Ένας ουρανοξύστης ,σαν σπίρτο αναμμένο και άλλες καταστροφές.

Ξέσπασε χτες στις 3 περίπου το βράδυ μια τρομερή φωτιά σε έναν ουρανοξύστη στο Λονδίνο.
22 Όροφοι, άναψαν σαν λαμπάδα καίγοντας άγνωστο μέχρι τώρα αριθμό.

Δεν άνοιξε η πυρόσβεση, δεν κτύπησε ο συναγερμός, δεν υπήρχαν στην δόμηση τα απαραίτητα μέτρα από όσο φαίνεται, ενώ ένα υλικό στα παράθυρα κατά την ανακαίνιση, ήταν πολύ εύφλεκτο.
Θα μπορούσε να έχει ασφαλή δρόμο εξόδου, θα μπορούσε να είχε χώρο σε κάθε όροφο με ενίσχυση, θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά άλλα πράγματα που λένε οι πυροσβέστες.

Το θέμα είναι ότι χάθηκαν άδικα ανθρώπινες ζωές με τραγικό τρόπο, αλλά επίσης το θέμα είναι, η τρομαχτική συνειδητοποίηση ότι δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν, και για τίποτα πουθενά.

Οι ουρανοξύστες υποτίθεται ότι είναι ένας ασφαλής χώρος μέσα στον αστικό ιστό, όμως από εδώ και μπρος αναρωτιέμαι πόσοι κάτοικοι θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι μετά από αυτό.

Στην Μυτιλήνη ,στο χωριό Βρίσα,χτύπησε ο σεισμός, στην Φλώρινα καταποντίστηκε ολόκληρο χωριό.
Απόγνωση και απελπισία για άλλη μια φορά γύρω μας, είτε από φωτιά, είτε από σεισμό, είτε από κατολίσθηση, και ανάμεσα σε όλα αυτά, η υπαιτιότητα του ανθρώπου που θα έπρεπε να είχε προνοήσει, σε πολλές περιπτώσεις.
Σε καιρούς ηρεμίας, αυτός ο "άνθρωπος", είναι κυρίως η κάθε Αρχή...και παντού η κάθε αρχή, μοιάζει τόσο μα τόσο λάθος.