Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2025

'" Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 Ο Γιάννης είχε αποκοιμηθεί μπροστά από την ανοιχτή τηλεόραση, η  Ελένη είχε από ώρα πάει για ύπνο και το δύο χρονών παιδάκι τους κοιμόταν γαλήνια στην κούνια του.

Ωραίο το σπίτι τους, μεγάλο, όπως το ονειρευόντουσαν, μόνο βρε παιδί μου, να.. το δίπατο σπίτι φέρνει κάποιες δυσκολίες στην επικοινωνία. Αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος, αλλού το μωρό, και σε μια ώρα δύσκολη, σε μια ώρα που πρέπει να πεταχτείς έξω, που λέει ο λόγος, ποιος θα φύγει και από που, το μαθαίνουν όταν ήδη είναι έξω από το σπίτι.

Ο σεισμός κτύπησε στην 12 και κάτι. Το σπίτι κουνήθηκε, ο Γιάννης άλλαξε πλευρό, το μωρό τέντωσε τα χεράκια του αλλά η Ελένη πετάχτηκε σαν ελατήριο από το κρεβάτι αλαφιασμένη και βάζοντας τις φωνές.

"Γιάννηηηηη! Γιάννηηηη! Σεισμόοοος!! Αχ Παναγία μου θα πέσει το σπίτι! Αχ τι θα κάνω Παναγία μου τώρα! "Μονολογούσε προσπαθώντας να περάσει το μανίκι της ρόμπας της από το σωστό χέρι μιας και από την τρομάρα της την είχε κάνει ένα κουβάρι που προσπαθούσε να ξεμπερδέψει.

Αφού τα κατάφερε, πέρασε προσεχτικά κάτω από το φως που ακόμα κουνιόταν πέρα δώθε αν και ο σεισμός είχε ήδη σταματήσει. Βρήκε τις παντόφλες της ενώ συνέχισε να φωνάζει, "Γιάννηηηη! Που είσαι Γιάννηηηη! Αμάν αυτός το άνθρωπος! Νάχα την αναισθησία του μόνο! Μόνο την αναισθησία του! Δεν κουνιέται με τίποτα!" 

Κατέβηκε τις σκάλες γρήγορα γρήγορα σκούντηξε τον Γιάννη να ξυπνήσει επιτέλους. "Ξύπνα άνθρωπε μου ! Δεν κατάλαβες τον σεισμό?"

"Πω  ρε Ελένη ! Αμάν με τις υστερίες σου! Δεν κατάλαβα τίποτα..Άσε με και έβλεπα και ωραίο όνειρο!"

Η Ελένη πήγαινε σαν την σβούρα γύρω γύρω από τον καναπέ σφίγγοντας τα χέρια της με απελπησία!

'Αχ τι θα κάνουμε τώρα! Αχ αν ξαναχτυπήσει και πέσει το σπίτι!"

"Δεν πέφτει το σπίτι! Τι είναι αυτά που λές! "Της απάντησε θυμωμένα ο Γιάννης! "Το σπίτι είναι θωρακισμένο! Φρούριο! Δεν πέφτει με τίποτα! Άντε κοιμήσου!"

Η Ελένη είχε ασπρίσει από τον φόβο της και ενώ άκουγε τον Γιάννη άρχισε να μαζεύει την τσάντα της, την κουβέρτα του καναπέ, άλλαξε παπούτσι και φουριόζα του φώναξε πάνω από τον ώμο της..

"Δεν ξέρω τι λες εσύ! Εγώ φοβάμαι! Πάω στο αυτοκίνητο! Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μες την νύχτα!"

"Αντε όπου θες! Εγώ θα πάω στο κρεβατάκι μου να συνεχίσω το όνειρο!"

Η Ελένη ξεκλείδωσε βιαστικά την πόρτα και πήγε στο αυτοκίνητο φυσώντας, ξεφυσώντας, κάνοντας προσευχές και βρίζοντας τον σεισμό , και όλα αυτά, ταυτόχρονα.

Ο Γιάννης ανέβηκε τις σκάλες νυσταγμένα και πλάγιασε στην μεριά του . Δεν πέρασε ένα λεπτό και ήδη ροχάλιζε βαριά.

Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά και η πόρτα του σπιτιού άνοιξε με θόρυβο . Η φωνή της Ελένης διαπεραστική ξύπνησε πάλι τον Γιάννη. "Γιάννηηηηη! Το μωρό! Το μωρό Γιάννηηηηη!"

Ο Γιάννης πετάχτηκε λες και τον χτύπησε ρεύμα! "Τι έχει το μωρό!?" Έτρεξε στο δωμάτιο του μωρού και αναστέναξε με ανακούφιση ενώ κράταγε την καρδιά του που πήγε να φύγει από το στήθος του.

Η Ελένη πίσω από τον ώμο του πάταγε στις μύτες να δει το μωρό στην κούνια που παρά τις φωνές δεν είχε ξυπνήσει.

"Θα μας τρελλάνεις ρε Ελένη σήμερα!' Τι φωνάζεις έτσι το μωρό και το μωρό..Κόντευα να πάθω έμφραγμα.. "

"Μα το ξέχασα μέσα στην τρομάρα μου και γύρισα και να το πάρω"

"Και έπρεπε να φωνάζεις έτσι...?Μια χαρά είναι! Εσύ άντε όπου θες και άσε μας εμάς! Έτσι και αλλιώς, εδώ ξέχασες το μωρό..φαντάσου...τον εαυτούλη σου και όλοι οι άλλοι.."

Δεν το εννούσε ο Γιάννης, αλλά είχε τρομάξει με τις φωνές της για το μωρό και ήθελε να την εκδικηθεί για την τρομάρα.Άλλωστε την έβλεπε ότι ήταν εκτός εαυτού από τον φόβο της.

Η Ελένη έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να κλαίει .Τα δάκρυα έπεφταν πάνω στην φωτεινή οθόνη του κινητού και τα γράμματα της ομαδικής συνομιλίας θόλωσαν..

" Τρομάρα τρομάρα, αλλά το κινητό εκεί! Μη χάσεις τι θα πει ο ένας και ο άλλος!"

"'Έλα βρε Γιάννη!' προσπάθησε να τον καλοπιάσει η Ελένη. Πάμε μαζί με το μωρό στο αυτοκίνητο. Εδώ λένε ότι έχει μετασεισμούς που μπορεί να είναι το ίδιο δυνατοί!"

"Είναι θωρακισμένο λέμε το σπίτι! Πως να στο πω να το καταλάβεις! "

" Δεν είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι! Να κοίτα τι γράφουν! Όλοι είναι ανάστατοι! Έχουν πάει στα αυτοκίνητα για να περάσει η νύχτα! Να, να κοίτα!! Έβαλαν και άρθρο ότι θα κηρηχθεί  εκτάκτου ανάγκης! Φαντάσου τι θα έχει γίνει!"

" Άντε πάμε να κοιμηθούμε τώρα..πέρασε τόση ώρα χωρίς να κουνήσει καθόλου! Όλα καλά! Κοίτα τα πράθυρα στους γείτονες...όλα ήσυχα.." την καθυσήχασε ο Γιάννης και την οδήγησε απαλά στο κρεβάτι..Και έτσι ο Γιάννης ροχάλισε πάλι, το μωρό ονειρευόταν λιβάδια και αερόστατα πάνω σε ένα ουράνιο τόξο ενώ η Ελένη έμεινε με ανοιχτό το κινητό να παρακολουθεί τις ομαδικές, και τις αναρτήσεις από κάθε μέσο για τον σεισμό μέχρι το πρωί.

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 Οποιαδήπτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματικές.

Ο γιατρός με την άσπρη του μπλούζα ξεχύλιζε από την καρέκλα πίσω από το γραφείο ενώ έγραφε τα στοιχεία της ηλικιωμένης ασθενούς στο βιβλίο κίνησης.

"Πως λέγεστε κυρία μου? " "Παπαδοπούλου Μαρία" απάντησε η κυρία Μαρία κρατώντας το πρησμένο της αντίχειρα σε προβολή προς τον γιατρό. "Όχι αυτό το επίθετο, το άλλο σας, το πατρικό" 

"Μα γιατρέ, αυτό γράφει η ταυτότητα μου, το έχω 70 χρόνια τώρα"

"Δεν έχει σημασία!" την διέκοψε ο γιατρός. "Θέλω να μάθω το πατρικό σας" συνέχισε ο γιατρός με επιμονή.

"Κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια το πατρικό μου. Και να σου πω την αλήθεια, ούτε θέλω να το θυμάμαι! Γράψε Παπαδοπούλου". 

"Όχι, όχι! Να μου πεις το άλλο, επιμένω" Ο γιατρός φαινόταν κάπως εκνευρισμένος και κινήθηκε νευρικά πάνω στην καρέκλα που έτριξε από το βάρος και οι ρόδες γρατζούνισαν το δάπεδο αφήνοντας μαύρες γραμμές. Οι νοσοκόμες αναστέναξαν και αντάλλαξαν βλέμματα συμπαράστασης με την ασθενή που χαμογελώντας συνέχιζε να προεκτείνει τον αντίχειρα προς τον γιατρό για να του τραβήξει την προσοχή προς το πρόβλημα που την οδήγησε στο ιατρείο.

Στο τέλος του αποκάλυψε το άλλο της όνομα που είχε να το χρησιμοποιήσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.
"Βλαστού" είπε και περίμενε να συνεχίσει στην καταγραφή των στοιχείων. Άδικα όμως. Ο γιατρός έσφιξε με έναν αέρα νίκης το στυλό και γέλασε δυνατά. "Το ήξερα!" αναφώνησε στο τέλος. "Βλαστού! Της γνωστής οικογενείας? Καλά το σκέφτηκα...έχετε το παρουσιαστικό" 

"Το παρουσιαστικό μου γιατρέ είναι αγνώριστο από τότε που είχα αυτό το όνομα, αλλά τέλος πάντων..πάμε πάρα κάτω για να μη καθυστερώ και τους άλλους ασθενείς που περιμένουν?"

"Δεν θα μου πείτε εσείς την δουλειά μου κυρία μου" της απάντησε θιγμένος και ένα κόκκινο χρώμα σύγχισης απλώθηκε στα πλαδαρά του μάγουλα. Οι νοσοκόμες ανακάθισαν και αυτές στις καρέκλες τους με ένα αίσθημα ντροπής ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον γιατρό που τις αγνοούσε εντελώς μιας και η ηλικιώμενη κυρία του έχει τραβήξει την απόλυτη προσοχή του.

"Λοιπόν, Βλαστού...Μάλιστα... Τον γνωστό Βλαστό, τι τον έχετε?" Ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο αυτή την φορά κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με τα δάκτυλα που υπονοούσε την κλοπή.

"Τίποτα..μακρινός συγγενής" απάντησε η κ.Μαρία .."Και δεν μου λέτε κ.Μαρία..μιας και σας βλέπ ω έτσι πολύ δυναμική, είχατε πολλές δουλειές στα νιάτα σας ε?"

" Εξαρτάται τι εννοείται με τα νιάτα γιατρέ. Στην ηλικία που είμαι, και τα εξήντα, νιάτα μου φαίνονται"

"ΕΕ, Βέβαια, βέβαια, καλά τα λέτε" Ο γιατρός φαινόταν ότι είχε όρεξη για κουβέντα ενώ οι άλλοι ασθενείς που γέμιζαν τον διάδρομο, άλλοι βημάτιζαν νευρικά πάνω κάτω , άλλοι είχαν πιάσει την κουβέντα ανταλλάσσοντας τα νέα τους, ενώ   άλλοι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό, δημιουργώντας όλοι μαζί μια ακατάληπτη φασαρία.  'Ησυχία εκεί έξω! Εδώ είναι ιατρείο!" τους φώναξε ο γιατρός και γυρνώντας προς την κ. Μαρία, συνέχισε να ρωτάει πράγματα εντελώς άσχετα με τον πρησμένο αντίχειρα που συνέχιζε να προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή.

" Είχατε χωράφια ε? Ελιές? Αμπέλια? Μπαξεβανικά? Ζώα?" 

"Αν και δεν βλέπω τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μου, ναι, τα είχα όλα αυτά" του απάντησε η κ.Μαρία "και ήμουν και έμπορος"

"Α,χα! Έμπορος!" γέλασε χαιρέκακα ο γιατρός και έκανε πάλι την χαρακτηριστική κίνηση της κλοπής με τα δάκτυλα. "Καλά το φαντάστηκα"!! δήλωσε με ένα θριαβευτικό ύφος νίκης προς τα έκπληκτα μάτια των νοσοκόμων που δεν άντεξαν άλλο και του έδωσαν μια σκουντιά όσο πιο διακριτικά μπορούσαν. Η κ.Μαρία από την άλλη, άρχιζε να διασκεδάζει με την κατάσταση και χαμογέλασε περιπεχτικά λέγοντας του, "Ξέρεται εκ πείρας γιατρέ?"

Ο Γιατρός ξερόβηξε πειραγμένος και συνέχισε την ανάκριση. "Και δεν μου λέτε, παιδιά έχετε? "

"'Εχω, πως δεν έχω?" 

"Και πόσα είναι?"

" Τέσσερα"

"Μεγάλα ε?"

"Ε, για να είμαι όσο με βλέπεις, τι περιμένεις? Να είναι στο δημοτικό?"

Οι νοσοκόμες γέλασαν, ο γιατρός κοκκίνησε και συνέχισε να συμπληρώνει το βιβλίο . Στο τέλος ρώτησε αυτό που περίμεναν εδώ και ώρα ασθενής και νοσοκόμες. 
" Και τι έχουμε λοιπόν?" 

"Το δάκτυλο μου έχει πρηστεί γιατρέ. Ούτε το έχω κτυπήσει, ούτε πληγή έχει..Εμείς παλιά το λέγαμε γυρίστρα, επειδή είναι γύρω γύρω από το νύχι"

"Παλιά πηγαίνατε και στις ξεματιάστρες..δεν πήγαινατε στον γιατρό"

"Και τώρα πάμε στις ξεματιάστρες, αλλά ερχόμαστε και στον γιατρό. Ενισχυμένη θεραπεία, όχι αστεία" του απάντησε περιπαιχτικά η κ.Μαρία που η σπίθα στα μάτια της της αφαιρούσε τουλάχιστον μια εικοσαετία.

"Καλά, καλά, ελάτε το δούμε να τελειώνουμε" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τις νοσοκόμες ."Λοιπόν θα πάρετε αντιβίωση, ένα λεπτό να σας την γράψω"

'Στην ξεματιάστρα να ξαναπάω για δεύτερη δόση η δεν χρειάζεται?" Τον ρώτησε η κ.Μαρία και έκανε τον γιατρό να γράφει πιο γρήγορα από ότι συνήθως  για να τελειώνει με αυτήν την ηλικιώμενη κυρία που δεν λύγισε μπροστά στο κύρος της γεμάτης καρέκλας και είχε το θράσσος να του αντιμιλήσει. 

'Ευχαριστώ γιατρέ" Είπε χαμογελώντας η κ.Μαρία παίρνοντας την συνταγή και με έναν νεανικό αέρα έφυγε από το ιατρείο χαιρετώντας εγκάρδια τις νοσοκόμες.