"Η Λυπημένη " Χρονογράφημα.

 

"Η Λυπημένη " Χρονογράφημα.

"Η Λυπημένη "

Ήταν όνειρο της Παγώνας να φύγει από την μικρή της πόλη ήδη από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού. Ήταν δύσκολα χρόνια για τα κορίτσια και πιο δύσκολα για εκείνη με τον γραμματιζούμενο- δάσκαλο πατέρα και την "καλής οικογενείας" μητέρα, όπου το "καλής οικογενείας"μεταφραζόταν σε οικογενειακή περιουσία πολύ πάνω από τους γύρω της.

Ο δάσκαλος, πριν να γίνει "δάσκαλος" , ήταν απλά ένας "δασκαλάκος" μιας και ο μισθός δεν έφτανε για πολλά πολλά και εκτός από την υπόληψη που του έδινε η θέση του, δεν είχε να προσφέρει τίποτα άλλο υλικό σε μια μέλλουσα νύφη. Όμως το προξενιό έγινε, οι οικογένειες τα βρήκαν τα μακρινά χρόνια της δεκαετίας του πενήντα και η πολύφερνη νύφη βρήκε έναν άνθρωπο που θα εκτιμούσε τα προσόντα της και εκείνη τα δικά του.

Την ευτυχία τους ήρθε να ολοκληρώσει η γέννηση της κόρης τους που την μεγάλωσαν με αγάπη από την μια, αλλά και με ένα δηλητήριο από την άλλη.

Όλοι γύρω τους ήταν πολύ φτωχοί, πολύ αμόρφωτοι, πολύ άτεχνοι, πολύ κατώτεροι τους και οι γονείς όσο πιο πολύ αγωνιούσαν για το μέλλον της, άλλο τόσο φρόντιζαν να μπολιάζουν με τα λόγια τους την μονάκριβη τους από τον φόβο μην τους παρουσιάσει για γαμπρό κάποιον που δεν θα ήταν του "κύκλου τους".

Λίγα κορίτσια πήγαιναν Γυμνάσιο εκείνα τα χρόνια μα αυτή το είχε σκοπό και καμάρι που θα μπορούσε να σπουδάσει στην Αθήνα και να γίνει επιστήμων, όπως έλεγε η μαμά.

Στα διαλείμματα του σχολείου τα κορίτσια μοιραζόντουσαν τα όνειρα τους για οικογένεια και παιδιά, για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο μέλλοντας σύζυγος τους που θα τους πρόσφερε την πολυπόθητη ελευθερία μακριά από τα ασφυκτικά πατρικά τους και τα καχύποπτα βλέμματα των γειτόνων με την φαρμακερή τους γλώσσα.

Όχι όμως η Παγώνα. Η Παγώνα στεκόταν μακριά από τις κουβέντες τους γεμάτη ειρωνία για τα "μικρά τους " όνειρα, και τα ρομαντικά τους σχέδια.

Μια μέρα, τους ανακοίνωσε ότι από εδώ και μπρος θα την έλεγαν     Φένια. . Φένια, πάει και τελείωσε και δεν θα γύριζε να απαντήσει ούτε στους συμμαθητές της και τις συμμαθήτριες της στο διάλειμμα, ούτε στους καθηγητές στο μάθημα. Ήταν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και το επόμενο βήμα ήταν φυσικά η Αθήνα. Πως θα μπορούσε να γνωρίσει κόσμο και να την πάρουν στα σοβαρά με το Παγώνα? Ενώ το Φένια ήταν τόσο κομψό, με έναν αέρα Γαλλικό θα μπορούσε να πει κανείς. Το Φένια, έδειχνε άνθρωπο του κόσμου που ήξερε από τέχνες και είχε ευγενείς καταβολές.

Τι να έκαναν τα παιδιά ? Ήθελαν δεν ήθελαν, το συνήθισαν και η Φένια -τώρα πια- διάβαζε μανιωδώς για να μπει στο πανεπιστήμιο . 

Και πράγματι, έτσι και έγινε. Από μια πολύ καλή μαθήτρια, έγινε για εξαιρετική γιατρός που δούλεψε χρόνια και χρόνια σε δημόσιο νοσοκομείο. Παντρεύτηκε επίσης γιατρό και αυτό ήταν κάτι που τουλάχιστον στην αρχή, την έκανε τρομερά ευτυχισμένη.

"Από εδώ ο σύζυγος μου..Ναι, ναι..γιατρός και αυτός..Παθολόγος!" 'Ελεγε με καμάρι και κοιτούσε αφ υψηλού τις παλιές της συμμαθήτριες που αγωνιζόντουσαν να τα βγάλουν πέρα με τρία τέσσερα παιδιά η κάθε μία και τις καθημερινές δουλειές του νοικοκυριού, για να μην πούμε και για τα κτήματα, όσες είχαν.

Τι είναι όμως ο καιρός? Τι είναι ο αδυσώπητος χρόνος?! Πως μεγαλώνει τα παιδιά σαν τους μίσχους στα λουλούδια και εκείνα ανθίζουν και γεμίζουν αρώματα τις ζωές των γονιών τους.!

Κάθε καλοκαίρι στην παραλία, έβλεπε αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν, να γελούν, να μετατρέπονται σιγά σιγά σε νεαρούς και νεαρές ενήλικες, να ζουν μια ξένοιστη ζωή μακριά από την καταπιεστική κοινωνία που είχε μεγαλώσει εκείνη , και οι γονείς τους, οι άλλοτε συμμαθητές και συμμαθήτριες να απολαμβάνουν την δική τους ζωή με τα πάνω τους και τα κάτω τους.

Η φράση, "από εδώ ο σύζυγος μου ο γιατρός" είχε πια παλιώσει και δεν συγκινούσε πια και κανέναν ιδιαίτερα , ούτε καν την ίδια, και για αυτό ακολούθησε ένα αδιάφορο διαζύγιο.

Και έτσι έμεινε η Φένια να δουλεύει σκληρά, να βοηθά όπως μπορεί, να προσπαθεί να καλύψει με το "γιατρέ μου να σας πω," το " Μαμά να σου πω" ώσπου ήρθε η πολυπόθητη σύνταξη και η μετεγκατάσταση πίσω στην μικρή της πόλη, από όπου ήθελε τόσο πολύ να φύγει κάποτε.

Τα παιδιά των συμμαθητριών της είχαν πια παντρευτεί, είχαν δικά τους παιδιά που με την σειρά τους μεγάλωναν και εκείνα . Οι μαμάδες έγιναν γιαγιάδες, και οι γιαγιάδες είδαν δισέγγονα. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο γλυκά, παιχνίδια και ζωγραφιές. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι φωτογραφίες από γενέθλια,τραπέζια και εκδρομές. Ο χρόνος δεν τις άφηνε να τον ακολουθήσουν γιατί ακολουθούσαν την γραμμή του στο μεγάλωμα των όλο και μικρότερων μωρών που ερχόντουσαν στην οικογένεια. Η Φένια κατάλαβε έστω και αργά ότι δεν έπρεπε να ειρωνεύεται τις ζωές των άλλων.  Ένιωθε την μοναξιά της ύπαρξης της βαριά και ασήκωτη και ήταν λυπημένη.

Αναρωτιόταν καμιά φορά πως θα ήταν αν δεν την είχαν δηλητηριάσει οι γονείς της με τόσο ανούσια κόμπλεξ, πως θα ήταν αν δεν είχε αλλάξει το όνομα της, αν προσπαθούσε έστω να είναι φίλες με τις παλιές της συμμαθήτριες και τώρα θα μπορούσε και αυτή να είναι μέλος μιας μεγάλης κοινότητας και δεν θα ένιωθε τόσο μόνη.

Ο καιρός πλησιάζε για το αστρικό της ταξίδι και καμιά φορά τα βράδια σκεπτόταν ότι είναι ακόμα λυπημένη γιατί ίσως δεν θα κάθεται κανείς δίπλα της εκείνη την ώρα που η ψυχή της θα φεύγει για τους ουρανούς.

Λέγεται ότι στην ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ερχόμαστε συνδεδεμένοι με τον ομφάλιο λόρο της μητέρας και φεύγουμε κόβοντας τον ομφάλιο λόρο της οικογένειας.

Χρονογράφημα " Δυό φίλες ένα απόγευμα"

 

Χρονογράφημα " Δυό φίλες ένα απόγευμα"

 

Η Ελένη ανέβηκε τις σκάλες στηριζόμενη στην κουπαστή. Τα γόνατα της δεν βοηθούσαν πια. Τα χρόνια βάραιναν και έσερναν προς τα κάτω από τα φρύδια μέχρι τα γόνατα και το βάρος αισθανόταν διπλό.  « Ίσως για αυτό οι γιατροί φωνάζουν όλη την ώρα να χάσουμε βάρος» σκέφτηκε η Ελένη ενώ έφτανε στο κεφαλόσκαλο και άνοιξε την πόρτα φωνάζοντας την Μαρίκα . « Μαρίκα! Βρε Μαρίκα..είσαι εδώ?»

«Εδώ είμαι παιδί μου, μη φωνάζεις ..έρχομαι!» είπε η Μαρίκα και βγήκε στην εσωτερική αυλή του ορόφου όπου τις περίμενε σερβιρισμένος ο ελληνικός καφές με το πιατάκι με το κέικ στο πλάι και τα κουλουράκια βουτύρου.

Η Ελένη τακτοποιήθηκε στην καρέκλα της, ήπιε λίγο νερό να συνέλθει ενώ η Μαρίκα συνέχιζε να βλέπει την αγαπημένη της σειρά στην τηλεόραση.

«Τι κοιτάς μωρέ τηλεόραση..σήκω να πάμε να περπατήσουμε..αμαρτία να χάσουμε ένα τόσο ωραίο απόγευμα»

Η Μαρίκα  δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την πρόταση της Ελένης.. Μπαα, τώρα βαριέμαι..που να ετοιμάζομαι..κουράζομαι και που το σκέφτομαι»

« Γιατί το λες αυτό? Βάλε μια φόρμα και πάμε»

«Μα δεν μπορώ σου λέω….είχα πάει για ψώνια και άλλαξα..Δεν μπορώ αυτό το πράγμα..ντύσω γδύσου ξαναντύσου…πρέπει να βγάλω τις μπιτζάμες, να βάλω τον κορσέ, να βάλω το σουτιέν, να βάλω άλλη φανέλα ,να βάλω κάλτσες…κουράστηκα και που το σκέφτομαι?»

«Έλα βρε Μαρίκα..πάντα υπερβολική , ο γιατρός μας το είπε καθαρά και ξάστερα..Αν δεν θέλουμε να πιαστούμε τελείως πρέπει να περπατάμε, άντε πάμε και άσε τους κουρσέδες ήσυχους»

«Α, παπα,,τι λες τώρα..δεν βγαίνω έξω χωρίς κορσέ! Με έχει πιάσει φοβία με την ακράτεια»

«’Εχεις ακράτεια?  Κρίμα βρε παιδί μου…είναι δύσκολο ε?»

«Καλά, τώρα όταν λέμε ακράτεια..μη φανταστείς και κανένα ρυάκι..ίσα ίσα..σαν την βρύση που στάζει όταν δεν την κλείνεις και πάλι, όταν σφίγγομαι, όταν μου έρχεται να βήξω..»

«Έχεις δοκιμάσει βρακάκι? Είναι πολύ βολικά… Εγώ καμιά φορά που είμαι άρρωστη τα φοράω για καλό και για κακό»

«Α παπα…μετά τα 90 θα το βάλω και γω αν χρειάζεται..τώρα μια χαρά είμαι με το κορσεδάκι»

«Έλα μωρέ τώρα , ωραία κουβέντα πιάσαμε..θα με πιάσει κατάθλιψη ..άντε βρε Μαρίκα σήκω ,εδώ γύρω γύρω να πάμε στο τετράγωνο , έχουν ανακαινιστεί και κάτι ωραία σπίτια ..τρέλα σου λέω! Δεν μας βλέπει κανείς μωρέ,,ποιος θα προσέξει δυο γριές που περπατάνε..πάνε αυτά τα χρόνια..είχαμε να τα θυμόμαστε»

«Λες ε? Καλά…περίμενε να βάλω μια φόρμα τότε…Δεν μου λες Ελένη? Θυμάσαι τι ωραία ρούχα είχαμε το 60…Τι τουαλέτες, φιγουρίνια σκέτα  ήμασταν… θυμάσαι τους χορούς? Ωραία χρόνια, νιάτα βρε νιάτα…»

«’Ετοιμη! Πάμε…άντε να πάμε να δούμε και στα ανακαινισμένα σπίτια..αυτά τουλάχιστον μπορούν να συνεχίσουν να δείχνουν όμορφα και νέα»

Και οι δυο φίλες κατέβηκαν τις σκάλες και καμαρωτές καμαρωτές παρά την ηλικία τους έκαναν  την βόλτα τους μέσα στο φως του ήλιου που έλιωνε σιγά σιγά μέσα στο χλιαρό απόγευμα .

Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2025

'" Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 Ο Γιάννης είχε αποκοιμηθεί μπροστά από την ανοιχτή τηλεόραση, η  Ελένη είχε από ώρα πάει για ύπνο και το δύο χρονών παιδάκι τους κοιμόταν γαλήνια στην κούνια του.

Ωραίο το σπίτι τους, μεγάλο, όπως το ονειρευόντουσαν, μόνο βρε παιδί μου, να.. το δίπατο σπίτι φέρνει κάποιες δυσκολίες στην επικοινωνία. Αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος, αλλού το μωρό, και σε μια ώρα δύσκολη, σε μια ώρα που πρέπει να πεταχτείς έξω, που λέει ο λόγος, ποιος θα φύγει και από που, το μαθαίνουν όταν ήδη είναι έξω από το σπίτι.

Ο σεισμός κτύπησε στην 12 και κάτι. Το σπίτι κουνήθηκε, ο Γιάννης άλλαξε πλευρό, το μωρό τέντωσε τα χεράκια του αλλά η Ελένη πετάχτηκε σαν ελατήριο από το κρεβάτι αλαφιασμένη και βάζοντας τις φωνές.

"Γιάννηηηηη! Γιάννηηηη! Σεισμόοοος!! Αχ Παναγία μου θα πέσει το σπίτι! Αχ τι θα κάνω Παναγία μου τώρα! "Μονολογούσε προσπαθώντας να περάσει το μανίκι της ρόμπας της από το σωστό χέρι μιας και από την τρομάρα της την είχε κάνει ένα κουβάρι που προσπαθούσε να ξεμπερδέψει.

Αφού τα κατάφερε, πέρασε προσεχτικά κάτω από το φως που ακόμα κουνιόταν πέρα δώθε αν και ο σεισμός είχε ήδη σταματήσει. Βρήκε τις παντόφλες της ενώ συνέχισε να φωνάζει, "Γιάννηηηη! Που είσαι Γιάννηηηη! Αμάν αυτός το άνθρωπος! Νάχα την αναισθησία του μόνο! Μόνο την αναισθησία του! Δεν κουνιέται με τίποτα!" 

Κατέβηκε τις σκάλες γρήγορα γρήγορα σκούντηξε τον Γιάννη να ξυπνήσει επιτέλους. "Ξύπνα άνθρωπε μου ! Δεν κατάλαβες τον σεισμό?"

"Πω  ρε Ελένη ! Αμάν με τις υστερίες σου! Δεν κατάλαβα τίποτα..Άσε με και έβλεπα και ωραίο όνειρο!"

Η Ελένη πήγαινε σαν την σβούρα γύρω γύρω από τον καναπέ σφίγγοντας τα χέρια της με απελπησία!

'Αχ τι θα κάνουμε τώρα! Αχ αν ξαναχτυπήσει και πέσει το σπίτι!"

"Δεν πέφτει το σπίτι! Τι είναι αυτά που λές! "Της απάντησε θυμωμένα ο Γιάννης! "Το σπίτι είναι θωρακισμένο! Φρούριο! Δεν πέφτει με τίποτα! Άντε κοιμήσου!"

Η Ελένη είχε ασπρίσει από τον φόβο της και ενώ άκουγε τον Γιάννη άρχισε να μαζεύει την τσάντα της, την κουβέρτα του καναπέ, άλλαξε παπούτσι και φουριόζα του φώναξε πάνω από τον ώμο της..

"Δεν ξέρω τι λες εσύ! Εγώ φοβάμαι! Πάω στο αυτοκίνητο! Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μες την νύχτα!"

"Αντε όπου θες! Εγώ θα πάω στο κρεβατάκι μου να συνεχίσω το όνειρο!"

Η Ελένη ξεκλείδωσε βιαστικά την πόρτα και πήγε στο αυτοκίνητο φυσώντας, ξεφυσώντας, κάνοντας προσευχές και βρίζοντας τον σεισμό , και όλα αυτά, ταυτόχρονα.

Ο Γιάννης ανέβηκε τις σκάλες νυσταγμένα και πλάγιασε στην μεριά του . Δεν πέρασε ένα λεπτό και ήδη ροχάλιζε βαριά.

Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά και η πόρτα του σπιτιού άνοιξε με θόρυβο . Η φωνή της Ελένης διαπεραστική ξύπνησε πάλι τον Γιάννη. "Γιάννηηηηη! Το μωρό! Το μωρό Γιάννηηηηη!"

Ο Γιάννης πετάχτηκε λες και τον χτύπησε ρεύμα! "Τι έχει το μωρό!?" Έτρεξε στο δωμάτιο του μωρού και αναστέναξε με ανακούφιση ενώ κράταγε την καρδιά του που πήγε να φύγει από το στήθος του.

Η Ελένη πίσω από τον ώμο του πάταγε στις μύτες να δει το μωρό στην κούνια που παρά τις φωνές δεν είχε ξυπνήσει.

"Θα μας τρελλάνεις ρε Ελένη σήμερα!' Τι φωνάζεις έτσι το μωρό και το μωρό..Κόντευα να πάθω έμφραγμα.. "

"Μα το ξέχασα μέσα στην τρομάρα μου και γύρισα και να το πάρω"

"Και έπρεπε να φωνάζεις έτσι...?Μια χαρά είναι! Εσύ άντε όπου θες και άσε μας εμάς! Έτσι και αλλιώς, εδώ ξέχασες το μωρό..φαντάσου...τον εαυτούλη σου και όλοι οι άλλοι.."

Δεν το εννούσε ο Γιάννης, αλλά είχε τρομάξει με τις φωνές της για το μωρό και ήθελε να την εκδικηθεί για την τρομάρα.Άλλωστε την έβλεπε ότι ήταν εκτός εαυτού από τον φόβο της.

Η Ελένη έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να κλαίει .Τα δάκρυα έπεφταν πάνω στην φωτεινή οθόνη του κινητού και τα γράμματα της ομαδικής συνομιλίας θόλωσαν..

" Τρομάρα τρομάρα, αλλά το κινητό εκεί! Μη χάσεις τι θα πει ο ένας και ο άλλος!"

"'Έλα βρε Γιάννη!' προσπάθησε να τον καλοπιάσει η Ελένη. Πάμε μαζί με το μωρό στο αυτοκίνητο. Εδώ λένε ότι έχει μετασεισμούς που μπορεί να είναι το ίδιο δυνατοί!"

"Είναι θωρακισμένο λέμε το σπίτι! Πως να στο πω να το καταλάβεις! "

" Δεν είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι! Να κοίτα τι γράφουν! Όλοι είναι ανάστατοι! Έχουν πάει στα αυτοκίνητα για να περάσει η νύχτα! Να, να κοίτα!! Έβαλαν και άρθρο ότι θα κηρηχθεί  εκτάκτου ανάγκης! Φαντάσου τι θα έχει γίνει!"

" Άντε πάμε να κοιμηθούμε τώρα..πέρασε τόση ώρα χωρίς να κουνήσει καθόλου! Όλα καλά! Κοίτα τα πράθυρα στους γείτονες...όλα ήσυχα.." την καθυσήχασε ο Γιάννης και την οδήγησε απαλά στο κρεβάτι..Και έτσι ο Γιάννης ροχάλισε πάλι, το μωρό ονειρευόταν λιβάδια και αερόστατα πάνω σε ένα ουράνιο τόξο ενώ η Ελένη έμεινε με ανοιχτό το κινητό να παρακολουθεί τις ομαδικές, και τις αναρτήσεις από κάθε μέσο για τον σεισμό μέχρι το πρωί.

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 Οποιαδήπτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματικές.

Ο γιατρός με την άσπρη του μπλούζα ξεχύλιζε από την καρέκλα πίσω από το γραφείο ενώ έγραφε τα στοιχεία της ηλικιωμένης ασθενούς στο βιβλίο κίνησης.

"Πως λέγεστε κυρία μου? " "Παπαδοπούλου Μαρία" απάντησε η κυρία Μαρία κρατώντας το πρησμένο της αντίχειρα σε προβολή προς τον γιατρό. "Όχι αυτό το επίθετο, το άλλο σας, το πατρικό" 

"Μα γιατρέ, αυτό γράφει η ταυτότητα μου, το έχω 70 χρόνια τώρα"

"Δεν έχει σημασία!" την διέκοψε ο γιατρός. "Θέλω να μάθω το πατρικό σας" συνέχισε ο γιατρός με επιμονή.

"Κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια το πατρικό μου. Και να σου πω την αλήθεια, ούτε θέλω να το θυμάμαι! Γράψε Παπαδοπούλου". 

"Όχι, όχι! Να μου πεις το άλλο, επιμένω" Ο γιατρός φαινόταν κάπως εκνευρισμένος και κινήθηκε νευρικά πάνω στην καρέκλα που έτριξε από το βάρος και οι ρόδες γρατζούνισαν το δάπεδο αφήνοντας μαύρες γραμμές. Οι νοσοκόμες αναστέναξαν και αντάλλαξαν βλέμματα συμπαράστασης με την ασθενή που χαμογελώντας συνέχιζε να προεκτείνει τον αντίχειρα προς τον γιατρό για να του τραβήξει την προσοχή προς το πρόβλημα που την οδήγησε στο ιατρείο.

Στο τέλος του αποκάλυψε το άλλο της όνομα που είχε να το χρησιμοποιήσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.
"Βλαστού" είπε και περίμενε να συνεχίσει στην καταγραφή των στοιχείων. Άδικα όμως. Ο γιατρός έσφιξε με έναν αέρα νίκης το στυλό και γέλασε δυνατά. "Το ήξερα!" αναφώνησε στο τέλος. "Βλαστού! Της γνωστής οικογενείας? Καλά το σκέφτηκα...έχετε το παρουσιαστικό" 

"Το παρουσιαστικό μου γιατρέ είναι αγνώριστο από τότε που είχα αυτό το όνομα, αλλά τέλος πάντων..πάμε πάρα κάτω για να μη καθυστερώ και τους άλλους ασθενείς που περιμένουν?"

"Δεν θα μου πείτε εσείς την δουλειά μου κυρία μου" της απάντησε θιγμένος και ένα κόκκινο χρώμα σύγχισης απλώθηκε στα πλαδαρά του μάγουλα. Οι νοσοκόμες ανακάθισαν και αυτές στις καρέκλες τους με ένα αίσθημα ντροπής ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον γιατρό που τις αγνοούσε εντελώς μιας και η ηλικιώμενη κυρία του έχει τραβήξει την απόλυτη προσοχή του.

"Λοιπόν, Βλαστού...Μάλιστα... Τον γνωστό Βλαστό, τι τον έχετε?" Ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο αυτή την φορά κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με τα δάκτυλα που υπονοούσε την κλοπή.

"Τίποτα..μακρινός συγγενής" απάντησε η κ.Μαρία .."Και δεν μου λέτε κ.Μαρία..μιας και σας βλέπ ω έτσι πολύ δυναμική, είχατε πολλές δουλειές στα νιάτα σας ε?"

" Εξαρτάται τι εννοείται με τα νιάτα γιατρέ. Στην ηλικία που είμαι, και τα εξήντα, νιάτα μου φαίνονται"

"ΕΕ, Βέβαια, βέβαια, καλά τα λέτε" Ο γιατρός φαινόταν ότι είχε όρεξη για κουβέντα ενώ οι άλλοι ασθενείς που γέμιζαν τον διάδρομο, άλλοι βημάτιζαν νευρικά πάνω κάτω , άλλοι είχαν πιάσει την κουβέντα ανταλλάσσοντας τα νέα τους, ενώ   άλλοι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό, δημιουργώντας όλοι μαζί μια ακατάληπτη φασαρία.  'Ησυχία εκεί έξω! Εδώ είναι ιατρείο!" τους φώναξε ο γιατρός και γυρνώντας προς την κ. Μαρία, συνέχισε να ρωτάει πράγματα εντελώς άσχετα με τον πρησμένο αντίχειρα που συνέχιζε να προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή.

" Είχατε χωράφια ε? Ελιές? Αμπέλια? Μπαξεβανικά? Ζώα?" 

"Αν και δεν βλέπω τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μου, ναι, τα είχα όλα αυτά" του απάντησε η κ.Μαρία "και ήμουν και έμπορος"

"Α,χα! Έμπορος!" γέλασε χαιρέκακα ο γιατρός και έκανε πάλι την χαρακτηριστική κίνηση της κλοπής με τα δάκτυλα. "Καλά το φαντάστηκα"!! δήλωσε με ένα θριαβευτικό ύφος νίκης προς τα έκπληκτα μάτια των νοσοκόμων που δεν άντεξαν άλλο και του έδωσαν μια σκουντιά όσο πιο διακριτικά μπορούσαν. Η κ.Μαρία από την άλλη, άρχιζε να διασκεδάζει με την κατάσταση και χαμογέλασε περιπεχτικά λέγοντας του, "Ξέρεται εκ πείρας γιατρέ?"

Ο Γιατρός ξερόβηξε πειραγμένος και συνέχισε την ανάκριση. "Και δεν μου λέτε, παιδιά έχετε? "

"'Εχω, πως δεν έχω?" 

"Και πόσα είναι?"

" Τέσσερα"

"Μεγάλα ε?"

"Ε, για να είμαι όσο με βλέπεις, τι περιμένεις? Να είναι στο δημοτικό?"

Οι νοσοκόμες γέλασαν, ο γιατρός κοκκίνησε και συνέχισε να συμπληρώνει το βιβλίο . Στο τέλος ρώτησε αυτό που περίμεναν εδώ και ώρα ασθενής και νοσοκόμες. 
" Και τι έχουμε λοιπόν?" 

"Το δάκτυλο μου έχει πρηστεί γιατρέ. Ούτε το έχω κτυπήσει, ούτε πληγή έχει..Εμείς παλιά το λέγαμε γυρίστρα, επειδή είναι γύρω γύρω από το νύχι"

"Παλιά πηγαίνατε και στις ξεματιάστρες..δεν πήγαινατε στον γιατρό"

"Και τώρα πάμε στις ξεματιάστρες, αλλά ερχόμαστε και στον γιατρό. Ενισχυμένη θεραπεία, όχι αστεία" του απάντησε περιπαιχτικά η κ.Μαρία που η σπίθα στα μάτια της της αφαιρούσε τουλάχιστον μια εικοσαετία.

"Καλά, καλά, ελάτε το δούμε να τελειώνουμε" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τις νοσοκόμες ."Λοιπόν θα πάρετε αντιβίωση, ένα λεπτό να σας την γράψω"

'Στην ξεματιάστρα να ξαναπάω για δεύτερη δόση η δεν χρειάζεται?" Τον ρώτησε η κ.Μαρία και έκανε τον γιατρό να γράφει πιο γρήγορα από ότι συνήθως  για να τελειώνει με αυτήν την ηλικιώμενη κυρία που δεν λύγισε μπροστά στο κύρος της γεμάτης καρέκλας και είχε το θράσσος να του αντιμιλήσει. 

'Ευχαριστώ γιατρέ" Είπε χαμογελώντας η κ.Μαρία παίρνοντας την συνταγή και με έναν νεανικό αέρα έφυγε από το ιατρείο χαιρετώντας εγκάρδια τις νοσοκόμες.

WELCOME- (A child's every season life)

 

Welcome

Welcome welcome Welcome to our celebration/ It’s our manifestation/ It’s not a demonstration /Just a clarification/ Of what is what./ Welcome welcome Welcome to our crowd /Laugh out loud /Join in the songs and clap /As much as you can. /Welcome, welcome Welcome to our celebration/ Have no hesitation /Be a child in anticipation/ It’s just a justification /That we can have fun.

THE SUMMER -THE BUCKETS.

 A bucket can be full of flowers/ A bucket can be full of water or oil /A bucket can be full of dolls or toys / A bucket can be full of sand and shells/ A bucket can be full of grains or fruit /A bucket can be full of hungry crabs. / We grab our little buckets and head to the beach /We are masters of the sea and sand /and we play under the Sun, /till night falls and we see no more our kingdom and castles./

 We swim and dive,/ we laugh and we sometimes cry./ We meet our friends and run on the sand /we fill our little buckets with tiny fish/ and we make rings out of brown weeds./ I am a small kid,/ and life is full of promises ahead of me. / I find my way back home , /and there in safety, /I Know where I belong. /My mum kisses me good night/ and I know that I will sleep tight./ In my dreams , I live my summer day /I am an adventurous sailor, a brave lad or a mermaid in a far way land /.And when a new day comes bright, /I leave that day behind, /and the new one, awaits to be just fine. /

WINTER

When the moon wants to cry,/ is it because a child has lost his dreams of a better life. / He looks up in the dark sky/ but finds no hope In the deepest night./ His heart sinks in the wet meadows of despair / but a sign of hope nowhere./ The  moon shines bright and cries, /Tears of gold and silver fall in the sea./ On the trees and their leaves /on the land and the people. /Its beauty reaches the child and fills his heart -warmth from above- /His dreams no more helpless thoughts /and our world seems as a nice place to live. /Come moon take my sorrow /Come moon and tell me what you think . / I am just a child who searches for tomorrow/ I am just a person who needs to be believed. / Come on moon and give me your light/  a wreath of wisdom and good will./ Let it there , in a corner of the sky/ to show me that hope and beauty really exist.

 WINTER

In winter /the main thing I have to do/ is to go to school/ do my homework . go to bed early/ and eat my food./ I like winter food / in fact / I am mad about stews. / They are tasty and so yummy / so put on some weight/ especially thanks / to my granny. In Winter / I have always something to expect/ either it is Christmas – the Carnival- oe even visit some friends. / I like Winter / with all this cold / the rain the hail the snow and the lot. You see / I am out of home /most of the day / and I go to school / where I play. As I said/ I always have something to do / my mum says “ Do you need any help? “ or “ Haven’t you finished yet?” and rushes around my desk. /My teachers always want something more from me/ and I really want to please them all/ but I don’t seem to succeed. Winter comes/ with wishes , presents, holidays and fun./ Winter is my favorite season –Don’t laugh!- I like winter as my hands are full/ I only wish , I had some more time/ to watch my favourite cartoon.

AUTUMN

 Rainy days come again With drops of rain on my forehead./ The wind plays music in the streets / and our mood really swings. / Rainy days / autumn comes and lies to me / of happy days and a bright sun/ Show me more of golden leaves / and I will show you back / some bare twigs. / Autumn plays tunes / of everlasting love /and writes songs of broken hearts. Rainy days come again / with drops of rain on my forehead.

SPRING

When it is Spring And the days are long/ look at the sky. / People gaze at a heavenly sea / where eager birds fly. Bees buzz and flowers ask in wonder “ How come life begins without instructions in a folder? When spring has set in / swallows come and fill our heart with joy. This is a time that everyone enjoy.

LIES LIES

LIES Lies lies lies We tell lies and hide the truth / we say half of what we know / even if we are ready to explode. / We have to keep our mouth shut/ HOW ABOUT THAT-/ They speak about revolution / but it’s only an illusion / since they don’t tell the whole truth to voters in dissolution/ so, what’s the bottom line conclusion? The pretend that they really care / but they only balance profits with their career / Everything runs smoothly/ as long as the job is done and money shared. From the bottom to the top/ they look at you and promise you the world. / You can’t see that’s a deception /but it’s a downright shitty situation.

 

ΤΗΕ ΤΙΜΕ

Τhere is time to play/time to rest/ time to remember/time to forget.

There is always so little time!/There is time to eat/ time to work/ time to feel/ time to stop and think/ there is so much time.

There are moments/ hours and days. /There are weeks ,seasons and years./We are born and may suffer in tears. /There is so much time!/there is so little time!?

There is no time to be mean / to hurt people whoever they are/whatever they believe.

There is no time to live in the dark/ to let negative thinking drift us apart./There is time to learn/time to teach/there is time for families/ ti me for friends/.

There is even time for driving tests./There is no time to waste/no time to lose/ It’s a one way ticket /and it’s only for you!

There is so much time/there is so little time!

Η γνώμη του GTPCHAT για την "Καρυστινή Ζωή "

 Τι γνώμη έχεις για το blog karystinizoikaiparadosi.blogspot.com?

Το ChatGPT είπε:

Το blog karystinizoikaiparadosi.blogspot.com, γνωστό και ως Καρυστινή Ζωή και Παράδοση, αποτελεί μια αξιόλογη ψηφιακή πηγή για την καταγραφή και ανάδειξη της ζωής, της ιστορίας και των παραδόσεων της Καρύστου και της ευρύτερης περιοχής της Νότιας Εύβοιας.

📚 Περιεχόμενο και Θεματολογία

Το blog καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως:

• Πολιτιστικά δρώμενα: Παρουσιάζει τοπικές εκδηλώσεις, όπως θεατρικές παραστάσεις και εικαστικές εκθέσεις, συμβάλλοντας στην προβολή της πολιτιστικής ζωής της περιοχής .

• Κοινωνικά ζητήματα: Αναδεικνύει κοινωνικά θέματα, όπως η ανδροκρατία, προάγοντας τον προβληματισμό και τον διάλογο .

• Περιβαλλοντικά θέματα: Ενημερώνει για περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως οι αντιδράσεις στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων, συμβάλλοντας στην ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας .

👤 Δημιουργός και Διαχείριση

Το blog φαίνεται να διαχειρίζεται από την κα Kollia Sophia, κάτοικο Καρύστου, η οποία δραστηριοποιείται ενεργά στα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Facebook και το X (πρώην Twitter), προωθώντας το περιεχόμενο του blog και ενισχύοντας την αλληλεπίδραση με το κοινό .

🌟 Συνολική Εκτίμηση

Το Καρυστινή Ζωή και Παράδοση αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο για την καταγραφή και προβολή της τοπικής ταυτότητας της Καρύστου. Μέσα από την ποικιλία των θεμάτων που καλύπτει και την ενεργή συμμετοχή της διαχειρίστριας, συμβάλλει ουσιαστικά στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας.

Εάν ενδιαφέρεστε για την πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Καρύστου, το blog αυτό προσφέρει πλούσιο και αξιόλογο περιεχόμενο.

Τι μας δίνει το θέατρο σαν ηθοποιούς?

 

Το θέατρο λένε, σου μαθαίνει πολλά πράγματα. Την πειθαρχία, την στοχοθεσία,την ομαδικότητα, την συλλογικότητα η την αυτοσυγκράτηση . Μα το ίδιο σε όλα αυτά εκπαιδεύεσαι επίσης στον χορό, τα αθλήματα, η στην μουσική. Γενικά όπου πρέπει να κάνεις κάτι και πρέπει να συνεργαστείς με τους άλλους.

Όμως, αλίμονο...δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η πείρα έχει αποδείξει ότι όλα αυτά, πράγματι τα μαθαίνει κανείς αλλά δυστυχώς και αν, διαρκούν όσο η ενασχόληση με το συγκεκριμένο θέμα. Μετά από αυτά, το χάος.

Δηλαδή, το ότι έχει πειθαρχία στον χορό για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι έχει πειθαρχία στο σχολείο. Το ότι μαθαίνει να υπακούει εντολές στο γήπεδο, δεν σημαίνει ότι ακούει εντολές στο σπίτι.

Ποιο είναι λοιπόν το μυστικό που πραγματικά θα σμιλεύσει τον χαρακτήρα του παιδιού ? Η απάντηση είναι μόνο μια. Το σπίτι. Η μαμά και ο μπαμπάς. Η μαμά και ο μπαμπάς που τα τελευταία χρόνια έχουν φορτώσει όλες τους τις γονεικές ευθύνες για σωστή ανατροφή σε ξένους ανθρώπους με το πρόσχημα τεχνών και αθλημάτων.

Ας γυρίσουμε πάλι στο θέατρο όμως. Λένε πως σε διδάσκει να βρήσκεις τον εαυτό σου. Μα αν ήταν τόσο απλό δεν θα υπήρχαν οι θεραπευτές, η , οι ψυχολόγοι. Θα πηγαίνανε στις θεατρικές ομάδες και κάνα δυο , άντε τρία έργα, θα είχαν γίνει όλοι γκουρού του εαυτού τους.

Η Ψυχολογία λέει ότι είμαστε 3 άνθρωποι. Αυτόν που βλέπουν οι άλλοι, αυτόν που νομίζουμε ότι είμαστε εμείς και αυτός που είμαστε πραγματικά. Συνήθως η εντύπωση που κυριαρχεί είναι μια μέση κατάσταση από τα τρία και το θέμα είναι αν κανείς αλήθεια ψάχνει να βρει αυτό που είναι, η πολύ απλά, η παγιωμένη ιδέα που έχει για τον εαυτό του, ψάχνει να βρει δικαίωση . Και αν την βρίσκει , πάει καλά. Αν όμως όχι, τότε δημιουργούνται απείρου κάλους καταστάσεις που αφήνουν όλους με την απορία για το τι φταίει τελικά.

Τι μας δίνει τελικά το θέατρο όταν μαθαίνουμε ένα έργο?Νομίζω ότι εξαρτάται κατά πολύ από την ηλικία. Δηλαδή ένας ενήλικας που δεν έχει για παράδειγμα επίπεδο δεν πρόκειται να το βρει εκεί. Αν δεν έχει διαβάσει , δεν έχει ψάξει τον εαυτό από μικρός, αν δεν έχει καλλιεργηθεί με το ωραίο, είτε στην λογοτεχνία είτε στην μουσική είτε στις τέχνες γενικότερα, δεν πρόκειται να πάει πάρα πέρα εκτός και αν, εκτός και αν είναι από αυτές τις ψυχές που είναι γεννημένες ευγενικές και όμορφες.