Σήμερα πήγα στο χωριό της γιαγιάς μου στο Νικάσι .
Άραξα το αυτοκίνητο και ξαφνικά μια ανάμνηση ανάβλυσε από την πηγή της μνήμης.
Ένα άσπρο άλογο να ανεβαίνει το ξεχασμένο καλντερίμι λουσμένο από το απογευματινό καλοκαιρινό ήλιο, και μεις , παιδιά τότε, να τρέχουμε παίζοντας τους τοξότες με κλαδιά από τις μουριές.
Έτσι ξαφνικά οι παιδικές αναμνήσεις ήρθαν και μπλέχτηκαν μαζί με τις πευκοβελόνες και κέντρισαν την καρδιά μου , κέντισαν την εικόνα της γιαγιάς που με περίμενε ανάμεσα στα λουλούδια της αυλής της και ψηλά κυπαρίσσια να της ρίχνουν έναν λιγνό ίσκιο.
Αναμνήσεις που έρχονται σαν κύμμα και φεύγουν σαν αεράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Please, tell me something! It would be of a great help!