Χρονογράφημα " Δυό φίλες ένα απόγευμα"
Η Ελένη ανέβηκε τις σκάλες στηριζόμενη στην κουπαστή. Τα γόνατα της δεν βοηθούσαν πια. Τα χρόνια βάραιναν και έσερναν προς τα κάτω από τα φρύδια μέχρι τα γόνατα και το βάρος αισθανόταν διπλό. « Ίσως για αυτό οι γιατροί φωνάζουν όλη την ώρα να χάσουμε βάρος» σκέφτηκε η Ελένη ενώ έφτανε στο κεφαλόσκαλο και άνοιξε την πόρτα φωνάζοντας την Μαρίκα . « Μαρίκα! Βρε Μαρίκα..είσαι εδώ?»
«Εδώ είμαι παιδί μου, μη φωνάζεις ..έρχομαι!» είπε η Μαρίκα και βγήκε στην εσωτερική αυλή του ορόφου όπου τις περίμενε σερβιρισμένος ο ελληνικός καφές με το πιατάκι με το κέικ στο πλάι και τα κουλουράκια βουτύρου.
Η Ελένη τακτοποιήθηκε στην καρέκλα της, ήπιε λίγο νερό να συνέλθει ενώ η Μαρίκα συνέχιζε να βλέπει την αγαπημένη της σειρά στην τηλεόραση.
«Τι κοιτάς μωρέ τηλεόραση..σήκω να πάμε να περπατήσουμε..αμαρτία να χάσουμε ένα τόσο ωραίο απόγευμα»
Η Μαρίκα δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την πρόταση της Ελένης.. Μπαα, τώρα βαριέμαι..που να ετοιμάζομαι..κουράζομαι και που το σκέφτομαι»
« Γιατί το λες αυτό? Βάλε μια φόρμα και πάμε»
«Μα δεν μπορώ σου λέω….είχα πάει για ψώνια και άλλαξα..Δεν μπορώ αυτό το πράγμα..ντύσω γδύσου ξαναντύσου…πρέπει να βγάλω τις μπιτζάμες, να βάλω τον κορσέ, να βάλω το σουτιέν, να βάλω άλλη φανέλα ,να βάλω κάλτσες…κουράστηκα και που το σκέφτομαι?»
«Έλα βρε Μαρίκα..πάντα υπερβολική , ο γιατρός μας το είπε καθαρά και ξάστερα..Αν δεν θέλουμε να πιαστούμε τελείως πρέπει να περπατάμε, άντε πάμε και άσε τους κουρσέδες ήσυχους»
«Α, παπα,,τι λες τώρα..δεν βγαίνω έξω χωρίς κορσέ! Με έχει πιάσει φοβία με την ακράτεια»
«’Εχεις ακράτεια? Κρίμα βρε παιδί μου…είναι δύσκολο ε?»
«Καλά, τώρα όταν λέμε ακράτεια..μη φανταστείς και κανένα ρυάκι..ίσα ίσα..σαν την βρύση που στάζει όταν δεν την κλείνεις και πάλι, όταν σφίγγομαι, όταν μου έρχεται να βήξω..»
«Έχεις δοκιμάσει βρακάκι? Είναι πολύ βολικά… Εγώ καμιά φορά που είμαι άρρωστη τα φοράω για καλό και για κακό»
«Α παπα…μετά τα 90 θα το βάλω και γω αν χρειάζεται..τώρα μια χαρά είμαι με το κορσεδάκι»
«Έλα μωρέ τώρα , ωραία κουβέντα πιάσαμε..θα με πιάσει κατάθλιψη ..άντε βρε Μαρίκα σήκω ,εδώ γύρω γύρω να πάμε στο τετράγωνο , έχουν ανακαινιστεί και κάτι ωραία σπίτια ..τρέλα σου λέω! Δεν μας βλέπει κανείς μωρέ,,ποιος θα προσέξει δυο γριές που περπατάνε..πάνε αυτά τα χρόνια..είχαμε να τα θυμόμαστε»
«Λες ε? Καλά…περίμενε να βάλω μια φόρμα τότε…Δεν μου λες Ελένη? Θυμάσαι τι ωραία ρούχα είχαμε το 60…Τι τουαλέτες, φιγουρίνια σκέτα ήμασταν… θυμάσαι τους χορούς? Ωραία χρόνια, νιάτα βρε νιάτα…»
«’Ετοιμη! Πάμε…άντε να πάμε να δούμε και στα ανακαινισμένα σπίτια..αυτά τουλάχιστον μπορούν να συνεχίσουν να δείχνουν όμορφα και νέα»
Και οι δυο φίλες κατέβηκαν τις σκάλες και καμαρωτές καμαρωτές παρά την ηλικία τους έκαναν την βόλτα τους μέσα στο φως του ήλιου που έλιωνε σιγά σιγά μέσα στο χλιαρό απόγευμα .
