Μέρος 2ο Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Λούσιους. Ένα σύγχρονο παραμύθι για μεγάλους και μικρούς.

 

Είχε πάει κιόλας μεσημέρι όταν οι φίλοι του άρχισαν ένας ένας να τηλεφωνούν και να σχολιάζουν την αναφορά του στις ειδήσεις χωρίς να έχουν καμιά πρόθεση όμως να επιμεριστούν την ποινή.

Δεν τους κράτησε κακία ο Λούσιος. Πιθανόν και ο ίδιος να έκανε το ίδιο. Παρόλα αυτά, η εικόνα του φωτισμένου δέντρου είχε ενθουσιάσει τόσο εκείνον και την παρέα του όσο και όσους πρόλαβαν να το δουν.

Η απαγόρευση του φωτισμού των δέντρων κρατάει πίσω στον χρόνο, τότε το μακρινό 2060, που το κραχ στην ενέργεια βύθισε τον πλανήτη στην απόλυτη αλλαγή της ζωής όπως την ήξεραν μέχρι τώρα. Οι ανανεώσιμες πηγές όσο και να είχαν αναπτυχθεί δεν επαρκούσαν να καλύψουν τις ανάγκες μιας και δεν προσφέρουν σταθερή ισχύ ούτε μπορεί να αποθηκευτεί. Η προσπάθεια για να την αποθηκεύουν σε τεράστιες μπαταρίες, είχε εξαντλήσει τα αποθέματα πολύτιμων μετάλλων και οι κοινωνίες ταρακουνήθηκαν συθέμελα όταν ήρθαν αντιμέτωπες με την ωμή αλήθεια. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αλυσιδωτά ατυχήματα σε παλαιά πυρηνικά εργοστάσια έκαναν τους πολίτες του κόσμου να ξεχυθούν μαζικά στους δρόμους για να αποκλείσουν τα σχέδια για επέκταση παλαιών και νέων.  Οποιαδήποτε σπατάλη είχε απαγορευτεί και η χρήση της επιβαλλόταν με θρησκευτική ευλάβεια ενώ τα πρόστιμα έπεφταν βαριά σε κάθε παραβίαση των κανόνων .

Ο φωτισμός των δέντρων θα μπορούσε, και είχαν γίνει προσπάθειες για αυτό, να γίνει με φωτοβολταικά, για παράδειγμα. Μάλιστα για λίγα χρόνια προσπάθησαν να κυκλοφορήσουν στην αγορά αστέρια με κυψέλες που όταν έβαζαν το δέντρο κοντά στο παράθυρο η στόλιζαν στις αυλές, το βράδυ το δέντρο τους καμάρωνε φωτισμένο. Ήταν μια ωραία εικόνα αλλά δυστυχώς, το υπουργείο ενέργειας αποφάσισε ότι η πρακτική και η εικόνα, έστελνε λάθος μηνύματα στους πολίτες για την χρήση της ενέργειας για ψυχαγωγικούς σκοπούς, και έτσι, με βαριά καρδιά, μια μέρα του Δεκέμβρη του 2065, αποσύρθηκαν υποχρεωτικά όλα τα αστέρια και κάτι άλλο που λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο.

Στα σχολεία οι δάσκαλοι έλεγαν για το πόσο σοφή ήταν αυτή η απόφαση και το πόσο ηθική θα μπορούσε να πει κανείς, μιας και «δεν είναι καθόλου σωστό να διασκεδάζεις με φωτάκια και παιχνίδια και την ίδια ώρα δίπλα σου πιθανόν , να υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από την έλλειψη ενέργειας και ότι αυτό συνεπάγεται. Δείχνει αναλγησία και αναισθησία,» συνέχιζαν οι δάσκαλοι και κοιτούσαν στα μάτια τα παιδιά με μια σοβαρότητα που δεν επιδεχόταν καμιά απολύτως αντίρρηση η αμφισβήτηση.

Ο Λούσιος είχε μεγαλώσει έτσι και τώρα πια στο 2080 το να ανάψουν το δέντρο έμοιαζε σχεδόν σαν επαναστατική πράξη.

Το απόγευμα στο στέκι, όλοι τον πλησίασαν και σχολίαζαν χαρούμενοι το γεγονός και όσοι πιο πολύ μαζεύονταν γύρω από το τραπέζι του Λούσιους, τόσο περισσότεροι περίεργοι μαζεύονταν μέχρι που στο τέλος, απλώθηκαν στην αίθουσα και η συνάθροιση πήρε τα χαρακτηριστικά συνέλευσης. Φοιτητές από όλες τις ειδικότητες έλεγαν ιδέες και προτάσεις για το πώς θα άρχιζε πάλι το έθιμο της φωταγώγησης ενώ πολλοί είχαν φέρει παλιές φωτογραφίες , άλλες οικογενειακές και άλλες από περιοδικά και εφημερίδες που έδειχναν ανάλογους στολισμούς. Και όπως ζυμώνεις το ψωμί με το νερό, το λάδι το αλάτι, και τα μυρωδικά, έτσι και εκεί ζυμωνόταν η ιδέα και ο ένας οδηγούσε την σκέψη του άλλου, μέχρι που οι λέξεις να γίνουν προτάσεις και οι προτάσεις λύσεις και οι λύσεις  απόφαση και η απόφαση πράξη.

Κάθισαν μέχρι αργά και όσοι έμειναν στο τέλος έδωσαν τα χέρια και αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα για όλα για να ξημερώσουν φωτισμένα Χριστούγεννα για όλον τον κόσμο της πολιτείας τους.

Και έτσι έγινε.. Το  επόμενο βράδυ, τα δέντρα στις αυλές , στους δρόμους και στις πλατείες, φωτίστηκαν πολύχρωμα αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το πώς. Δεν έβλεπαν ούτε φωτάκια, ούτε φωτοβολταικά, ούτε άλλη πηγή ενέργειας. Ήταν σαν να έβγαινε το φως από το ξύλο, από τα φύλλα και από τον κορμό των δέντρων. Τα παιδιά χαρούμενα βγήκαν να παίξουν , οι μεγάλοι περιεργαζόντουσαν τα δέντρα με χαρούμενες φωνές να γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Ακούστηκαν τραγούδια και κάλαντα, και μιας και κανείς δεν έμπαινε μέσα, τα φαγητά βγήκαν έξω και στρώθηκαν στις γειτονιές ένα εορταστικό τραπέζι, με ότι είχε ετοιμάσει ο καθένας. Μεγάλα βαρέλια στήθηκαν και άναψαν φωτιές για το κρύο αλλά η ζέστη είχε μπει στην καρδιά τους και κανείς δεν θα ξεχνούσε ποτέ αυτά τα μαγικά Χριστούγεννα .

Αυτοί που σίγουρα δεν θα ξεχνούσαν ποτέ και κάποτε θα είχαν πολλά να πουν για αυτό, ήταν ο Λούσιος και η παρέα του που πέρασαν όλο το προηγούμενο βράδυ στο εργαστήρι νανοτεχνολογίας να προσαρμόζουν τα νανοσωματίδια για τις ανάγκες του φωτισμού. Τα αστέρια του εργαστηρίου έκαναν τις αλλαγές για το φως και όλοι μαζί αργότερα τα σκόρπισαν τα έβαλαν στα δέντρα. Ο προγραμματισμός ήταν τέλειος και η έναρξη του φωτισμού εντυπωσιακή.

Η κλοπή του υλικού άργησε να φανεί και οι υπαίτιοι δεν ανακαλύφθηκαν ποτέ. Ο Λούσιος και τα άλλα παιδιά, συνέχισαν την ζωή τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα άλλο πέρα από το γνωστό περιστατικό αλλά αυτή τους η επέμβαση είχε σαν αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά , στις αρχές του Δεκέμβρη να ακούσουν με τεράστια έκπληξη ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε τον στολισμό των δημόσιων χώρων μετά την εκπληκτική εφεύρεση του καθηγητή Μανούς για την ανάλογη χρήση της νανοτεχνολογίας.

Ο Λούσιος και η παρέα του ήταν ακόμα κάποιοι αφανής ήρωες της καθημερινής ζωής που όμως δεν είχαν να το μοιραστούν παρά μόνο μεταξύ τους.

Εκείνα τα Χριστούγεννα, συμμετείχαν με όλη τους την καρδιά στο στρώσιμο των τραπεζιών και στο άναμμα της φωτιάς. Μια άλλη μέρα ξημέρωνε γεμάτη ελπίδα για φως και αγάπη σε όλο τον κόσμο.