Αυτός ο πίνακας έκανε 2 μετακομίσεις για να κατέβει για τελευταία φορά από εκεί που πρωτομπήκε με τόσα όνειρα και αγωνία για το τι θα έφερνε το μέλλον.
Το μέλλον έφερε τόσα πολλά πράγματα, μια ζωή σε συνέχειες στην τάξη για 30 χρόνια. Αλλά αυτό που έφερε πιο πολύ τώρα που φτάνω στο τέλος της διαδρομής, είναι ένα τεράστιο φορτίο αγάπης. Ώρες ώρες πίστευα, ότι δεν θα μπορούσα να αγαπήσω άλλα παιδιά τόσο πολύ. Ότι θα συγκινούμε τόσο δυνατά σε ότι τους συμβαίνει ότι θα χωρούσε και άλλη αγάπη και άλλη υπομονή και άλλη επιμονή και άλλα όνειρα και άλλο κουράγιο.
Και όμως. Όλα αυτά ξεκινούσαν από την αρχή σε κάθε νέο μουτράκι που έμπαινε στην τάξη, σε κάθε μικρό χεράκι που έπιανε το μολύβι και άρχιζε να σχηματίζει τα γράμματα.
Και ανάλογα το πόσο γρήγορα τα μαθαίνει τόσο πιο πολύ η μηχανή των ονείρων παίρνει μπρός και φαντάζομαι το παιδί, χαρούμενο ενήλικα να ταξιδεύει, να σπουδάζει και να μιλάει αγγλικά τόσο καλά που όλοι να τον/την θαυμάζουν.
Δεν σταματώ την διδασκαλία ..όχι..όχι ακόμα, αλλά είναι πια ο δρόμος πολύ πιο λίγος μπροστά από όσο όταν κοιτάμε πίσω. Είμαι πολύ περήφανη για αυτά που βλέπω στις αναμνήσεις . Δεν είπα ψέμματα, δεν βαρέθηκα ποτέ, δεν σταμάτησα να προσπαθώ για το καλύτερο για όλα τα παιδιά με όποιο κόστος, ακόμα και αν ήταν βαρύ μερικές φορές.
Με παρέσυραν οι αναμνήσεις και ας αρχίσουμε τα πράγματα από την αρχή, από εκείνον τον μακρινό Σεπτέμβρη στα εγκαίνια στην ίδια αυλή που θέλω να κάνω έναν μικρό κήπο τώρα που τα παιδιά είναι λίγα και μοιάζει πιο πολύ από φροντιστήριο σε ένα σπίτι που απλά, γίνονται και μαθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Please, tell me something! It would be of a great help!