Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ. Χρονογράφημα.

 Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ.

 

Κάθε ομοιότητα με πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.

 

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό νησί η ζωή κυλούσε πότε έτσι και πότε αλλιώς, ανάμεσα σε καθημερινό αγώνα για το μεροκάματο και χίλιες δυο κακοτοπιές που οι νησιώτες μάθαιναν από μικροί να ξεπερνούν.

Οι καιροί όμως αλλάζουν  και η κλιματική αλλαγή τους πέτυχε και αυτούς όπως τόσους και τόσους πάνω στον άρρωστο πλανήτη. Η Φύση είναι άρρωστη και ανεβάζει πυρετό που καίει τα πάντα όσο κρατάει η κρίση της αρρώστιας.

Που λέτε λοιπόν παιδιά,  σε μια τέτοια κρίση, λαμπάδιασε ο τόπος και κανείς δεν μπορούσε να σβήσει την φωτιά. Μηδέν τις εκατό υγρασία, ένα μέτρο μέσα στην γη το χώμα ξερό και διψασμένο, το δάσος παρέδωσε την ψυχή του στον βασανιστικό θάνατο της πυρκαγιάς. Μαζί με αυτό, κάηκε και το βιός των νησιωτών. Τα μελίσσια τους, οι καλλιέργειες τους, τα περιβόλια και τα μπαστικά τους, μαζί με τα ζωάκια του δάσους πήγαν σε έναν παράδεισο αλλοτινής γης, εκεί που η δροσιά ποτέ δεν τελειώνει και η φύση δεν είναι άρρωστη. Μόνο τα κοπάδια έμειναν πάνω στην μαύρη γη, πεινασμένα και άρρωστα, απεγνωσμένα να βελάζουν την λύπη και την πείνα τους. Κάποιοι είπαν ότι είδαν δάκρυα στα μάτια τους αλλά οι επιστήμονες λένε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται και ήταν μόνο στην φαντασία του ανθρώπου.

Οι νησιώτες μας κάθισαν πάνω στα αποκαίδια και έκαναν δανεικό κουράγιο μέχρι να πάρουν τον νου τους να δουν τι θα κάνουν από δω και πέρα. Πως θα ζήσουν μέσα στην μαύρη κόλαση αφού όλη τους η ζωή ήταν από το δάσος. Άκουγαν διάφορους πολιτικούς να μιλούν στην τηλεόραση που παρουσίαζαν το δάσος σαν το παλιό σεμέν πάνω στην τηλεόραση. Θα το έπλεναν και θα στόλιζε πάλι το κάντρο που μιλούσαν.

Από παντού ο κόσμος  έστελνε βοήθεια και ήταν μια μικρή παρηγοριά σε αυτήν την ώρα της οδύνης.

Μαζί με τους επισκέπτες που άπλωναν ένα χέρι βοήθειας, ήρθαν και κάτι κουστουμάτοι, κύριοι καθώς πρέπει , με γυαλιστερά αυτοκίνητα και συνοδεία σαν και αυτή που διαφημίζουν οι εταιρείες φύλαξης υψηλών προσώπων, και δεν εννοούν το δικό τους ύψος, αλλά το ύψος και το κύρος στην κοινωνία, που έχει μάθει να δείχνει σέβας και υπακοή.

Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και πήγαν στο κεντρικό καφενείο του χωριού, που αν και μπαρουτοκαπνισμένο , στάθηκε όρθιο στο πέρασμα της φωτιάς.

Εκεί αφού παράγγειλαν τον καφέ τους και είπαν τα αναμενόμενα λόγια συμπαράστασης στους θαμώνες, έστειλαν μήνυμα στις αρχές και σε όλους όσους εκπροσωπούσαν κάποιους ανθρώπους, πολλούς η λίγους.

Γρήγορα μαζεύτηκαν τριγύρω από αυτούς τους καλογυαλισμένους ανθρώπους που ήταν ολοκάθαρο ότι δεν είχαν φέρει τίποτα χειροπιαστό και χρήσιμο μαζί τους.

Ο Δήμαρχος τους άπλωσε το χέρι, τους σύστησε σε όλους με θαυμασμό και εκείνοι από ντροπή το έπιαναν και πήγαιναν να στο σφίξουν αλλά τελικά το άγγιζαν ίσα ίσα, να μην το λερώσουν από την κάπνα και την σκόνη.

Απλώθηκαν στα τραπέζια ένα γύρω και ο πιο νέος της παρέας, άρχισε να συστήνεται και να εξηγεί. « Λέγομαι Αλφρέντο και είμαι ο υπεύθυνος για όλα τα αιολικά πάρκα που έχουν εγκριθεί στην περιοχή σας»

Μια ανήσυχη ταραχή απλώθηκε και ο θυμός που κόχλαζε άρχισε να αγριεύει τα πρόσωπα των ανθρώπων. «Μας βάλατε φωτιά για να καθαρίσετε τον τόπο να τα φυτέψετε με την ησυχία σας» Πέταξε ένας και όλοι άρχισαν να κουνάνε το κεφάλι τους συμφωνώντας. «’όχι, όχι, δεν είναι έτσι!» πετάχτηκε ένας δημοτικός σύμβουλος που δούλευε σε άλλη περιοχή στα αιολικά. «Τα αιολικά μπαίνουν έτσι και αλλιώς! Δεν έχουν ανάγκη να κάψουν τον τόπο όλο! Ακούστε τον άνθρωπο τι θέλει να πει! Για το καλό σας είναι!»

Τι να κάνουν και αυτοί? Κάθισαν πάλι κάτω και ο Αλφρέντο, άρχισε να τους λέει το πόσο τους σέβεται, το πόσο λυπάται που χάθηκε αυτός ο παράδεισος, αλλά δεν πρέπει να λυπούνται γιατί υπάρχει ελπίδα. Αυτός ήδη είχε κανονίσει για 100 θέσεις εργασίας μόνιμες, με μισθό να πέφτει κάθε μήνα, όχι να τρέχουν στα κοπάδια και να μαζεύουν ρητίνη από τα πεύκα! Όλοι θα δούλευαν στα αιολικά ! Άλλοι για να ανοίξουν τους δρόμους, άλλοι σαν οδηγοί, άλλοι σαν μηχανικοί, και άλλοι σε τόσα και τόσα επαγγέλματα που χρειάζονται για να στηθούν τα πάρκα. Και τι δεν τους έταξε και τι δεν τους είπε. ‘ Οι ταβέρνες σας θα είναι γεμάτες κάθε μέρα! Τα σούπερ μάρκετ θα έχουν κίνηση! Δεν πειράζει που δεν θα έρθουν τουρίστες! Χρειαζόμαστε κλίνες για τους εργάτες που θα είναι στα ξένα συνεργεία! Και εκείνοι όταν γυρίσουν πίσω, θα πουν το πόσο καλοί είστε και τι ωραίες παραλίες έχετε και θα έχετε ένα νέο κύμα τουρισμού το άλλο καλοκαίρι!’

Ενθουσιασμένος κοίταξε την ομήγυρη που τον κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα και ο σύμβουλος που είδε το κενό, ανέλαβε να το γεμίσει με τις δικές του υποσχέσεις. «Γράψτε τις ανάγκες σας και θα σας τις καλύψουν όλες! Μια νέα εποχή ξεκινά με δουλειά για όλους! Μην παρασύρεστε από τους συνομωσιολόγους και τους εχθρούς της κυβέρνησης! Εμείς πολεμάμε την κλιματική αλλαγή! Για αυτό κάηκε το δάσος! Πρέπει να αλλάξουμε μυαλό! Να κάνουμε καθαρή ενέργεια!»

Μια φωνούλα ακούστηκε από ένα τραπέζι. Ένα κοριτσάκι με κοτσίδες και μαύρες σαγιονάρες τον διέκοψε ..» Και θα έχει ο μπαμπάς μου δουλειά και δεν θα χρειαστεί να σταματήσω το φροντιστήριο? Ούτε την μουσική? “ Όχι βέβαια!» ακούστηκε η ενθουσιώδης απάντηση του συμβούλου ενώ οι κυρίες έριξαν το βλέμμα τους πάνω στο παιδί, ένα βλέμμα γεμάτο συμπόνοια και υπόσχεση.

Κάτι δειλά χαμόγελα άρχισαν να φαίνονταν στα κουρασμένα πρόσωπα. Μια η βοήθεια από παντού, μια οι υποσχέσεις της κυβέρνησης, και τώρα οι υποσχέσεις για δουλειά..Δεν θα χρειαζόταν τελικά να φύγουν, ούτε να ζουν με ελεημοσύνη μέχρι να ξαναγίνουν τα σπαρτά και τα δέντρα….Τελικά υπήρχε ελπίς, μόνο όταν πήγαν να ηρεμήσουν, κάποιοι πρόσεξαν  το βλέμμα που αντάλλαξε ο σύμβουλος με τον Αλφρέντο και υπήρχε κάτι που τους έκανε να ανατριχιάσουν και κάτι μέσα τους άρχισε να τρέμει..