Ποια λόγια μας πονάνε όμως πιο πολύ? Μα φυσικά αυτών που αγαπάμε. Αυτών που έχουμε επιτρέψει να βλέπουν μέρος της ζωής μας , που δεν βάζουμε φίλτρα και κρατάμε αποστάσεις επειδή πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται.
Πιστεύουμε ότι η αγάπη, τα χρόνια της συντροφικότητας, το μοίρασμα τόσων και τόσων χρόνων θα έκανε την παρανόηση για τους σκοπούς και τα μέσα περιττή.
Λάθος, μέγα λάθος.
Πως είναι δυνατόν όμως να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο και όχι χωρίς λόγο και μόλις δει μια άλλη πλευρά του εαυτού σου αντί να σου σταθεί, να σε καταλάβει, να έχει έναν λόγο φιλικό και καλόπιστο, αρχίζει την κακόπιστη κριτική, τα βιαστικά συμπεράσματα για πράγματα που δεν γνωρίζει, το βάλσιμο στην ζυγαριά με άλλους που αποδεδειγμένα δεν είναι ούτε εμπιστοσύνης ούτε σχέσεις προσωπικές υπάρχουν που να δικαιολογούν κάτι τέτοιο.
Ζηλεύω αυτούς που έχουν φίλους που τους στέκονται χωρίς να τους στήνουν στην γωνία και σε θέση απολογίας.
Γιατί να απολογηθεί η να εξηγήσει κανείς κάτι σε κάποιον που δεν έπρεπε καν να αναρωτηθεί?
Ειλικρινά κουράστηκα κάθε τρις και λίγο τα ίδια σκατά.
Είπαμε να γλυτώσουμε από τους ξένους αλλά τελικά όταν ασχολείται κάποιος με τα κοινά, καλύτερα να θεωρεί ότι όλοι είναι ξένοι. Ίδιες αποστάσεις από τους πάντες. Όλοι κάνουν κριτική κυρίως για πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι.
Το αστείο είναι ότι και εκεί που λέω να πω σε κάποιον για αυτό το blog, με τρόμο το απορρίπτω. Θα το ξεπεράσω και αυτό γιατί σίγουρα δεν έχω σκοπό να γίνω ένα πειθήνιο σκυλάκι κανενός και κανενός σκοπού ,κυρίως σε ανθρώπους που έχουν στοιχεία που χρήζουν την παρέμβαση ειδικού γιατρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Please, tell me something! It would be of a great help!