Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Λούσιους. Ένα σύγχρονο παραμύθι για μεγάλους και μικρούς.

 

Δυο γεροδεμένοι νεαροί αστυνομικοί πλησίασαν με γοργά βήματα τον Λούσιους , τον άρπαξαν από τις μασχάλες και στον σήκωσαν στον αέρα ενώ συνέχισαν τον γρήγορο βηματισμό τους.

Ο Λούσιος τρομαγμένος προσπάθησε να ξεφύγει τα πρώτα δευτερόλεπτα αλλά αμέσως κατάλαβε το πόσο μάταιο θα ήταν να συνεχίσει την προσπάθεια του. Άλλωστε, ήξερε πολύ καλά το γιατί τον συνέλαβαν και το τι θα επακολουθούσε.

Στον δρόμο για το τμήμα, ανάμεσα στα ανοίγματα των διασταυρώσεων έβλεπε καθαρά το χριστουγεννιάτικο δέντρο φωτισμένο με το λαμπρό του αστέρι να σκορπά τις ακτίνες του στους τοίχους των σπιτιών.

Το μεγάλο δέντρο ήταν ψηλά, ψηλά στην ταράτσα της πολυορόφης πολυκατοικίας, που μαράζωνε ακατοίκητη και τα λεηλατημένα τελάρα των παραθυριών έχασκαν σαν αδειανά ξεδοντιασμένα στόματα στην καρέκλα του οδοντίατρου. Ήταν εκεί που ανενόχλητοι οι παρέα του και ο ίδιος ανακάλυψαν σε ένα από τα διαμερίσματα της μια κούτα με το δέντρο και πολλές άλλες με τα στολίδια και τα φώτα.

Οι στολισμοί των Χριστουγέννων  ήταν πια μια μακρινή ανάμνηση που χανόταν στο βάθος των πρώτων του χρόνων και έμοιαζε πια σαν όνειρο. Οι χαρούμενες φωνούλες έκπληξης που είχε βγάλει, είχαν μετατραπεί σε πικρή μετάνοια μετά τόσες ώρες κατήχησης στο σχολείο για την οικονομία που πρέπει να κάνουν στην ενέργεια και για τις καταστροφικές συνέπειες της αλόγιστης σπατάλης της τόσα χρόνια που έφεραν τον πλανήτη στα όρια της καταστροφής.

Ο Λούσιος ήταν ένα νέο παιδί, γύρω στα 20. Το πρωί πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, το απόγευμα διάβαζε η πήγαινε καμιά βόλτα να βρει τους φίλους του και να αράξουν σε ένα από τα στέκια της νεολαίας. Δεν είχε καμιά σχέση με τις ομάδες Αντίστασης στην καταναγκαστική οικονομία ενέργειας, ούτε έπαιρνε ποτέ μέρος στις διαδηλώσεις που γινόντουσαν πότε πότε  εναντίον της διακοπής ρεύματος σε μεγάλο μέρος της νύχτας.

Η ζωή όπως την θυμόταν από τα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε αλλάξει τόσο πολύ που κόντευε πια να πιστεύει ότι δεν είχαν περάσει 15 αλλά 150 χρόνια. «Είναι το αντίθετο από ότι μας έλεγε ο παππούς σου» του απαντούσε ο πατέρας του κουνώντας σκυθρωπά το κεφάλι του αναστενάζοντας ενώ χαμήλωνε την λάμπα πετρελαίου που έστελνε το παρηγορητικό της φως από τον τοίχο που είχε βρει την μόνιμη της θέση.

Η Παγκόσμια Επιτροπή Ενέργειας, είχε θεσπίσει πολύ αυστηρούς κανόνες όπως για παράδειγμα αν χρειαζόταν κάποιος ασθενής οξυγόνο, η μηχάνημα αιμοκάθαρσης, να έχει πάρει ειδική άδεια και να έχει περάσει από ειδική επιτροπή που θα ενέκρινε την παροχή ηλεκτρισμού στο συγκεκριμένο σπίτι. Ταυτόχρονα ειδικός μετρητής έμπαινε στο ρολόι για να μετρά τις κιλοβατώρες έτσι ώστε να είναι σίγουροι ότι όλες οι υπόλοιπες ενέργειες στο σπίτι, δεν επιβάρυναν το πρόγραμμα εξικονόμισης  ενέργειας. Αμέτρητοι κανόνες και βαριά πρόστιμα στους παραβάτες.  Ο Λούσιος είδε την ταμπέλα «ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ» να πλησιάζει και οι αστυνόμοι με τις πράσινες στολές τον έσπρωξαν να κάτσει σε μια καρέκλα απέναντι από ένα μεγάλο γραφείο. Πίσω από το γραφείο μια μεγάλη τζαμαρία έμοιαζε σαν κορνίζα που στο κέντρο της δέσποζε η ταράτσα της πολυκατοικίας και πάνω της το δέντρο που είχαν στολίσει. Το φως του αστεριού έσβησε και η κορνίζα φωτιζόταν τώρα μόνο από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που έσβηναν πίσω από το βουνό.

Μεγάλη αναστάτωση κυριαρχούσε στο τμήμα και κόσμος πολύς με χαρτιά στο χέρι περίμενε σε διάφορες ουρές . Όλοι ήθελαν κάποιο πιστοποιητικό, άλλοι να πληρώσουν πρόστιμα, άλλοι να οδηγηθούν μπροστά στον δικαστή. Ο Λούσιος σκέφτηκε αν πράγματι άξιζε τον κόπο ο στολισμός του δέντρου. Αν πράγματι αυτή η ξεχασμένη χαρά το να βλέπει το φωτισμένο δέντρο άξιζε την ταλαιπωρία που θα ακολουθούσε. Αναστέναξε με στενοχώρια γιατί το αστέρι ήταν τόσο μεγάλο και φωτεινό που όταν έπεσε πάνω στους τοίχους των σπιτιών εκείνα φάνηκαν πιο όμορφα και μια ζεστασιά είχε πλημυρίσει την καρδιά τους. Οι άλλοι της παρέας είχαν φύγει με το αυτοκίνητο ενώ εκείνος ήθελε να περπατήσει για να δει μέχρι που θα έφτανε το φως του δέντρου, μέχρι που θα μπορούσε να το δει. Δεν μετάνιωσε όμως. Το σκέφτηκε μέχρι να έρθει ο αστυνόμος για να του πάρει κατάθεση και αυτό του είπε όταν τον ρώτησε με ένα υποτιμητικό ύφος. «Δεν ντρέπεσαι στην ηλικία σου? Δεν έμαθες τίποτα στο σχολείο?  Μόνος σου ήσουν? » Ο Λούσιος παρέβλεψε το ύφος και απάντησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε. «Όχι, δεν ντρέπομαι. Στο σχολείο μας έμαθαν για την ανάγκη οικονομίας στην ενέργεια, και ναι, ήμουν μόνος. Το βρήκα σε ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας» «Και τι έκανες εκεί μόνος σου?» συνέχισε την ανάκριση ο αστυνόμος. «Κοιτούσα μήπως βρω κάτι αξίας που να αξίζει τον κόπο να σωθεί μιας και θα κατεδαφιστεί στις επόμενες μέρες» απάντησε ο Λούσιος, χωρίς να έχει καμιά ιδέα αν κάτι τέτοιο ήταν προγραμματισμένο η όχι. «ΑΑΑ, ώστε έτσι λοιπόν!» «’Ετσι, έτσι..» απάντησε ο Λούσιος και περίμενε να ακούσει το τι τον περίμενε.

«Μόλις ετοιμάσω τα χαρτιά θα πάμε στον δικαστή να σου ορίσει ποινή. Αφού παραδέχεσαι την πράξη σου και όπως βλέπω εδώ, δεν έχεις άλλο παράπτωμα, είναι και Χριστούγεννα, μπορεί να την βγάλεις καθαρή»

Πράγματι, ο δικαστής υπηρεσίας του όρισε την ποινή σε κοινωνική εργασία στο κοινοτικό αγρόκτημα και ο πατέρας του που είχε έρθει εν τω μεταξύ, τον συνόδευσε στο σπίτι όπου έγινε μια επανάληψη των νουθεσιών του δικαστή.

Η άλλη μέρα ξημέρωσε σκοτεινή και κρύα. Ο Χειμώνας είχε έρθει βαρύς και νωρίς και ήδη είχε χιονίσει δυο φορές. Οι κορφές του βουνού δεν προλάβαιναν να αδειάσουν από το πρώτο  χιόνι και έπιανε δεύτερο. Το ημερολόγιο έλεγε 20 Δεκέμβρη και η φωτιά έκαιγε στον τζάκι. Οι πρωινές ειδήσεις προειδοποιούσαν για την αύξηση ρύπων λόγω ακατάλληλων ξύλων, την αύξηση προστίμων για την χρήση πετρελαίου σε γεννήτριες και με μεγάλη του έκπληξη άκουσε να αναφέρονται και σε αυτόν: “ Χτες το απόγευμα συνελήφθη νεαρός φοιτητής για το στολισμό και φωταγώγησης δέντρου. Η ποινή του ορίστηκε σε 30 ώρες κοινωνικής εργασίας για τον στολισμό και 60 ώρες για τον φωτισμό. Πρέπει να θυμίσουμε στους τηλεθεατές μας την ανάγκη οικονομίας στην ενέργεια και την μη χρήση σε ότι είδος πλαστικού έχει απομείνει.  Η Συγκομιδή παλαιών αντικειμένων από πλαστικό, συμπεριλαμβανομένων και των παλαιών χριστουγεννιάτικων δέντρων, είναι διαρκής και αν βρείτε κάτι να μην αμελήσετε να επικοινωνήσετε άμεσα με τις αρμόδιες αρχές» . Ο Λούσιος χαμογελώντας έψησε τον καφέ του και τραγουδώντας τα κάλαντα άρχισε να στολίζει με τα ξύλινα στολίδια που είχε φτιάξει με τον πατέρα του μικρός, το μικρό πεύκο μπροστά στο παράθυρο. Το βράδυ θα το τελείωναν όλοι μαζί με τα υπόλοιπα στολίδια από χαρτί και γυαλί. Όμως, το φως που είχε απλωθεί παντού στην πόλη, είχε γίνει μια επίμονη και έντονη εικόνα στο μυαλό του σαν να του ζητούσε κάτι…

Συνεχίζεται?....