ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

 

 ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Το μεγάλο ποτάμι ήταν παγωμένο και ο ήλιος που μόλις είχε βγει πίσω από τους μακρινούς λόφους ανέβαινε σκαρφαλώνοντας πάνω σε βαριά μολυβένια σύννεφα, στον ουρανό.

Ήταν ένας κρύος Δεκέμβρης και το χιόνι έτριζε κάτω από τις μπότες των παιδιών που έπαιζαν χιονοπόλεμο στις όχθες.

Κάποιος από την παρέα πρότεινε να κάνουν έλκηθρο στο ποτάμι και όλοι ενθουσιασμένοι έψαχναν να βρουν κάτι για να το μετατρέψουν σε ένα αυτοσχέδιο έλκηθρο , ενώ έδεναν τα κασκόλ τους για να τα χρησιμοποιήσουν σαν σκοινιά.

 Τα κλαδιά των δέντρων έσκυβαν από το βάρος του χιονιού και τα μικρά ζωάκια άφηναν τα ίχνη τους να τα ακολουθήσεις μέχρι τις φωλιές τους.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ήταν ένα τέλειο χειμωνιάτικο πρωινό και ότι όλα ήταν όπως πρέπει εκεί που έπρεπε, και όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι που τα κουρασμένα βήματα των παιδιών σχημάτισαν ένα λασπωμένο μονοπάτι μέχρι τα πρώτα σπίτια της πολιτείας.

Δεν είχε περάσει πολύ ώρα που ο ήλιος είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό σκαλί στον ουρανό, όταν ένα σύννεφο στο χρώμα  του θειάφι τον σκέπασε και άρχισε να πέφτει σε σκόνη αργά και βασανιστικά πάνω στη γη.

Σκέπασε την πεδιάδα, σκέπασε το ποτάμι , απλώθηκε στα δέντρα και τύλιξε τα πάντα σε μια κίτρινη ελαφριά ζελατίνη.

 Η νύχτα ήρθε στην ώρα της και οι ελάχιστοι κάτοικοι της πολιτείας που κυκλοφορούσαν στους έρημους δρόμους  έτρεχαν γρήγορα να φτάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην ζεστασιά του σπιτιού τους.

Ο αέρας που σηκώθηκε ξαφνικά πήρε την κίτρινη σκόνη και την ανακάτεψε με τον αέρα. Την έσπρωξε κάτω από τις πόρτες, μέσα από τις χαραμάδες, την κατέβασε μέσα από τις καμινάδες στο τζάκι, και εκείνη απλώθηκε με τις αναπνοές, μέσα στο σώμα των ανθρώπων καταλήγοντας στον φλοιό του εγκεφάλου τους.

Ήταν 5 η ώρα το πρωί, όταν ο πρώτος άνθρωπος στην πολιτεία , άνοιξε τα μάτια του και άρχισε την πρωινή του ρουτίνα νιώθοντας μια δυσάρεστη αίσθηση να αυξάνεται σιγά σιγά και να του σφίγγει την καρδιά.

«Θα έχω κρυώσει» σκέφτηκε και έβαλε το μπρίκι στην φωτιά για να κάνει ένα ωραίο τσάι του βουνού.

Ο ένας μετά τον άλλον, ξυπνούσαν και αισθανόντουσαν την ίδια ανεξήγητη δυσαρέσκεια, το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά, την ίδια απογοήτευση χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το γιατί.

Όταν πια το αίσθημα έγινε αφόρητο, σήκωσαν το τηλέφωνο και άρχισαν να μιλούν για αυτό μεταξύ τους. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το πώς έγινε και όλη η πολιτεία ξύπνησε με τόσο άσχημα συναισθήματα, την ώρα που είχαν όλοι κοιμηθεί με την συνηθισμένη προσμονή για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

«Μια πρωτοφανής ίωση» δήλωσε η παρουσιάστρια των ειδήσεων  στο μεσημεριανό δελτίο, « τα κυριότερα συμπτώματα είναι κατάπτωση, συναισθηματική κόπωση και αίσθημα παραίτησης».

Ο πληθυσμός ένιωσε μια κάποια ανακούφιση γιατί οι ιώσεις περνούν στο τριήμερο και δεν έχεις παρά να πάρεις κάποιο αναλγητικό. Όμως , σε αυτήν την ίωση, δεν μπορούσαν να πάρουν τίποτα γιατί ο ιός είχε κτυπήσει το νευρικό σύστημα και τα κέντρα του εγκεφάλου τους.  Οι επιστήμονες έψαχναν με έντονους ρυθμούς να βρουν την αιτία και πράγματι δεν είχαν περάσει παρά μόνο 3 έκτακτα δελτία για την μυστηριώδη ίωση, όταν ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας δήλωσε ότι «κατά 90 % οφείλεται σε δολιοφθορά παρακείμενου εργοστασίου ψυχοτρόπων φαρμάκων όπου δυσαρεστημένος υπάλληλος έριξε στον κλίβανο μεγάλες ποσότητες φαρμάκων. Ο δράστης συνελήφθη και κρατείται μετά την ομολογία του».

Οι άνθρωποι σερνόντουσαν στις δουλειές τους, άφηναν στην μέση τα επείγοντα και εγκατέλειπαν ολοκληρωτικά ότι δεν ήταν αναγκαίο. Τα σχολεία έκλεισαν γιατί τα παιδιά δεν σηκωνόντουσαν από το κρεβάτι και κανείς μεγάλος δεν είχε το κουράγιο να επιμείνει.

Όμως η ίωση δεν πέρασε στις τρεις μέρες. Αντίθετα, τα συμπτώματα της παραίτησης γινόντουσαν όλο και πιο έντονα ενώ οι αναμνήσεις χαρούμενων στιγμών ξεθώριαζαν και τα παιχνίδια που είχαν κάνει μόλις λίγες μέρες πριν, φαινόντουσαν σαν να ήταν κάτι πολύ πολύ παλιό.

Οι μέρες των Χριστουγέννων έφταναν γρήγορα και οι πρώτοι επισκέπτες έφτασαν στην πόλη.

Φοιτητές από το εξωτερικό, άνθρωποι που είχαν κλείσει να κάνουν τις διακοπές τους στην πολιτεία , εκδρομείς που είχαν κανονίσει να κάνουν πεζοπορία , άρχισαν να γεμίζουν τα ξενοδοχεία και τα σπίτια και να προσπαθούν να συνεφέρουν τους κατοίκους που είχαν προσληφθεί από την σκόνη.

Είδαν και αποείδαν, έκαναν κάλεσμα μέσα από τα social media και μαζεύτηκαν στην μεγάλη πλατεία. Το μήνυμα ήταν «Να μην χαθούν τα Χριστούγεννα» και αποφάσισαν να κάνουν ότι θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη.

Άνοιξαν τις αποθήκες του δήμου και στόλισαν τους δρόμους, έβαλαν μουσική και τα χαρούμενα χριστουγεννιάτικα τραγούδια πλημμύρισαν τον αέρα. Τράβηξαν τα παιδιά με το ζόρι από το κρεβάτι και τα έβγαλαν στον δρόμο για να παίξουν . Κουράστηκαν πάρα πολύ και ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν. Να μαζέψουν τα πράγματα τους και να ξαναφύγουν όμως, στις 17 του Δεκέμβρη ακριβώς στις 12 το βράδυ, άρχισε μια χιονοθύελλα χωρίς προηγούμενο. Ο αέρας παγωμένος παράσερνε τα πάντα στο πέρασμα του. Ξερίζωσε δέντρα, έσπασε το φράγμα του ποταμού και το νερό γέμισε την πεδιάδα, τα στολίδια που είχαν βάλεις στους δρόμους κατέληξαν χιλιόμετρα μακριά να στολίζουν δέντρα στην μέση του πουθενά, αλλά όμως μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, παρέσυρε από την ατμόσφαιρα όλα αυτά που αρρώσταιναν τους ανθρώπους και καθάρισε το μυαλό τους .

Μπορεί στις 18 του Δεκέμβρη να έπρεπε να βγουν να μαζέψουν τις ζημιές που είχε προκαλέσει η χιονοθύελλα, αλλά επιτέλους είχαν βρει πάλι τον εαυτό τους και ανακουφισμένοι άρχισαν να ετοιμάζουν την πόλη και τα σπίτια τους για τα Χριστούγεννα.

Όσο για το εργοστάσιο που παρήγαγε τα φάρμακα, έκλεισε για πάντα και οι αρχές διέταξαν έρευνα για τα συστατικά που αποτελούν τα χάπια που έπαιρνε τόσος κόσμος και με την δολιοφθορά, τα πήραν όλοι.

Στις 21 Δεκέμβρη, όλοι μαζεύτηκαν στην μεγάλη πλατεία, αντάλλαξαν ευχές, τραγούδησαν τα κάλαντα και αντάλλαξαν δώρα χαρούμενοι και αγαπημένοι.