Βλέποντας Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης.

Ακούω με μεγάλη προσοχή τους βουλευτές στην βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης και σκέφτομαι, όλα όσα λέγονται, είναι άραγε όλα όσα εννούνται?
Είναι όλα όσα έχουν την ευθύνη τους και την λύση τους?

Έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι όλοι, όσο και αν διαφωνούν, έχουν τις καλύτερες προθέσεις και κάνουν ότι μπορούν.
"Τόσο σου κόβει τόσο κάνεις" που λέγαμε και παλιότερα.

Πιστεύω ότι εκτός από τα στοιχεία, είναι και η διαλεκτική, είναι ο τρόπος της διατύπωσης και η επιλογή του λεξιλογίου, είναι το ύφος και η ένταση που διαλέγει ο καθένας για να επικοινωνήσει αυτό που θέλει με τους πολίτες,- μιας και είναι απ'ευθείας η μετάδοση-, είναι όσα καθορίζουν την τελική εντύπωση του θεατή.


Δεν είναι βέβαια και ένα μεγάλο χιτ για τους περισσότερους να βλέπουν Βουλή μεσημεριάτικα, αλλά μήπως αυτοί που μιλάνε εκεί και ότι λένε, δεν αποτελεί τον μπούσουλα που θα κανονίσει την ζωή μας?
Αλλά διαλέγουμε αμέριμνοι να βρισκόμαστε συνεχώς σε κατάσταση εκπλήξεως μετά από ίσως προδιαγεγραμμένη- σίγουρα ασαφή -και σίγουρα εξωγενώς σχεδιασμένη πορεία.

Αν ενδιαφερόμασταν και φερόμασταν πιο υπεύθυνα στην καθημερινότητα μας, ίσως να είχαμε κάποιο απόθεμα εναλλακτικών κινήσεων και ψυχολογικών αντιστάσεων για να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή που φέρνουν στην ζωή μας όλα αυτά που την διέπουν.

Θα πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης?
Όλοι πιστεύουν πως ναι.
Παρόλα αυτά, είναι ενδιαφέροντα όσα ακούγονται για πολλούς τομείς και πέρα από τα φωνακλάδικα πάνελ, η παρακολούθηση των συνεδριάσεων, είναι ένας ήπιος τρόπος να μαθαίνουμε όλα όσα μας αφορούν.

Πρόταση Κρεμαστινού, Κυβέρνηση ειδικού σκοπού...
Τον ακούσει κανείς?