  να μαθαίνουμε τις τιμές..Δεν ξέρεις καμιά φορά..όπως μου πέρασε εμένα η διάσπαση, μπορεί έτσι να σου περάσουν και σένα τα νευροφυτικά…

Ασπασία…Λες…….