Το παλιό μας καρνάγιο
Της Μαρίας Βουλή
Ο νους του ανθρώπου τριγυρνά στα περασμένα.Περισσοτερο εκεί που μεγάλωσε.Προχθες τα βήμα τα μου με οδήγησαν στο μέρος που πριν αρκετά χρόνια ήταν το Καρνάγιο.Εκει που η γη ανταμωνε με την αμμουδια.Και η αμμουδιά γλυκοφιλουσε τη θάλασσα.Το Καρνάγιο ...ήταν για μένα τόπος ιερος.Ψαροτοπος βλέπετε η Κάρυστος Το κύριο επάγγελμα των περισσότερων ήταν αυτό του ψαρα.Κι εκείνο ήταν η Μάννα του τοπου μας.Απο εκεί γεννιόντουσαν τα πιο όμορφα σκαριά ..μικρά μεγάλα που φιλοτεχνουσαν τα άξια χέρια δύο Καραβομαραγκων.Του κυρ Χρήστου του Ξυλα η Χριστοφή όπως τον ήξερε τότε όλος ο κοσμος.Και του κυρ Βαγγελη του Γκιβιση.Θεος χωρες τους..Μορφές Βιβλικές ζυμωμενες με την τέχνη και το μόχθο.Ειχα λοιπόν την τύχη αρκετές φορές να είμαι παρών την ώρα που το καινούριο σκαρί στερεωμένο πάνω στα βάζα.στεκοταν υπερήφανο και η ολογαλανη θάλασσα.το καλούσε να πλαγιάσει στο κύμα της να το νανουρισει.Τοτε εκείνο έπεφτε στη γλυστρα και σαν το χέλι γλυστρουσε στην αγκαλιά της.Ξεροντας ίσως πως θαρθουνε και στιγμές που θα χρειαστεί να παλέψει μαζί της.Τοτε όλοι το ερραιναν με Αγιασμό για Ναναι καλοταξειδο.Οι ευχές τους διέσχιζαν τον αερα και απλώνονταν στη θάλασσα που το καρτερουσε....Στο Καρνάγιο γινόταν επίσης και η συντήρηση όλων των παλιών σκαφων.Τα τραβούσαν έξω και με φωτιά με το καμινέτο καθάριζαν δηλ.εβγαζαν τις παλιές μπογιές από τα ύφαλα του σκάφους για να περάσουν τα καινούρια υφαλοχρωματα...Τα καλαφατιζαν...τα παλαμιζαν.. και ταρριχναν ξανά στη θάλασσα συντηρημένα και ανανεωμενα.Μαλιστα ερχόντουσαν και σκάφη από τα γύρω νησιά και από την Αττικη.και έκαναν εδώ τις επισκευές τους.Ακομα ακούω τον ήχο από το γκαπγκαπ που προερχόταν από το καλαφατισμα.Στα μεταλλικά πλεούμενα έκαναν ματσακονι.Στα ξύλινα καμινετο.Μπορει να πέρασε τόσος καιρος...αλλα εγώ οσφραινομαι ακόμα εκείνη τη μυρωδιά που έβγαινε από το σμίξιμο του κατραμιου με το πευκο. Όπως βλέπετε στη φωτογραφία Το Καρνάγιο ήταν ένα όμορφο στολίδι για τη δυτική παραλια.Ο τόπος αυτός είχε ψυχη.Τωρα πια εδώ και χρόνια δεν ακούγονται εκεί οι λογής λογής φωνές του Καρναγιου.Δεν πηγαινοέρχονται πια οι ψαράδες και οι καραβοκυρηδες.που συντηρούσαν το βίος τους.Ουτε και καινούρια πια σκαριά θα γεννηθουν.Ομως εμένα τα βήματα μου δε θαναι λίγες οι φορές που θα με οδηγούν εκει.Για να αποτισω έτσι ένα φόρο τιμής στους ήρωες εκείνους της ζωης.Που αν και τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα Τα δυο τους αξια χέρια και το καθαρό τους μυαλό Ήταν αρκετά για να δημιουργούν και να προσφέρουν στον τόπο τους και στον εαυτό τους..
Στο Πανηγύρι της Αγίας Τριάδας παλιά....
Της Μαρίας Ευ.Βουλή
Καλημέρα σε όλους.Και του χρόνου σαν και σήμερα.Του Αγίου Πνεύματος.Να είμαστε όλοι καλά. Σήμερα είναι της Αγίας Τριάδος λέγαμε τότε...γεμάτοι χαρά. Οι γονείς μας από την προηγούμενη ημέρα.Ετοιμαζαν όμορφα φαγητά..Και ανήμερα πρωί πρωί με τη δροσουλα ξεκινουσαμε με τα πόδια για να πάμε στην Αγία Τριάδα.Εκει μέσα στο μικρό Παράδεισο που έφτιαχναν τα πλατάνια με τον παχύ τους ίσκιο.Βρισκοταν ένα μικρό απέριττο εκκλησάκι.που λειτουργουνταν μια φορά το χρόνο στη Χάρη Της.Το μοναδικό του στολίδι ήταν η ασύγκριτη δροσιά που προσέφεραν τα αιωνόβια πλατάνια του.Που το αγγαλιαζσν ολογυρις και το κρουσταλλενιο νερό της πηγής του
Δίπλα ακριβώς .Στην πίσω του πλευρά.Ηταν ένα ακόμα μικρότερο εκκλησάκι.Ο Άγιος Σπυρίδωνας.Τωρα θα πρέπει να συστεγάζονται και τα δυο.Περπατουσαμε αγογγιστα.Κουραση δε λογαριαζαμε.Μας πετούσε η χαρά να φτάσω με.Να λειτουργηθουμε .Και μετά την απόλυση να ξεκουραστούμε κάτω από τα πλατάνια.Στρατοκοποι εμείς ξεδιψουσαμε από το κρουσταλλενιο νερό που έβγαινε άφθονο από την πηγή.Μαλιστα έφτανε και περίσσευε για όλη την Κάρυστο.Κατω από τον ατελείωτο ίσκιο των δένδρων οι γονείς μας έστρωναν νοικοκυρεμενο τραπέζι.Πανω σε φρεσκοσιδερωμενα τραπεζομάντηλα.Καμμια φορά συνδιαζοτανε και το τερπνόν μετά του ωφελημου....Δηλ.ακουγες π.χ.τη Λίτσα να λεει στο αυτί της Κούλας.της διπλανής της....Είδες η Αργυρώ τραπεζομάντηλο που έστρωσε;της κολας.Νιφτειτε χέρια πιάστε το.Στραβωμο είχε ο ξάδερφος σου ο Πέτρος να την έπαιρνε.Να μίλαγε με την τύχη του....Τι νοστιμιά είχαν εκείνα τα φαγητά.Η μια παρέα πρόσφερε μεζέ στην άλλη.Και οι νοιωθωμε σαν μια οικογένεια.Μετα το φαγοπότι.Ξεκινουσε το γλέντι.Ντοπιοι οργανοπαίχτες .Μεταξύ των οποίων ποτέ ο Κούκλος και πότε ο Λευκός με το βιολί τους.Επαιζαν το Καβοντοριτικο σε όλο του το μεγαλείο.Αλλα και τοΚαρυστινο συρτό σε χίλιους δυο σκοπούς.Ο κόσμος χόρευε μερακλωμενος.Οι κοπελιές με τα κλος κλαρωτα τους φορέματα. Ξετρελαιναν τους νεαρούς και οι ματιές και τα γλυκολογα δεν είχαν τελειωμό.Απο τη φωτογραφία που βλέπετε .Καταλαβαίνετε την προσέλευση του κόσμου.Στο μπάλο επάνω.Οι νέοι αντάλλαζαν χίλια δυο ερωτολογα .Άλλοι υπόσχονταν αιώνια αγάπη.Αλλοι τα έφτιαχναν εκείνη τη στιγμή Και με τα μάτια μιλούσαν για τον έρωτα που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή.Αν τύχαινε μάλιστα κανένας Αμερικανός λευτερος; Έβρισκε το ταίρι του.Στο τέλος.Τις περισσότερες φορές.Ξεσπουσε και ένας καυγάς.Λες και το είχαν κάνει τάμα.Ανσβαν τόσο πολύ τα αίματα που ζητούσαν διέξοδο με χίλιους δυο τρόπους.Αλλα μετά οι κσβγαδιζοντες.Εδιναν τα χέρια και υπόσχονταν αιώνια φιλία.Και έφευγαν αγγαλιασμενοι....Πριν γύρει ο ήλιος.με την ώρα μας γιατί είχαμε και δρόμο να κάνω με .Περνάμε το μονοπάτι του γυρισμού.Καναμε το Σταυρό μας με την ευχή του χρόνου να μας αξιώσει να ξαναπάμε.Περνουσσν μέρες πολλές για να λησμονησωμε την ομορφιά που ζήσαμε.....Νοιωθωμε γεμάτοι.Για να συνεχίσω με τον τίμιο αγώνα της ζωής.
Δίπλα ακριβώς .Στην πίσω του πλευρά.Ηταν ένα ακόμα μικρότερο εκκλησάκι.Ο Άγιος Σπυρίδωνας.Τωρα θα πρέπει να συστεγάζονται και τα δυο.Περπατουσαμε αγογγιστα.Κουραση δε λογαριαζαμε.Μας πετούσε η χαρά να φτάσω με.Να λειτουργηθουμε .Και μετά την απόλυση να ξεκουραστούμε κάτω από τα πλατάνια.Στρατοκοποι εμείς ξεδιψουσαμε από το κρουσταλλενιο νερό που έβγαινε άφθονο από την πηγή.Μαλιστα έφτανε και περίσσευε για όλη την Κάρυστο.Κατω από τον ατελείωτο ίσκιο των δένδρων οι γονείς μας έστρωναν νοικοκυρεμενο τραπέζι.Πανω σε φρεσκοσιδερωμενα τραπεζομάντηλα.Καμμια φορά συνδιαζοτανε και το τερπνόν μετά του ωφελημου....Δηλ.ακουγες π.χ.τη Λίτσα να λεει στο αυτί της Κούλας.της διπλανής της....Είδες η Αργυρώ τραπεζομάντηλο που έστρωσε;της κολας.Νιφτειτε χέρια πιάστε το.Στραβωμο είχε ο ξάδερφος σου ο Πέτρος να την έπαιρνε.Να μίλαγε με την τύχη του....Τι νοστιμιά είχαν εκείνα τα φαγητά.Η μια παρέα πρόσφερε μεζέ στην άλλη.Και οι νοιωθωμε σαν μια οικογένεια.Μετα το φαγοπότι.Ξεκινουσε το γλέντι.Ντοπιοι οργανοπαίχτες .Μεταξύ των οποίων ποτέ ο Κούκλος και πότε ο Λευκός με το βιολί τους.Επαιζαν το Καβοντοριτικο σε όλο του το μεγαλείο.Αλλα και τοΚαρυστινο συρτό σε χίλιους δυο σκοπούς.Ο κόσμος χόρευε μερακλωμενος.Οι κοπελιές με τα κλος κλαρωτα τους φορέματα. Ξετρελαιναν τους νεαρούς και οι ματιές και τα γλυκολογα δεν είχαν τελειωμό.Απο τη φωτογραφία που βλέπετε .Καταλαβαίνετε την προσέλευση του κόσμου.Στο μπάλο επάνω.Οι νέοι αντάλλαζαν χίλια δυο ερωτολογα .Άλλοι υπόσχονταν αιώνια αγάπη.Αλλοι τα έφτιαχναν εκείνη τη στιγμή Και με τα μάτια μιλούσαν για τον έρωτα που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή.Αν τύχαινε μάλιστα κανένας Αμερικανός λευτερος; Έβρισκε το ταίρι του.Στο τέλος.Τις περισσότερες φορές.Ξεσπουσε και ένας καυγάς.Λες και το είχαν κάνει τάμα.Ανσβαν τόσο πολύ τα αίματα που ζητούσαν διέξοδο με χίλιους δυο τρόπους.Αλλα μετά οι κσβγαδιζοντες.Εδιναν τα χέρια και υπόσχονταν αιώνια φιλία.Και έφευγαν αγγαλιασμενοι....Πριν γύρει ο ήλιος.με την ώρα μας γιατί είχαμε και δρόμο να κάνω με .Περνάμε το μονοπάτι του γυρισμού.Καναμε το Σταυρό μας με την ευχή του χρόνου να μας αξιώσει να ξαναπάμε.Περνουσσν μέρες πολλές για να λησμονησωμε την ομορφιά που ζήσαμε.....Νοιωθωμε γεμάτοι.Για να συνεχίσω με τον τίμιο αγώνα της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Please, tell me something! It would be of a great help!