Πρωινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία.

 Σήμερα μετά από δεκαετίες, -τρομάζω και που τις μετράω, θα κοντεύουν τις 4!- πήγα πρωί πρωί στην εκκλησία.

Λίγος κόσμος στις 5.30, τα φώτα δεν είχαν ανάψει ακόμα όλα, οι ύμνοι κατανυκτικοί και χαρούμενοι. Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων άρχισαν να αναβλύζουν σαν νερό από πηγή και αυτή η πηγή δεν σταμάτησε να δακρύζει για ώρες.

Αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει από την ζωή, τα ένιωσα δίπλα μου, με την εικόνα τους ολοκάθαρη στην θέση που καθόντουσαν, την ιεροτελεστία που ακολουθούσαν, και την ασφυκτική επιτήρηση των ματιών τους πάνω μου, τόσες δεκαετίες μετά..

Τα λόγια έβγαιναν αβίαστα της λειτουργίας, και όσα τότε φαινόντουσαν ακαταλαβίστικα και βαρετά, μεταμορφώθηκαν σε καθαρά και ξάστερα λόγια που έλιωναν μέσα μου σαν βάλσαμο ποτισμένο στο μέλι των αναμνήσεων.

Ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύτηκε, οι πολυέλαιοι άναψαν , οι καμπάνες κτύπησαν χαρμόσηνα και οι ύμνοι υψώθηκαν μέχρι των ουρανό.

Πολλά μάτια δάκρυσαν, πολλά σώματα προσπαθούσαν να συγκρατήσουν την συγκίνηση της στιγμής, και στο τέλος της λειτουργίας, τα πλατιά χαμόγελα και οι ευχές, συνόδευσαν τον κόσμο στην έξοδο.

Ο ήλιος ήδη έλαμπε λαμπρός και η θάλασσα θυμίζει καλοκαίρι.

Μακάρι πάντα οι άνθρωποι να βρίσκουν καταφύγιο και παρηγοριά, ελπίδα και κουράγιο στους ύμνους της εκκλησίας που με την παρηγορητική τους δύναμη γίνονται στήριγμα όταν ο κάθε ένας το χρειάζεται πιο πολύ.