Τα χαμένα φτερά της κ. Κότας- Κι. ( Παραμύθι για μικρά παιδάκια)

 

Τα χαμένα φτερά της κ. Κότας- Κι.

Η  κ.Κι, ήταν πολύ περήφανη για το φτέρωμα της. Κόκκινο βαθύ, καφέ ανοιχτό, καφέ σκούρο, άσπρο και κανελί, τα φτερά της κ.Κι, ήταν ζηλευτά από όλες τις κότες στο κοτέτσι.

«Μα, τι όμορφη που είσαι σήμερα κ.Κι!» έλεγε η μια, «Μα πόσο λάμπουν τα χρώματα σου σήμερα στον ήλιο!» έλεγε μια άλλη, και η κ.Κι, καμάρωνε και περπατούσε κορδωτά κοιτώντας τριγύρω για να κλέψει και άλλα βλέμματα και σχόλια θαυμασμού.

Ο κόκορας κ. Φωνακλάς, φώναξε μόλις την είδε, τρεις φορές το κικιρίκου και τα φτερά γύρω από τον λαιμό του, άνοιξαν σαν ομπρέλα.

«Μα είσαι πιο όμορφη και από το παγώνι» της είπε κλείνοντας το μάτι όταν πέρασε από μπροστά του και η κ.Κι, καμώθηκε ότι δεν άκουσε και γύρισε το κεφάλι από την άλλη.

Ο κ.Φωνακλάς, είχε να προσέχει είκοσι ολόκληρες κότες αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε να πει μια καλή κουβέντα σε κάθε μια. Όλες τον αγαπούσαν εκτός από όταν τις ξυπνούσε το πρωί. Δεν προλάβαιναν να τεντωθούν να πουν μια καλημέρα, και η κ.Δήμητρα ερχόταν φουριόζα να πάρει τα αυγά και να τις βγάλει με το ζόρι να βοσκήσουν στο χορτάρι της περιφραγμένης αυλής στην άκρη του ελαιώνα.

Ζούσαν αγαπημένοι όλοι μαζί, και ευχαριστημένοι. Η κ. Δήμητρα για τα φρέσκα αυγουλάκια που έδινε στα μικρά της εγγονάκια- τον Πέτρο και τον Παύλο- , ο κ.Φωνακλάς που αισθανόταν μεγάλος και τρανός μοναδικός κόκορας στο κοτέτσι, και οι είκοσι κοτούλες που περνούσαν ήσυχες τις μέρες τους στην μικρή τους γωνιά στο κτήμα. Καμιά φορά, τις πήγαινε βόλτα η κ.Δήμητρα και έβρισκαν νέα χορταράκια και σπόρους.

Σε μια τέτοια εκδρομή στο κτήμα, η κ.Κι, πρόσεξε δυο περίεργα μάτια μέσα από το τριφύλλι που βοσκούσαν. «Δεν μπορεί! Θα με γελούν τα μάτια μου!» σκέφτηκε και γύρισε να μιλήσει με τις φίλες της. Δεν πρόλαβε να γυρίσει το κεφάλι της ξανά, και ένιωσε να της ξεριζώνουν τα φτερά της.

Ένα παιδί, μεγαλούτσικο, γύρω στα 7 η 8, όρμησε μέσα από τα χόρτα και την ξεπουπούλιαζε στην κυριολεξία.

Τρελή από φόβο και πόνο η κ.Κι, τίναζε τα φτερά της, έκρωζε και φώναζε σε βοήθεια. Άδικος κόπος.

Τρομαγμένες και οι άλλες κότες, έτρεχαν πανικόβλητες μακριά, ο κ.Φωνακλάς άνοιγε τα φτερά του και τέντωνε τον λαιμό του, έκρωζε το κικιρίκου χωρίς να τολμά να πλησιάσει το αγριεμένο παιδί που ξεπουπούλιαζε την καημένη κ.Κι.

Η κ.Κι, ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει από την τρομάρα της, όταν ακούστηκαν οι αγριεμένες φωνές της κ.Δήμητρας. «Πέτρο, άσε κάτω την κότα!! Ντροπή σου! Τι σου έκανε το πουλί!! Άστη κάτω κακομοίρη μου γιατί θα σου βγάλω το μαλλί όπως βγάζεις τα φτερά της κότας!»

Ο Πέτρος πράγματι, άφησε την κ.Κι να φύγει και εκείνη παραπατώντας ξεμάκρυνε όσο μπορούσε και κούρνιασε στην ρίζα ενός δέντρου να ξεκουραστεί και να ηρεμίσει ενώ οι άλλες κοτούλες άρχισαν να μαζεύονται γύρω της και να την παρηγορούν.

«Γιατί το έκανες αυτό το πράγμα παιδί μου!» ρώτησε τώρα πιο ήρεμα η κ.Δήμητρα τον Πετράκη που κρατούσε σφικτά στα χέρια του, τρία κόκκινα βαθύ φτερά,  τέσσερα άσπρα και πέντε καφέ. Τα κοιτούσε και τα μετρούσε ξανά και ξανά. « Τρία και τέσσερα, επτά, και πέντε ίσον 12. Μου λείπουν άλλα 8» «Τι λες παιδάκι μου?» τον ρώτησε πάλι η γιαγιά του, «Γιατί μετράς τα φτερά?» «Γιατί γιαγιά, η δασκάλα μας είπε ότι θα μάθουμε πως έγραφαν οι άνθρωποι παλιά. Πήραμε κιμωλίες, πήραμε μελάνι και πένες, και τώρα θα μάθουμε πως έγραφαν με τα φτερά. Της είπα ότι έχεις κότες και μια έχει πολύ ωραία χρώματα. Όλα τα παιδιά στην τάξη μου ζήτησαν φτερά γιατί δεν έχουν δικές τους κότες»

« Αχ Πετράκη μου, έπρεπε να μου το πεις. Το τρόμαξες το καημένο το πουλί. Και αυτά πονάνε, τι νόμιζες? Να σου τραβήξω τα μαλλιά να δεις τι ωραία που είναι? Την καημένη την κ.Κι, είπε να θλίψη η κ.Δήμητρα που είχε όλες της της κοτούλες ονομάσει και τους μιλούσε σαν να την καταλάβαιναν.

«Συγνώμη γιαγιά. Δεν το κατάλαβα ότι θα πονούσε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τα πήρα τα φτερά, αλλά πως θα βρω και τα υπόλοιπα?»

«Θα μοιραστείτε τα φτερά που έβγαλες και πες στην κυρία δασκάλα ότι υπάρχουν ωραιότατα συνθετικά στο βιβλιοπωλείο»

Ο Πετράκης απομακρύνθηκε με το κεφάλι σκυφτό και όλη η έξαψη που είχε νιώσει είχε μετατραπεί σε τύψεις και λύπη.

«Γιατί να πονέσω έτσι την καημένη την κοτούλα που μας δίνει τα αυγουλάκια της? Δεν το σκέφτηκα καλά..Ποτέ δεν θα πονέσω άλλο ζωάκι στην ζωή μου όλη»  Έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του και χάϊδεψε με τρυφερότητα τα φτερά.

Στην γωνιά της κ.Κι, δεχόταν την φροντίδα των φιλενάδων της. Της χάϊδευαν το πονεμένο σημείο και την παρηγορούσαν κουρνιάζοντας δίπλα της.

«Μη στενοχωριέσαι κ.Κι, θα ξαναβγούνε τα ωραία σου φτερά! Θα πάρει λίγο καιρό όμως και θα είσαι πάλι η πιο όμορφη στο κοτέτσι μας!» Είπε ο κ.Φωνακλάς, και οι άλλες κοτούλες κακάρισαν συμφωνώντας μαζί του. «Θα είσαι πάλι η πιο όμορφη κ.Κι! Για μας, και τώρα χωρίς τα φτερά που λείπουν, πάλι είσαι η πιο όμορφη!»

«Μα τι καλές φίλες που έχω! Πόσο με αγαπούν όλοι! Και η κ.Δήμητρα πως έτρεξε να με σώσει από τον Πέτρο! Πόσο τυχερή είμαι!» σκέφτηκε με αγαλλίαση η κ.Κι. Μια πρωτόγνωρη συγκίνηση πλημμύρισε την καρδιά της και η αγάπη και ευγνωμοσύνη που ένιωσε την έκαναν να θέλει να απλώσει τα φτερά της και να αγκαλιάσει όλες της τις φιλενάδες και τον κ.Φωνακλά μαζί. Αντί για αυτό, σηκώθηκε από την γωνιά της και τους ευχαρίστησε όλους. «Μα τι λόγια είναι αυτά κ.Κι» της είπε η Κ.Ζι. Ούτε να το σκεφτείς ξανά!»

«Εντάξει λοιπόν! Ήταν κάτι ξαφνικό που ευτυχώς πέρασε γρήγορα! Δεν θα κάτσουμε να κλαίμε άλλο μερικά χαμένα φτερά! Πάμε να βρούμε σποράκια! Το πρωϊνό μας μόλις ξεκίνησε!»

Ανακουφισμένες οι κοτούλες άρχισαν να απλώνονται στο χωράφι. Ο ήλιος έλαμπε, ένα δροσερό αεράκι φυσούσε, η κ.Δήμητρα πότιζε τις γλάστρες της, ο Πετράκης σκεφτόταν πως θα μοιράσει τα φτερά στα παιδιά, από ψηλά δυο γεράκια πετούσαν σε κύκλους. Στο διπλανό χωράφι είχε προσγειωθεί ένα κοπάδι από γλάρους και ανάμεσα τους τσιμπούσαν την γη ένα σμήνος από σπουργίτια.

Η μέρα προχωρούσε  προς το μεσημέρι.