Παιδιά - σημαία - Πατρίδα!

Μπήκαμε πια στον Νοέμβρη και τώρα που σταμάτησαν οι αναρτήσεις για την 28 Οκτωβρίου ας πούμε λίγα πράγματα για την σημαία μας και όχι μόνο.

Προσωπικά, πάντα νιώθω μεγάλη συγκίνηση όταν βλέπω παρελάσεις μιας και το λάβαρο της Πατρίδας μας το κρατάνε ψηλά τα νιάτα μας.
Είναι το τρίπτυχο που ο συμβολισμός του φθάνει πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή μου, τόσο βαθιά που δεν υπάρχει πια τίποτα άλλο, παρά το συναίσθημα της πιο αγνής και ειλικρινούς πίστης για ότι καλύτερο υπάρχει στον άνθρωπο που του επιτρέπει να συνεχίζει την ζωή του με αξιοπρέπεια και τιμή.
Η μια πτυχή είναι τα παιδιά μας.
Τα παιδιά μας που αντιπροσωπεύουν το μέλλον της κοινωνίας μας, την συνέχεια της, αλλά και τους θεματοφύλακες του παρελθόντος και όλων όσων συνθέτουν την ύπαρξη μας σαν Έλληνες.
Οι φωνές που ειρωνεύονται μια τέτοια σκέψη, μου θυμίζουν όσους από την μια υπερασπίζονται μεγάλες αξίες και ιδανικά, και από την άλλη, εξισώνουν οτιδήποτε καλό  υπάρχει στην κοινωνία σε μια βάση απαξίωσης προς κάθε κατεύθυνση.
Αλλά όπως το κύμα δεν φτάνει να βρέξει όλη την παραλία σε έναν νοτιά, παρά μόνο οι σταγόνες που ξεφεύγουν από τον όγκο του νερού παρασυρμένες από τον άνεμο, έτσι και τα παιδιά μας, δεν θα αλλάξουν όλα τον κόσμο, αλλά μερικά από αυτά, σαν εκείνες τις σταγόνες θα ξεφύγουν και θα χαράξουν τον δρόμο για το μέλλον.
Είναι εκείνα τα κάποτε παιδιά που μεγάλωσαν, και μέχρι τώρα σε κάθε περίοδο, σε κάθε κατάσταση, ορίζουν και οριοθετούν τον πολιτισμό την επιστήμη την τέχνη, και πάνε τον κόσμο ένα βήμα πιο πέρα, δίνοντας τα εφόδια σε όλους τους άλλους να ακολουθήσουν.
Από την άλλη, δεν υποτιμούμε το κύμα, όλο το υπόλοιπο σώμα της νεολαίας, που θα συνεχίσει με κάποιο τρόπο να συντηρεί να υπηρετεί και να φροντίζει, μια άλλη νέα γενιά, την γη την θάλασσα, τις δομές και την ζωή εν γένει.

Η άλλη πτυχή είναι η σημαία.
Ένα πανί που συμβολίζει όλη την ιστορία μας ,όλους τους θρύλους και τους αγώνες, όλη την ιστορία που πόνεσε αλλά και θέριεψε σε κάθε στιγμή την καρδιά των Ελλήνων.
Όσοι αγαπούν την Γη τους, την δική τους Γη, την Γη των προγόνων τους, και βλέπουν τις ρίζες τους να φτάνουν βαθιά μέσα στον χρόνο, δεν μπορούν παρά να αγαπούν και πάντα να τιμούν το σύμβολο τους.
Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος της χώρας είναι. Για μένα ο τόπος μου είναι αυτός, για τον άλλον, ο δικός του, όμως το σύμβολο είναι το ίδιο γιατί οι αγώνες είναι κοινοί και οι εχθροί ποτέ δεν ξέρεις που κρύβονται.
Δεν έχει σημασία ποιος την διάλεξε, δεν έχει σημασία επί ποιας κατοχής επιλέχθηκε, σημασία έχει ότι υπάρχει στην συλλογική μας ανάμνηση και αυτό φτάνει.

Το τρίτο είναι η Πατρίδα.
Μια πατρίδα που πάντα μας πληγώνει, αλλά αυτή έχουμε.
Όταν έχουμε παράπονα από τους γονείς μας πρέπει να σκεφτόμαστε ότι ο Θεός πατέρα μας έδωσε και μάνα. Δεν μας έδωσε "καλό πατέρα και καλή μάνα" κατά παραγγελία, και αν τιμούμε την ζωή, τιμούμε και τους ανθρώπους που μας έφεραν σε αυτή.
Το ίδιο πιστεύω και για την Πατρίδα. Δεν ζητήσαμε να γεννηθούμε Έλληνες, όμως Έλληνες είμαστε και πρέπει να τιμούμε τον τόπο μας και είναι υποχρέωση μας να κάνουμε ότι μπορούμε για να διορθώσουμε ότι λάθος καταστρέφει αυτή τη χώρα.

Όλα αυτά δεν εμποδίζουν σε τίποτα την απόλυτη αναγνώριση σε κάθε άνθρωπο να αγαπά να τιμά και να υπολέίπτεται την δική του χώρα και σημαία.
Θα ζητούσαμε ποτέ από κάποιον να σεβαστεί τον δικό μας γονιό περισσότερο από τον δικό του?
Σε κάθε περίπτωση, τα ιδανικά είναι από την φύση τους πανανθρώπινα, και ως τέτοια έχουν σαν συνέπεια να ενώνουν τους ανθρώπους ανεξαρτήτου φυλής και πατρίδας.
Έχοντας αυτά σαν οδηγό πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο ..
Η Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο δεν πρέπει ποτέ να μας εγκαταλείψει, μιας και είναι το μεγαλύτερο στήριγμα των ιδανικών.