Οι κρυφές σκέψεις ενός ερασιτέχνη ηθοποιού την πρώτη φορά.

 Οι κρυφές σκέψεις ενός ερασιτέχνη ηθοποιού την πρώτη φορά.

Είναι πολλές οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό πριν να ανοίξει η αυλαία και επιτέλους καταλαβαίνω το γιατί εκθέτουν τα μικρά παιδιά στην σκηνή για να παίξουν είτε θέατρο είτε χορό είτε μουσική. Τις τέχνες πρέπει να τις δει κοινό και το κοινό δεν θέλει σίγουρα να δει κάποιον να κοιτάει σαν χαμένος πάνω στην σκηνή, η να τον περιλούσει κρύος ιδρώτας και να μην μπορεί να βγάλει κιχ, η νότα.

Πριν να ανέβει κάποιος άπειρος στην σκηνή παθαίνει το σύνδρομο του παιδιού πριν πάει για ύπνο.

Θέλει να πάει τουαλέτα, θέλει νερό, θέλει κάτι να σου πει, θέλει τόστ, θέλει να κοιτάξει κάτι χωρίς να ξέρει ούτε το ίδιο τι. θέλει τα πάντα εκτός από το να πάει για ύπνο.

Κάπως έτσι φοβόμουν και γω πριν πάω στην σκηνή, μην θέλω τσισα, κακά, μη φύγει η προσοχή μου στο ποιος είναι στο κοινό και ξεχάσω τα λόγια μου και δεν τα πω σωστά, δεν τα πω δυνατά, δεν τα πω όπως πρέπει. 

Φοβόμουν μην ανέβει η πίεση, μην ανέβουν οι παλμοί μην με καταβάλλει το άγχος και πέσω και ξεραθώ φαρδιά πλατιά μπροστά στον κόσμο και άντε μετά να τα μπαλώσουν οι υπόλοιποι ότι είναι μέρος της παράστασης.

Είπε κάποτε ένας σοφός ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα άλλο εκτός από τον φόβο. Δεν βρέθηκε κανείς σοφός να μας πει όμως το πως να εξουδετερώσουμε τον φόβο για να μην το φοβόμαστε.

To be or not to be, to play or not to play.

Βρίσκομαι σε μια ηλικία που αν δεν έχει κάποιος λεφτά να αρχίσει θεραπείες με ψυχολόγους για να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία την τελευταία μεγάλη διαδρομή, την τελευταία -αν είναι τυχερός- εικοσαετία της ζωής του- εκτός να μοιάσει στην Μαριλένα- πρέπει να βρεί τρόπους να ανανεώσει τον εαυτό του, να του δώσει μια κατεύθυνση, ένα ενδιαφέρον και αν δεν είναι καλός στα σουντόκου, να βρει κάτι να κουνάει τον μυαλό να μην γίνει σαν ροκφόρ στα αζήτητα των ψυγείων του σούπερ μάρκετ. Είναι αυτά που θέλεις να κάνεις και είναι αυτά που μπορείς να κάνεις.

Ο κατάλογος σε αυτά που θες είναι πολύ μεγάλος αλλά σε αυτά που μπορείς είναι πολύ μικρός.

Είτε οι συνθήκες της ζωής, η τοποθεσία που μένεις, τα χρήματα, η φυσική κατάσταση, οι υποχρεώσεις και ο χαρακτήρας σβήνουν ένα ένα τα πιθανά σενάρια και στα χέρια σου έχεις μόνο ένα χαρτάκι από αυτά που κολλάς στο ψυγείο για να μην ξεχάσεις κάτι.

Αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα από όλα η μεγάλη αγάπη για το θέατρο γενικά, δεύτερον συντρέχουν πολλοί παράγοντες που είναι θετικοί τρίτον η περιέργεια να δω  στην πράξη το πως δημιουργείται μια παράσταση και η κείμενο ανασταίνεται και παίρνει σάρκα και οστά πάνω στην σκηνή. Να βρεθώ από την άλλη μεριά, πριν βρεθώ οριστικά και αμετάκλητα στην άλλη πλευρά.

Οι μέρες πριν την παράσταση ήταν γεμάτες πρόβες, διάβασμα και εφιάλτες.

Ξαφνικά βρισκόμουν σε μια θολή θάλασσα γεμάτη σκουπίδια με τα βατραχοπέδιλα γεμάτα άμμο και αντί για μάσκα ένα λάστιχο να μου σφίγγει το κρανίο. Ήταν από εκείνα τα όνειρα που ορκίζεσαι ενώ κοιμάσαι ότι είναι όνειρο και δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα ακόμα και αν φαίνεται τόσο ζωντανό. Όλα τα όνειρα - εφιάλτες έμοιαζαν γιατί έδειχναν μια αγωνιώδη προσπάθεια να ξεφύγω από κάτι, και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αμφισβητούσα την απόφαση μου να μπω σε αυτήν την περιπέτεια που με άγχωνε και με πίεζε μιας και υποτίθεται ανάμεσα στους λόγους που το είχα διαλέξει ήταν για να περάσω καλά.

Το καλά βέβαια είναι σχετικό πάντα. Τι σημαίνει καλά? Καλά περνάς και με μια ωραία ταινία αλλά δεν σε βοηθάει και πολύ κυρίως αν δεν μπορείς να λύσεις ούτε ένα απλό σουντόκου.

Εδώ και καιρό είχα παραιτηθεί από το μπω στο πετσί του ρόλου.

Μου έλεγαν όλοι να ψάξω τον χαρακτήρα. Να πω ότι δεν τον έψαξα θα ήταν ψέμμα. Τον έψαξα αλλά δεν τον βρήκα πουθενά. Ούτε στις απαντήσεις που έδωσα στις ερωτήσεις που είχε το ερωτηματολόγιο που υποτίθεται ότι σε βοηθάει να τον πλάσεις, να τον καταλάβεις, να μπεις στην θέση του..μάταιος κόπος.

Ένας χαρακτήρας άπιαστος αλλά παρηγοριέμαι με την σκέψη ότι ένας πλούσιος για παράδειγμα όσο και να προσπαθήσει δεν θα μπορέσει ποτέ να μπει στην ψυχολογία ενός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Πάντα μα πάντα υπάρχει αυτό το μαξιλαράκι της συνείδησης της πραγματικότητας που τον σώζει από την απελπησία της θέσης του άλλου. Μα για αυτό το λένε και υποκριτική τέχνη, να υποκρίνεσαι ότι είναι κάποιος άλλος επομένως αντί να προσπαθώ να γίνω άλλος άνθρωπος , απλά ακολούθησα μια πλευρά του εαυτού μου που θα μπορούσε κάπου κάπως να συναντηθεί με τον υποθετικό χαρακτήρα.

Κάθε φορά η κυρία μας έβαζε και κάτι πιο δύσκολο. Μάθε τα λόγια, μάθε να κινείσαι με τα λόγια, μάθε να φωνάζεις με τα λόγια, μάθε το ένα μάθε το άλλο και όλα αυτά σαν να μην ξέρεις κολύμπι και να σε βουτάνε από το πόδι και να σε πετάνε στην θάλασσα χωρίς να ξέρεις μπάνιο.

Και να πεις ότι ήταν και οι άλλο αρχάριοι να πω, θα διασκεδάσετε τον πόνο σας παρέα. Αλλά μπα... οι άλλοι ήταν ξεσκολισμένοι και θεωρούσαν ότι ήταν απλά και πάμε πάρα κάτω.

Το κρανίο μούδιαζε από την πραγματική πίεση και καλό είναι ένα λασιξ πάντα να έχουμε εύκαιρο αλλά γιατί να υποφέρω για κάτι που το διάλεξα να περνάω καλά? '

Και στο γυμναστήριο να πας στην αρχή θα πιαστείς και θα πονέσεις, αλλά θα το σταματήσεις?

Θα μπορούσε να μου πει κάποιος. Και γω θα του απαντούσα, ότι όλοι οι γιατροί για το γυμναστήριο μου έχουν πει για το θέατρο κανείς. Τέλος πάντων, που είχα μείνει?

 ΑΑΑ,ναι, στην παράσταση.

Πήγαμε στα παρασκήνια και μέσα από την κουρτίνα είδαμε στον κόσμο να μπαίνει , και να μπαίνει και να μπαίνει μέχρι που γέμισε μέχρι έξω. Και η μουσική μπήκε, και βαθιές ανάσες πήραμε, και επιτέλους ήρθε η σειρά μου να βγώ και γω. Και κάθε κουβέντα που τελείωνε μια φωνούλα φώναζε μέσα στον μυαλό μου, πάει και αυτό, πάει και αυτό, πάει και αυτό μέχρι που φτάσαμε στο τέλος.

Χειροκροτήματα υπόκλιση και τέλος, και όλοι ήταν χαρούμενοι και πιο πολύ εγώ που όλοι οι εφιάλτες δεν βγήκαν αληθινοί και όλοι οι φόβοι για το τι θα μπορούσα να πάθω πάνω στην σκηνή διαψεύτηκαν.