Αποδοχή και ευγνωμοσύνη.( για 50 plus)

 

Αποδοχή και ευγνωμοσύνη.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τις γιορτές σαν ένα νέο ξεκίνημα και την κάθε καινούργια χρονιά, σαν ένα τόπο νέο όπου τους περιμένουν νέες περιπέτειες , πολύ καλύτερες από τις προηγούμενες, η, τουλάχιστον, σε μια βελτιωμένη τους έκδοσή.

Συνήθως ο ενθουσιασμός ξεφουσκώνει και μερικές φορές δημιουργούνται συναισθήματα ματαίωσης και αδιεξόδου.

Από την άλλη, όταν απευθυνόμαστε στους ανθρώπους, καλό θα είναι να ορίζουμε σε ποιους και ποιες συγκεκριμένα απευθυνόμαστε μιας και κάθε ηλικία και γενικά η κάθε ομάδα, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, ανάγκες και δυνατότητες.

Για παράδειγμα, στα παιδιά λέμε να καλλιεργούν το μυαλό τους, να αναπτύσσουν τις δυνατότητες τους, να είναι καλοί μαθητές και μαθήτριες έτσι ώστε να έχουν ένα ευρύ εργασιακό και κοινωνικό ορίζοντα ανάπτυξης σας ενήλικες.

Στους νέους, να βάζουν επαγγελματικούς στόχους, να ακολουθούν την εσωτερική τους φωνή που θα τους οδηγήσει σε μια επιτυχημένη πορεία , και να είναι συνετοί για να έχουν μια όμορφη προσωπική ζωή, όπως ο καθένας την ονειρεύεται και επιθυμεί.

Τι θα λέγαμε όμως σε ανθρώπους που ήδη έχουν περάσει σαράντα και οδεύουν στην δεκαετία των ώριμων πενήντα ? Πολύ περισσότερο στους 50 plus?

Με δεδομένες οικογενειακές υποχρεώσεις , με τόπο κατοικίας μακριά από μια ευκαιρία μετεκπαίδευσης ίσως σε κάποιον διαφορετικό τομέα εργασίας και  με στενότητα οικονομικών πόρων ? Τι μπορεί κάποιος να πει σε αυτούς τους ανθρώπους όταν κάνουν παράπονα για τα χαμένα τους όνειρα, τα όνειρα της νιότης?

Μα τι άλλο από το να αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι χωρίς μεμψιμοιρίες και στενοχώριες για ένα παρελθόν που έχει ήδη περάσει και δεν αλλάζει. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να αγαπάμε την ζωή, και την ίδια στιγμή να μην αγαπάμε στην ζωή μας? Μήπως είναι πιο εύκολο για αγαπάμε μια φανταστική ζωή όπου όλα συμβαίνουν όπως φανταζόμαστε ότι θα θέλαμε να είναι, χωρίς να ξέρουμε αν θα ήμασταν ικανοποιημένοι έστω και έτσι?

Νομίζω ότι είναι πολύ πιο σοφό να βρει ο κάθε άνθρωπος όλα τα θετικά που έχει η οποιαδήποτε εργασία και εκεί να στηριχτεί για να αισθάνεται όμορφα με αυτό που κάνει . Όλες οι δουλειές είναι καλές, και όπως έλεγαν παλιά, Τρίχα στην δουλειά να μην βρεις!

Ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το ότι δεν κάνουμε τις ιδανικές δουλειές για μας, είναι απλά γιατί δεν είχαμε κάποιο ιδανικό, κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, κάποια εξαιρετική ευφυία , η κάποια δυνατή ψυχολογία που θα έφερνε σε κάποια άλλη θέση από την σημερινή.

Για όσους λόγους θα μπορούσε κάποιος να είναι δυσαρεστημένος από την ζωή του, για άλλους τόσους λόγους θα πρέπει να είναι ευγνώμων.

Ευγνώμων για την υγεία, για τα παιδιά αν είναι γονείς, για την κάθε στιγμή που η πολύτιμη ζωή μας επιτρέπει να δούμε τον ήλιο, να γευτούμε το αλάτι της θάλασσας, να νιώθουμε τον αέρα να μας παρασύρει στην πνοή του. 

Σε αυτό το σύντομο ταξίδι μας στην Γη, οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούν με πολλούς ανθρώπους. Θα δούμε τις δυνατότητες τους, θα θαυμάσουμε τα ταλέντα τους, θα μας αλλάξουν με τις εφευρέσεις τους, θα μας ορίσουν με τις αποφάσεις τους, θα μας αγγίξουν με την τέχνη τους, θα μας διευκολύνουν με τις δεξιότητες τους.  Από όλα τα δισεκατομμύρια δεδομένα που έχουν δημιουργήσει την δική μας ζωή και έχουν στρώσει το δικό μας μονοπάτι, άλλα μοιάζουν με λουλούδια και άλλα με καρφιά. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια να μην πατάνε στα καρφιά της ζωή τους, και τότε θα πρέπει να βρουν την δύναμη να ζητήσουν βοήθεια. Το καλό να είναι, να μην έχουμε βάλει εμείς κανένα καρφάκι σε κανενός τον δρόμο.

 Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μεγαλώνοντας δεν μπορούν να κάτι διαφορετικό από ότι έκαναν όλη τους την ζωή. Και όμως, αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Όχι μόνο μπορούν, αλλά η επιστήμη έχει αποδείξει ότι όσο κάποιος κάνει κάτι νέο, τόσο αναπτύσσονται νέοι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο, δηλ, τόσο μένει νέος. Υπάρχουν απεριόριστα νέα πράγματα να μάθουμε σε κάθε ηλικία που θα μας δώσουν χαρά και θα μας φέρουν κοντά σε άλλους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες. Μια από αυτές είναι η προσαρμογή. Αν το καλοσκεφτούμε, κάθε μέρα είναι μια προσαρμογή, μια έκδοση αυτού που θα θέλαμε, αυτό που μπορούμε και αυτό που θα γίνει αποδεκτό. Δεν πρέπει λοιπόν στο τέλος της ημέρας να είμαστε χαρούμενοι με τον εαυτό μας όταν τα καταφέρνουμε?

Αγαπημένη μου ομάδα των πενήντα πλας, μεγαλώσαμε σε έναν άλλο κόσμο, επιβιώσαμε και αλλάξαμε. Μάθαμε και προχωράμε μπροστά.. Μπράβο μας και Καλές γιορτές!