Η Μαγική ζωγραφιά. Ένα καλοκαιρινό παραμύθι

 

Μια φορά και ένα καιρό που ήταν καλοκαίρι και ένα ωραία γλυκό απόγευμα του Αυγούστου , ένα παιδάκι  έψαχνε με την μαμά του λεία μεγάλα βότσαλα που μπορούσες να ζωγραφίσεις πάνω του.

Μετά από αρκετή ώρα που άφηναν τα ίχνη από τα πέλματα τους στην μαλακή άμμο, το κυματάκι έσπρωξε το πιο ιδανικό βότσαλο για ζωγραφιά στα πόδια του μικρού αγοριού.

«Κοίτα μαμά!» αυτό είναι τέλειο! «ΩΩ! Τι όμορφο βότσαλο! Τι θα ζωγραφίσεις Μάριε?»

Ο Μάριος έμεινε σκεφτικός ενώ ακολουθούσε την μαμά του που βιαστικά μάζεψε τα πράγματα τους και πήγαν στο αυτοκίνητο τους.

Ο ήλιος έκανε βουτιά πίσω από τα κλαδιά ενώ τεράστιου ευκάλυπτου και έβαψε κόκκινα τα ψηλά κατάρτια του μεγάλου καρνάγιου που βρισκόταν απέναντι από την αμμουδιά.

Την επόμενη μέρα το απόγευμα βρήκε τον Μάριο πάλι δίπλα στο κύμα, να κρατά το ζωγραφισμένο του βότσαλο  και να κοιτά την ζωγραφιά του.

« Μάριε, γιατί την κοιτάς την ζωγραφιά σου? Δεν σου αρέσει?» ρώτησε η μαμά του, ενώ ο Μάριος την κοίταζε σχεδόν με απορία.

«Δεν μπορεί! Τα μάτια μου θα φταίνε!» σκέφτηκε μιας και τα περιγράμματα φαινόντουσαν ξαφνικά πιο έντονα και σαν να άρχιζαν να αποκτούν κίνηση.  «Εμπρός λοιπόν καραβάκι! Ξεκίνα το ταξίδι σου!» ευχήθηκε ο Μάριος και πέταξε με όλη του την δύναμη το βότσαλο στην θάλασσα.

Ο Μάριος απομακρύνθηκε και το ίδιο και οι σκέψεις του από την περίεργη ζωγραφιά του. Τώρα ανυπομονούσε να πάρει το καλάμι του και να πάει για ψάρεμα με τους φίλους του στο λιμάνι. «Τι να πιάσουμε άραγε σήμερα? Ένα χταπόδι όπως προχτές η έναν ωραίο κέφαλο!» Οι παιδικές του σκέψεις έτρεχαν σαν βαρκούλα με ανοιγμένο το πανί, όπως και η βαρκούλα που είχε ζωγραφίσει πάνω στο βότσαλο και τώρα ξεκολλούσε μαγικά από το βότσαλο και άρχισε να ανεβαίνει στην επιφάνεια με το άσπρο της πανί απλωμένο στο κύμα και το μπλέ σκαρί  να γλιστράει για την επιφάνεια ενάντια σε κάθε νόμο της φύσης.

Η βαρκούλα ζυγιάστηκε και το πανί στέγνωσε. Μικρά ψαράκια περιτριγύρισαν την ζωντανή ζωγραφιά και άρχισαν να την τσιμπούν με το μικρό τους ρύγχος χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος την άφησαν ήσυχη και βούτηξαν στα βαθιά.

Η Βαρκούλα παρασύρθηκε από τα ρεύματα και πρώτα έφτασε μέχρι τα πρώτα βράχια του μικρού νησιού της Αγίας Πελαγίας, μετά, ένα άλλο ρεύμα την παρέσυρε και την έφτασε στην άκρη του κόλπου κοντά στην παραλία της Αγίας Παρασκευής και τότε μια αγριόπαπια, ήρθε και κάθισε πάνω στην βαρκούλα που σχεδόν βούλιαξε κάτω από το βάρος της.

Η αγριόπαπια την άρπαξε στα νύχια της πέταξε ψηλά στον ουρανό. Μετά από λίγα λεπτά, την απίθωσε πάνω στην λευκή άμμο της παραλίας. Η αγριόπαπια πέταξε πάλι για αναζήτηση τροφής στα κύματα ενώ η βαρκούλα έγυρε και τα χρώματα της αγκάλιασαν ένα λείο λευκό μεγάλο βότσαλο που βρέθηκε εκεί δίπλα.

Τα κύματα της ζέστης κτυπούσαν στην ακτή, η θάλασσα είχε τυλιχτεί στον πολύχρωμο μανδία του δειλινού και οι τελευταίοι επισκέπτες μάζευαν τα πράγματα τους. Η καντίνα ετοίμαζε τον χώρο για το βράδυ, και ένα παιδάκι που έπαιζε εκεί κοντά με την μπάλα του άρπαξε γεμάτο χαρά το βότσαλο και έτρεξε στην μαμά του. «Κοίτα μαμά ! Κοίτα τι βρήκα! Μια ωραία ζωγραφιά στο βότσαλο!»

‘ Τι ωραία βαρκούλα!» είπε η μαμά του, «Ίσως κάποιος την έχασε, ίσως παράπεσε .. δεν πειράζει..θα την πάρουμε εμείς και θα την στολίσουμε στο δωμάτιο σου να θυμάσαι τον χειμώνα το όμορφο μας καλοκαίρι. Τι λες? « «Ναιιιι!» είπε χαρούμενο το παιδάκι και κράτησε σφιχτά το βότσαλο στα χεράκια του.

Το βράδυ, σήκωσε αέρα, και οι κουρτίνες άρχισαν να χορεύουν μέσα στο παιδικό δωμάτιο. Και ενώ το παιδάκι ονειρευόταν παιχνίδια στην ακροθαλασσιά, το πανί της βαρκούλας φούσκωσε , τα χρώματα άρχισαν να ζωντανεύουν, και η βαρκούλα γλύστρησε  από το βότσαλο, απέφυγε μα μαεστρία τον παφλασμό της κουρτίνας στον αέρα , και δραπέτευσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Με το πανί ανοιγμένο κατευθύνθηκε προς την θάλασσα..