Ιστορίες Bulling.. O Γιάννης.

 

Ο Γιάννης.

«Και τώρα? Και τώρα τι θα γράψουμε στο παραπεμπτικό?» Ρώτησε με αγωνία η προισταμένη ενώ το φορείο ετοιμαζόταν για το ασθενοφόρο που περίμενε με αναμμένη την μηχανή να παραλάβει το παιδί.

«Γράψε πτώση από μπάλα» είπε βιαστικά ο γιατρός και έσφιξε καθησυχαστικά το μπράτσο του συνοδού καθηγητή. «Μην ανησυχείτε! Όλα θα πάνε καλά!» του είπε ενώ άπλωνε το χέρι γεμάτο χαρτιά στον γιατρό που θα συνόδευε το παιδί στο εφημερεύον νοσοκομείο . Πάνω στο φορείο ο μικρόσωμος έφηβος ζαλισμένος με κλειστό το μάτι από τις γάζες  προσπαθούσε να δείξει γενναίος ενώ η μάνα του δίπλα του κρατούσε το χέρι και με αγωνία προσπαθούσε να συντονίσει το βήμα της με των νοσοκόμων που έσπρωχναν το φορείο.

Το φορείο εξαφανίστηκε μέσα στο ασθενοφόρο, ο φάρος άναψε και το ασθενοφόρο ξεκίνησε με ταχύτητα .

Στο προαύλιο του Νοσοκομείου οι συμμαθητές του Γιάννη, προσπαθούσαν να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Άλλοι πάλι, μαζεμένοι πιο πέρα, έμοιαζαν ανάστατοι και φοβισμένοι. «Ρε μαλάκα στο είπα, δεν είναι αστεία αυτά! Πω ρε πούστη μου μπλέξαμε!»

«Πουθενά δεν μπλέξαμε ρε μαλάκα! Πόσο βλάκας είσαι ρε φίλε! Είναι δυνατόν να αφήσουν να ακουστεί ότι έγινε κάτι τέτοιο στο σχολείο! Που ζεις ρε μαλάκα! Δεν είδες τον γιατρό που μίλαγε με τον Παπαδόπουλο? Όλα καλά σου λέω!»

«Μακάρι ρε! Μακάρι! Να γίνει καλά και ο Γιάννης..Δεν το θέλαμε και έτσι..είπαμε να κάνουμε μια πλάκα. Αφού τα σηκώνει ο οργανισμός του»

Από την άλλη παρέα των παιδιών, ο Αντρέας , ένας από τους φίλους του Γιάννη, τους πλησίασε νευριασμένος και άρχισε να τους βρίζει.

«Τι κάνατε ρε μαλάκες..τι κάνατε? Αστείο το λέτε εσείς αυτό? Να δέσετε τα χέρια του πισθάγκωνα και να τον βάλετε στον κάδο? Δεν φτάνει μόνο που τον βάλατε στον κάδο, τον ρίξατε κάτω και τον κλωτσάγατε να κυλήσει..Τι περιμένατε να γίνει? Δεν θα κτυπούσε ρε πούστηδες το παιδί?» Ο Αντρέας σήκωσε το χέρι του να ρίξει μπουνιά στον Νίκο αλλά οι υπόλοιποι έπεσαν πάνω του και προσπάθησαν να τον σταματήσουν όχι μόνο να κτυπήσει τον Νίκο αλλά και να σταματήσει να φωνάζει για το τι είχε συμβεί μιας και περίεργοι ασθενείς και συνοδοί από την καντίνα του Νοσοκομείου είχαν αρχίσει να μαζεύονται για να δουν το τι συμβαίνει.

Ο καθηγητής Παπαδόπουλος βρήκε στο προαύλιο και άρχισε να μαζεύει τα παιδιά για να γυρίσουν στο Λύκειο. «Ελάτε ρε ! πάμε! Προληπτικά είναι όλα αυτά, δεν έχει τίποτα, όλα καλά!» «Και το μάτι του?» ρώτησε με ανησυχία ο Αντρέας..» Και το μάτι του λέμε..Πάμε, μπρός..αρκετές ώρες χάσαμε σήμερα»

Το προαύλιο άδειασε και όλοι γύρισαν μουδιασμένοι στο σχολείο.

Τα κορίτσια της παρέας είχαν τις δικές τους αναλύσεις για το συμβάν.

«Ρε Μαρία, είδες που οι καθηγητές έκλεισαν τις κουρτίνες στο γραφείο όταν έριξαν τον κάδο τα ζώα?» «Ναι ρε το είδα! Κοίταξα πάνω να φωνάξω βοήθεια και εκεί που ήταν στο παράθυρο και κάπνιζαν, ξαφνικά φράπ..εξαφανίστηκαν όλοι και οι κουρτίνες τοίχος!» «Απίστευτο ρε, απίστευτο»

«Και αν πάνε οι γονείς του στην Αστυνομία?»

«Σιγά μη πάνε στην Αστυνομία! Δεν ξέρεις ρε ποιος είναι ο πατέρας του και η μάνα του? Κάτι τελευταίοι, ποιος θα τους δώσει σημασία σε αυτούς ρε? Ότι τους πει ο διευθυντής θα κάνει και η αστυνομία. Δεν είδες που ο γιατρός το έκανε γαργάρα?»

«Και αν ο ίδιος ο Γιάννης κάνει καταγγελία?»

«Τι θα πει δηλαδή ρε Μαρία? Μαζί τους δεν είναι όλη την ώρα? Φίλοι του δεν είναι? Ας μην τους έκανε παρέα! Τα ίδια σκατά είναι και αυτός, μην ανησυχείς!»

«Και επειδή τους κάνει παρέα μπορούν να τον δέσουν, να τον βάλουν σε κάδο, να τον κυλήσουν, να κτυπήσει και να λέμε ότι είναι …αστείο της παρέας? Πας καλά ρε?»

«Εδώ είμαστε και θα το δεις.. Ούτε στο γραφείο δεν θα τους φωνάξουν. Ούτε αποβολή δεν θα πάρουν»

«Θα δούμε.. πάμε τώρα και θα δούμε»

Το κουδούνι κτύπησε και το προαύλιο άδειασε. Οι καθηγητές άργησαν να μπουν στις τάξεις.. Όλα τα παιδιά κατάλαβαν ότι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να διαχειριστούν την κατάσταση με τον πιο διακριτικό τρόπο. Με έναν τρόπο που να μην δείχνει ότι δεν υπήρχε επιτηρητής στο προαύλιο,  ότι η κατάσταση δεν θα καταλήξει στα κανάλια, ότι δεν θα γίνει κάποια μήνυση και ότι το παιδί θα γύριζε στο σχολείο σε λίγες μέρες και όλα θα συνέχιζαν όπως παλιά.

«Εσείς οι τρεις στο γραφείο!Τώρα!»  Το κεφάλι του Παπαδόπουλου μπήκε και εξαφανίστηκε σχεδόν αυτόματα από την πόρτα της τάξης και όλη η τάξη κοίταξε αμήχανα τους τρεις πρωταγωνιστές να πηγαίνουν σαν τις βρεγμένες γάτες προς το γραφείο.

Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά όταν γύρισαν χαμογελαστοί . «Φτηνά την γλυτώσαμε! Μόνο ο Νίκος μια μέρα έφαγε αποβολή .. Ούτε η μάνα του δεν θα το μάθει!» Είπε ανακουφισμένος ο Δημήτρης και σωριάστηκε στο θρανίο του.

Όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο μιλούσε για μέρες μόνο για αυτό. Και όταν επιτέλους ο Γιάννης ήρθε πάλι στο σχολείο χαμογελούσε και έλεγε το πόσο τυχερός ήταν που δεν είχε κτυπήσει πάρα πάνω. Συνέχισε να κάνει παρέα με τα ίδια παιδιά, εκείνα όμως δεν συνέχισαν τα άκαρδα «αστεία τους», το είχαν πάρει το μάθημα τους , μόνο εκείνη η Μαρία δεν μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ, να στριφογυρίζει και να βλέπει εφιάλτες, να μην μπορεί να βρει μια απάντηση για το πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αστείο μια σχεδόν εγκληματική πράξη, πως είναι δυνατόν να τραβάς την κουρτίνα για να μην γίνεις συνένοχος, να γράφεις «πτώση από μπάλα» για να μην εκτεθεί ο φίλος.. Μετά από πολλά βράδια η πικρή αλήθεια φανερώθηκε στο νεανικό της μυαλό , ότι πολύ απλά, αν δεν είσαι κοινωνικά κάποιος, δεν είσαι κανένας… και τότε την έπιασε ένα εσωτερικό τρέμουλο που κατέληξε σε ένα ανεξέλεγκτο σοκ … Η μητέρα της την πήγε στα επείγοντα αναστατωμένη. Της έκαναν όλες τις εξετάσεις, της έβαλαν θερμόμετρο  και όλοι όσοι ήταν εφημερία δεν μπόρεσαν να καταλήξουν στην αιτία για το τρέμουλο που συνεχιζόταν .. Στο τέλος της έβαλαν ηρεμιστικό και την κράτησαν για την νύχτα.. Η Μαρία δεν μίλησε σε κανέναν για τις σκέψεις της, τι νόημα θα είχε άλλωστε.. Όλοι μα όλοι, όταν συζητούσαν για αυτό το θέμα κατέληγαν  στο «Με τέτοιους φίλους τι περίμενε? Καλά να πάθει».

Τα χρόνια πέρασαν και το περιστατικό ξεχάστηκε.. Κάποτε το ανέφερε στο τραπέζι ενώ έβλεπαν έναν ψυχίατρο να μιλάει για το bulling..Αδιάφορα η μαμά της της είπε « Που το θυμήθηκες τώρα αυτό? Και τι θα γινόταν δηλαδή? Ορίστε.. Όλα ξεχάστηκαν και ούτε ο Γιάννης έχει κανένα πρόβλημα..Εδώ πέρασαν τόσα χρόνια και πάλι μαζί τους είναι» Δαγκώθηκε η Μαρία, στενοχωρήθηκε αλλά δεν συνέχισε την κουβέντα. Κάποτε, συναντήθηκε και με τον ίδιο και τον Γιάννη και πολύ προσεχτικά προσπάθησε να μάθει τις σκέψεις του, το πώς αισθανόταν τότε, γιατί συνέχισε να τους κάνει παρέα, όλα αυτά που την είχαν βασανίσει τόσο πολύ στην εφηβεία.

«Δεν είναι κάτι..συμβαίνουν αυτά» της είχε πει ψύχραιμα ο Γιάννης.»Φοβήθηκα, φυσικά και φοβήθηκα αλλά δεν το ήθελαν μωρέ, και με ποιους να κάνω παρέα? Δεν με έκαναν άλλα παιδιά παρέα..μόνος μου θα ήμουν?»

Τον είχε κοιτάξει σχεδόν με λύπη. Σχεδόν όπως είχε κοιτάξει ένα αδέσποτο μια χειμωνιάτικη μέρα με βροχή και ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να το πάρει στο σπίτι..»Η Ζωή είναι  σκληρή Μαρία μου..πρέπει να σκληρήνεις λίγο.. δεν θα ζήσεις καλά αν λυπάσαι τόσο πολύ κάθε δυστυχισμένο πλάσμα που θα βρεθεί μπροστά σου»

«Να σκληρήνεις Μαρία μου..να σκληρήνεις..» συνήθιζε να λέει από τότε στον εαυτό της, δυστυχώς, χωρίς επιτυχία…