Ο Λάμπης πάει βόλτα.

 Μπορεί να είναι μαύρος κι να μην φαίνονται τα χαρακτηριστικά του αλλά τον ονόμασα Λάμπη.

Μετά από πολλά ονόματα κατέληξα στο Λάμπης γιατί μετά τόσες μέρες που μας υιοθέτησε, φαίνεται ότι είναι ένα σκυλί με καλή καρδιά.

Μπορεί οι ράτσες να έχουν χαρακτηριστικά και αυτός να είναι κάπως ακαθόριστης καταγωγής γιατί δεν τον έχω πάει σε κτηνίατρο ακόμα, αλλά είναι σίγουρα μια ευγενική και καλή καρδιά.

Σήμερα πήγαμε βόλτα και ενώ ο Γκόρντον πήγαινε όπως πάντα χαρωπά χαρωπά μπροστά, ο Λάμπης ακουλουθούσε υπάκουα και προσεχτικά.

Μπορεί τελικά αυτό το σκυλί να ήταν σε σπίτι και να το παράτησαν παρά δεμένο σε κάποιο κτήμα από όπου και το έσκασε κόβοντας το λουρί του.

Το να το έχουν παρατήσει αφού έμαθε μέσα σε σπίτι, μου προκαλεί μεγαλύτερη λύπη για το σκυλί και μεγαλύτερο θυμό για αυτούς που το έκαναν.

Μα πως το κάνουν? Δεν μπορώ να το καταλάβω.

Λένε ότι ο άνθρωπος αγαπιέται από την συμπεριφορά του , και μπορώ να πω, πως και οι σκύλοι παρομοίως προκαλούν τα ίδια συναισθήματα.

Είμαι περίεργη να δω, στις πόσες μέρες θα με αφήσει να τον αγγίξω.