Να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία..- Mια ακόμα μπαρούφα..

Πόσοι και πόσοι δεν  έχουμε διαβάσει αυτή την... σοφή φράση, αλλά στην πράξη δεν είναι παρά μια μπαρούφα και μισή.
Είναι από τις φράσεις που γίνεται μόδα, την λένε στην τηλ , την γράφουν από δω και από κει και στο τέλος όλοι χωρίς αντίρρηση την δέχονται σαν αξίωμα.
Είναι μια άλλη μπαρούφα σαν αυτή που λέει " να είσαι ο εαυτός σου"..

Πρώτα από όλα, αν ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, υποτίθεται ότι δεν υπάρχει αύριο και φτάνουμε στην παραβολή της εκκλησίας όταν λένε 'Tα πουλάκια τα φροντίζει ο Θεός και θα βρουν σποράκια να φάνε χωρίς να μαζεύουν για αύριο"
Aν υποθέσουμε ότι αυτό είναι σωστό, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο καλός Θεούλης έχει άχτι τα μυρμηγκάκια που τα βάζει να αποθηκεύουν τροφή για τον χειμώνα"
Eπειδή δεν στέκει ολόκληρος Θεός να τα βάζει ταλαιπωρεί άδικα τα μυρμήγκια θα πρέπει να σκεφτούμε σαν τι θέλουμε να είμαστε .
Σαν τα πουλάκια η σαν τα μυρμιγκάκια...
Εμας τα τελευταία μας σποράκια τα παίρνει ο ΕΝΦΙΑ και όλοι οι άλλοι φόροι ενώ προσπαθούν να μας πείσουν για τις χάρες του να είσαι σπουργίτι που δεν θέλει κανναβούρι ...
Η τελευταία του μέρα θα καταναλωθεί προσπαθώντας να βρει τον τελευταίο σπόρο..
Συγνώμη αλλά δεν συμφωνώ.
Αν είναι να ζούμε σαν την τελευταία μέρα, σιγά μη καθαρίσω το πάτωμα, μη φάω τις λίγες μου τελευταίες ώρες στο σιδέρωμα και στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ.
Όμως ποια η θέση μου αν τα πιστεύω αυτά που μου λένε?
H θέση του θύματος και μόνο, που δεν μπορεί να χαρεί και να εκφράσει όλες τις ...μεγαλειώδης πτυχές της ύπαρξης του..
Εκτός πάλι αν πούμε ότι δεν υπάρχει καμιά ..μεγαλειώδης πτυχή...και είμαστε απλά μυρμυγκάκια που προσπαθούμε να σηκώσουμε τεράστια βάρη σε σχέση με το μπόι μας, και αυτό και μόνο πρέπει να μας κάνει εξαιρετικά υπερήφανους ..

"To να είσαι ο εαυτός σου " πάλι, που το ακούμε ακόμα πιο συχνά, είναι μια μοντέρνα χαζομάρα.
Αλήθεια, ποιος αντέχει τον άλλον αν είναι ο εαυτός του χωρίς τις κοινωνικές συμβάσεις, την μόδα, τις εργασιακές ανάγκες συμπεριφοράς και την συμμόρφωση στην επικρατούσα περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ορίζει την συμπεριφορά μας?
Kαι όχι μόνο αυτό, αλλά πως είμαστε τόσο σίγουροι, ότι ο εαυτός μας είναι τόσο σούπερ ουάου που να γίνει αποδεχτός από τους άλλους με αποδοχή και επιβράβευση?

Λυπάμαι που σας λέω την πικρή μαύρη αλήθεια, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον να είναι οι εαυτοί τους και να τους αντέξουν οι άλλοι.

Τι μας μένει λοιπόν?
Mας μένει να κάνουμε κάθε μέρα ότι καλύτερο μπορούμε στις υποχρεώσεις μας, στις ευθύνες μας και στην κοινωνία μας, αν είναι δυνατόν.
Μας μένει να παρηγορούμε τον εαυτό μας και να τον καλοπιάνουμε να συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο της ζωής χωρίς να δημιουργούμε περιττά προβλήματα στους γύρω μας.
Μας μένει να μη μετράμε στον μέτριο εαυτό μας με άπιαστες συμπεριφορές και οδηγίες.
Μας μένει η απλή και καθημερινή ζωή μας, να την αγαπάμε και να την φροντίζουμε, ελπίζοντας ότι όταν έρθει τελικά η τελευταία μέρα να μην έχουμε και πολλά για να μετανιώσουμε.
Μας μένει να έχουμε συμπόνια...και να ελπίζουμε ότι θα βρεθεί κάποτε κάποιος να μας συμπονέσει και μας στην δύσκολη ώρα μας.