Για τις γυναίκες τότε και τώρα και για τις Αφγανές.

Το κείμενο είναι γραμμένο στην Καρυστινή διάλεκτο.

 Που λες πατριώτη, οι Ταλιμπάν πήραν το Αφγανιστάν και όλοι κλαίνε για τις άμοιρες γυναίκες που δεν θα τις αφήνουν να δουν ούτε τον ήλιο, ούτε τη μέρα. Που δεν θα πηγαίνουνε πια στις δουλειές τους, που τις έδιωξαν απ τα σχολειά και τα Πανεπιστήμια και τις φυλάκισαν μέσα σε ένα ρούχο με κάγκελα. Ακόμα και το ρούχο, έχει κάγκελα στο Αφγανιστάν.

Δεν θα ρωτήσουμε πόσοι από τους  ομόθρησκους τους καταδικάζουν το έγκλημα και πόσες πολιτισμένες χώρες αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τους σκοταδιστές εγκληματίες που έκαναν τα λεφτά τους από την ηρωίνη και το χασίς.

Όχι, δεν θα το ρωτήσουμε. Θα θυμηθούμε μόνο κείνα τα χρόνια που ήμουνα μικρό παιδί και φώναζαν τις γιαγιές μου με το επώνυμο τους. «Τι κάνει η κυρά Σαραβανάκαινα? Τι κάνει η κυρά Κόλλιενα?»  Η , άλλες τις φώναζαν με το όνομα το μικρό του αντρός τους. «Γεια σου κυρά Βαγγέλαινα! Καλημέρα κυρά Γιώργαινα!» Τα ακούγαμε αλλά γελάγαμε γιατί νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω τους καιρούς που η γυναίκα δεν είχε καν όνομα. Κατεβήκαμε από το γυναικωνίτη στην εκκλησία και δειλά δειλά, από τη μεριά των γυναικών, άρχισαν να πηγαίνουν μερικές πιο προοδευτικές, στη μεριά των αντρόνε.

Βάλανε και παντελόνι.. Μεγάλη πρόοδος. Δεν ήταν παρά τέλη του 60 και μέση του 70 που οι πολύ θρησκευάμενες που είχανε τα θάρρητα με τα μικρά κορίτσα, τους φώναζαν όταν περνούσαν με το ποδήλατο  φορώντας παντελόνι, ότι θα πάνε στην κόλαση και αυτά είναι πράματα του σατανά.

Ήτανε η χρονιά 74 η 75 στο Γυμνάσιο Καρύστου που χωρίς συμπόνια η θρησκευτικού έκανε κατάλογο μέσα στην τάξη με πόσα πράματα θα πάμε στη κόλαση και θα καούμε στο πυρ το εξώτερο με τις ευλογίες των καθηγητών, και πλήρη στήριξη των γονιών για τη τόσο ηθικιά και καλή καθηγήτρια που έβαζε τα παιδιά στον ίσο δρόμο.

Δεν είναι και πολύς καιρός όμως έ?

Μου είπε ένα παλικαράτσι πριν λίγες μέρες, ‘Τι λες συνέχεια για τη γενιά του και τη γενιά σου! Τώρα μαζί δεν ζούμε? Τα ίδια πράγματα?»

Αχ παιδί μου, μακάρι να ζούσαμε και μεις όπως μεγαλώσατε εσείς. Να μην φοβάσαι να βγεις απ το σπίτι κοντά στη δύση του ήλιου γιατί μαύρο φίδι που σ έφαγε! Ποιος γείτονας θα σ έβλεπε και τι επίθετα θα σου κόλλαγε, ποιος και ποια δασκάλα θα σ έβλεπε και θα σου έκανε ανάκριση που πας και τι κάνεις και αν το ξέρει η μάνα σου, και τι μάνα έχεις που γυρίζεις τέτοια ώρα έξω απ΄το σπίτι!»

Το Αφγανιστάν δεν είναι μακριά, ούτε η πατριαρχία είναι παρελθόν. Η θέση της γυναίκας είναι επισφαλής και αρκεί μόνο να στήσεις αυτί για να ακούσεις τα «αστεία» των αντρών κυρίως για τις «ξένες» που ανέμελες δεν προσέχουν και τόσο πολύ την δημόσια εικόνα. Όπως τις προάλλες ,μόλις 3 μέρες πριν, που χωρίς να με δουν ξεθάρρεψαν και έκαναν «αστεία»  που αν τα έλεγε άλλος για τις γυναίκες και τις κόρες τους θα βγάζανε μαχαίρι.

Με την ολοένα αυξανόμενη επιρροή του Ισλάμ  οι σχεδιαστές και σχεδιάστριες μόδας, παντού στον κόσμο, αρχίζουν  και βάζουν νερό στο κρασί τους και τα ρούχα που δίνουν στον κόσμο, αρχίζουν και προσαρμόζονται στην μεγαλύτερη αγορά  γιατί όπως όλοι ξέρουμε, όλα είναι χρήμα και το μαγαζί με τους πιο πολλούς πελάτες δίνει τον ρυθμό.

Είμαστε στενοχωρημένες οι γυναίκες  για τις γυναίκες του Αφγανιστάν και όπου γης υποφέρει κάποια εξ αιτίας του φύλλου της αλλά να μην ξεχνάμε ότι η ισότητα μας είναι πολύ πρόσφατη και πολύ ευαίσθητη. Και δεν ξέρω πως έγινε, αλλά όποτε ακούω, Ο ΘΕΌΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ, ανατριχιάζω από φρίκη..