Χριστούγεννα και πάλι -2022.

 

 

«Να’ μουν του σταύλου έν’ αχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,

Την ώρα π’ άνοιγ΄ο Χριστός, στον ήλιο του το μάτι.»

Θα’ θελα ν’ μουν ξανά παιδί, όχι να ξανά ζήσω, αλλά να μην μάθω ποτέ τα ανείπωτα που γύρω μου διαβάζω.

Τότε η συγκίνηση για την Γέννηση του Θεανθρώπου, η αγάπη που ανάβλυζε από κάθε στίχο και λόγο εκκλησίας, χαραζόταν βαθιά στις παιδικές ψυχές μας και όλος ο κόσμος μας πίστευε βαθιά στην ελπίδα που γεννιόταν μαζί του . Συμμεριζόταν την ταπεινότητα και τα βάσανα της Παναγίας μας που ετοιμόγεννη κατέληξε σε μια σπηλιά για να φέρει τον υιό του Θεού στον κόσμο. 

Τότε, όλος ο κόσμος μας συμμετείχε στις προετοιμασίες των εορτών, με την νηστεία, την προετοιμασία των γλυκών και φαγητών που είχε την κορύφωση της με την πρωινή λειτουργία και μετά το οικογενειακό τραπέζι.

Τότε, που  η καθημερινότητα, δεν ήταν αντικείμενο μελέτης σαν κάτι «τοπικό», η «παραδοσιακό». 

Εκείνα τα χρόνια που η βοήθεια στον έχοντα ανάγκη, γινόταν κρυφά και πολλές φορές δεν μάθαινε ποτέ ποιος άφηνε σακούλες με αναγκαία στο κατώφλι του, μιας και κτυπούσαμε στην πόρτα για να χαθούμε στην σκιά της νύχτας. Και ήταν η χαρά μας μεγάλη γιατί δίναμε βοήθεια σε κάποιον και ο Θεός που το έβλεπε μας έφτανε και με το πάρα πάνω για να φουσκώσει η καρδιά μας από συγκίνηση.

Θα’ θελα να’ μουν πάλι παιδί, γιατί δεν μας είχαν φτάσει οι τρομαχτικές αλήθειες του κόσμου που μας περιζώνουν και μας τρομάζουν, και μπορεί να αισθανόμασταν ασφυκτικά προστατευμένοι αλλά ποτέ φοβισμένοι .

Θα’ θελα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι  να εξόρκιζα όλα τα άλλα μακριά, και να έμενε μόνο η χαρά των παιδιών, η κατάνυξη των μεγάλων, οι μυρωδιές των εορτών και η υπόσχεση της αγάπης σε όλο τον κόσμο.