Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2025

'" Γιάννη! Σεισμός!" Χρονογράφημα.

 Ο Γιάννης είχε αποκοιμηθεί μπροστά από την ανοιχτή τηλεόραση, η  Ελένη είχε από ώρα πάει για ύπνο και το δύο χρονών παιδάκι τους κοιμόταν γαλήνια στην κούνια του.

Ωραίο το σπίτι τους, μεγάλο, όπως το ονειρευόντουσαν, μόνο βρε παιδί μου, να.. το δίπατο σπίτι φέρνει κάποιες δυσκολίες στην επικοινωνία. Αλλού ο ένας, αλλού ο άλλος, αλλού το μωρό, και σε μια ώρα δύσκολη, σε μια ώρα που πρέπει να πεταχτείς έξω, που λέει ο λόγος, ποιος θα φύγει και από που, το μαθαίνουν όταν ήδη είναι έξω από το σπίτι.

Ο σεισμός κτύπησε στην 12 και κάτι. Το σπίτι κουνήθηκε, ο Γιάννης άλλαξε πλευρό, το μωρό τέντωσε τα χεράκια του αλλά η Ελένη πετάχτηκε σαν ελατήριο από το κρεβάτι αλαφιασμένη και βάζοντας τις φωνές.

"Γιάννηηηηη! Γιάννηηηη! Σεισμόοοος!! Αχ Παναγία μου θα πέσει το σπίτι! Αχ τι θα κάνω Παναγία μου τώρα! "Μονολογούσε προσπαθώντας να περάσει το μανίκι της ρόμπας της από το σωστό χέρι μιας και από την τρομάρα της την είχε κάνει ένα κουβάρι που προσπαθούσε να ξεμπερδέψει.

Αφού τα κατάφερε, πέρασε προσεχτικά κάτω από το φως που ακόμα κουνιόταν πέρα δώθε αν και ο σεισμός είχε ήδη σταματήσει. Βρήκε τις παντόφλες της ενώ συνέχισε να φωνάζει, "Γιάννηηηη! Που είσαι Γιάννηηηη! Αμάν αυτός το άνθρωπος! Νάχα την αναισθησία του μόνο! Μόνο την αναισθησία του! Δεν κουνιέται με τίποτα!" 

Κατέβηκε τις σκάλες γρήγορα γρήγορα σκούντηξε τον Γιάννη να ξυπνήσει επιτέλους. "Ξύπνα άνθρωπε μου ! Δεν κατάλαβες τον σεισμό?"

"Πω  ρε Ελένη ! Αμάν με τις υστερίες σου! Δεν κατάλαβα τίποτα..Άσε με και έβλεπα και ωραίο όνειρο!"

Η Ελένη πήγαινε σαν την σβούρα γύρω γύρω από τον καναπέ σφίγγοντας τα χέρια της με απελπησία!

'Αχ τι θα κάνουμε τώρα! Αχ αν ξαναχτυπήσει και πέσει το σπίτι!"

"Δεν πέφτει το σπίτι! Τι είναι αυτά που λές! "Της απάντησε θυμωμένα ο Γιάννης! "Το σπίτι είναι θωρακισμένο! Φρούριο! Δεν πέφτει με τίποτα! Άντε κοιμήσου!"

Η Ελένη είχε ασπρίσει από τον φόβο της και ενώ άκουγε τον Γιάννη άρχισε να μαζεύει την τσάντα της, την κουβέρτα του καναπέ, άλλαξε παπούτσι και φουριόζα του φώναξε πάνω από τον ώμο της..

"Δεν ξέρω τι λες εσύ! Εγώ φοβάμαι! Πάω στο αυτοκίνητο! Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μες την νύχτα!"

"Αντε όπου θες! Εγώ θα πάω στο κρεβατάκι μου να συνεχίσω το όνειρο!"

Η Ελένη ξεκλείδωσε βιαστικά την πόρτα και πήγε στο αυτοκίνητο φυσώντας, ξεφυσώντας, κάνοντας προσευχές και βρίζοντας τον σεισμό , και όλα αυτά, ταυτόχρονα.

Ο Γιάννης ανέβηκε τις σκάλες νυσταγμένα και πλάγιασε στην μεριά του . Δεν πέρασε ένα λεπτό και ήδη ροχάλιζε βαριά.

Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά και η πόρτα του σπιτιού άνοιξε με θόρυβο . Η φωνή της Ελένης διαπεραστική ξύπνησε πάλι τον Γιάννη. "Γιάννηηηηη! Το μωρό! Το μωρό Γιάννηηηηη!"

Ο Γιάννης πετάχτηκε λες και τον χτύπησε ρεύμα! "Τι έχει το μωρό!?" Έτρεξε στο δωμάτιο του μωρού και αναστέναξε με ανακούφιση ενώ κράταγε την καρδιά του που πήγε να φύγει από το στήθος του.

Η Ελένη πίσω από τον ώμο του πάταγε στις μύτες να δει το μωρό στην κούνια που παρά τις φωνές δεν είχε ξυπνήσει.

"Θα μας τρελλάνεις ρε Ελένη σήμερα!' Τι φωνάζεις έτσι το μωρό και το μωρό..Κόντευα να πάθω έμφραγμα.. "

"Μα το ξέχασα μέσα στην τρομάρα μου και γύρισα και να το πάρω"

"Και έπρεπε να φωνάζεις έτσι...?Μια χαρά είναι! Εσύ άντε όπου θες και άσε μας εμάς! Έτσι και αλλιώς, εδώ ξέχασες το μωρό..φαντάσου...τον εαυτούλη σου και όλοι οι άλλοι.."

Δεν το εννούσε ο Γιάννης, αλλά είχε τρομάξει με τις φωνές της για το μωρό και ήθελε να την εκδικηθεί για την τρομάρα.Άλλωστε την έβλεπε ότι ήταν εκτός εαυτού από τον φόβο της.

Η Ελένη έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να κλαίει .Τα δάκρυα έπεφταν πάνω στην φωτεινή οθόνη του κινητού και τα γράμματα της ομαδικής συνομιλίας θόλωσαν..

" Τρομάρα τρομάρα, αλλά το κινητό εκεί! Μη χάσεις τι θα πει ο ένας και ο άλλος!"

"'Έλα βρε Γιάννη!' προσπάθησε να τον καλοπιάσει η Ελένη. Πάμε μαζί με το μωρό στο αυτοκίνητο. Εδώ λένε ότι έχει μετασεισμούς που μπορεί να είναι το ίδιο δυνατοί!"

"Είναι θωρακισμένο λέμε το σπίτι! Πως να στο πω να το καταλάβεις! "

" Δεν είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι! Να κοίτα τι γράφουν! Όλοι είναι ανάστατοι! Έχουν πάει στα αυτοκίνητα για να περάσει η νύχτα! Να, να κοίτα!! Έβαλαν και άρθρο ότι θα κηρηχθεί  εκτάκτου ανάγκης! Φαντάσου τι θα έχει γίνει!"

" Άντε πάμε να κοιμηθούμε τώρα..πέρασε τόση ώρα χωρίς να κουνήσει καθόλου! Όλα καλά! Κοίτα τα πράθυρα στους γείτονες...όλα ήσυχα.." την καθυσήχασε ο Γιάννης και την οδήγησε απαλά στο κρεβάτι..Και έτσι ο Γιάννης ροχάλισε πάλι, το μωρό ονειρευόταν λιβάδια και αερόστατα πάνω σε ένα ουράνιο τόξο ενώ η Ελένη έμεινε με ανοιχτό το κινητό να παρακολουθεί τις ομαδικές, και τις αναρτήσεις από κάθε μέσο για τον σεισμό μέχρι το πρωί.

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 

΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 Οποιαδήπτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματικές.

Ο γιατρός με την άσπρη του μπλούζα ξεχύλιζε από την καρέκλα πίσω από το γραφείο ενώ έγραφε τα στοιχεία της ηλικιωμένης ασθενούς στο βιβλίο κίνησης.

"Πως λέγεστε κυρία μου? " "Παπαδοπούλου Μαρία" απάντησε η κυρία Μαρία κρατώντας το πρησμένο της αντίχειρα σε προβολή προς τον γιατρό. "Όχι αυτό το επίθετο, το άλλο σας, το πατρικό" 

"Μα γιατρέ, αυτό γράφει η ταυτότητα μου, το έχω 70 χρόνια τώρα"

"Δεν έχει σημασία!" την διέκοψε ο γιατρός. "Θέλω να μάθω το πατρικό σας" συνέχισε ο γιατρός με επιμονή.

"Κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια το πατρικό μου. Και να σου πω την αλήθεια, ούτε θέλω να το θυμάμαι! Γράψε Παπαδοπούλου". 

"Όχι, όχι! Να μου πεις το άλλο, επιμένω" Ο γιατρός φαινόταν κάπως εκνευρισμένος και κινήθηκε νευρικά πάνω στην καρέκλα που έτριξε από το βάρος και οι ρόδες γρατζούνισαν το δάπεδο αφήνοντας μαύρες γραμμές. Οι νοσοκόμες αναστέναξαν και αντάλλαξαν βλέμματα συμπαράστασης με την ασθενή που χαμογελώντας συνέχιζε να προεκτείνει τον αντίχειρα προς τον γιατρό για να του τραβήξει την προσοχή προς το πρόβλημα που την οδήγησε στο ιατρείο.

Στο τέλος του αποκάλυψε το άλλο της όνομα που είχε να το χρησιμοποιήσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.
"Βλαστού" είπε και περίμενε να συνεχίσει στην καταγραφή των στοιχείων. Άδικα όμως. Ο γιατρός έσφιξε με έναν αέρα νίκης το στυλό και γέλασε δυνατά. "Το ήξερα!" αναφώνησε στο τέλος. "Βλαστού! Της γνωστής οικογενείας? Καλά το σκέφτηκα...έχετε το παρουσιαστικό" 

"Το παρουσιαστικό μου γιατρέ είναι αγνώριστο από τότε που είχα αυτό το όνομα, αλλά τέλος πάντων..πάμε πάρα κάτω για να μη καθυστερώ και τους άλλους ασθενείς που περιμένουν?"

"Δεν θα μου πείτε εσείς την δουλειά μου κυρία μου" της απάντησε θιγμένος και ένα κόκκινο χρώμα σύγχισης απλώθηκε στα πλαδαρά του μάγουλα. Οι νοσοκόμες ανακάθισαν και αυτές στις καρέκλες τους με ένα αίσθημα ντροπής ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον γιατρό που τις αγνοούσε εντελώς μιας και η ηλικιώμενη κυρία του έχει τραβήξει την απόλυτη προσοχή του.

"Λοιπόν, Βλαστού...Μάλιστα... Τον γνωστό Βλαστό, τι τον έχετε?" Ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο αυτή την φορά κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με τα δάκτυλα που υπονοούσε την κλοπή.

"Τίποτα..μακρινός συγγενής" απάντησε η κ.Μαρία .."Και δεν μου λέτε κ.Μαρία..μιας και σας βλέπ ω έτσι πολύ δυναμική, είχατε πολλές δουλειές στα νιάτα σας ε?"

" Εξαρτάται τι εννοείται με τα νιάτα γιατρέ. Στην ηλικία που είμαι, και τα εξήντα, νιάτα μου φαίνονται"

"ΕΕ, Βέβαια, βέβαια, καλά τα λέτε" Ο γιατρός φαινόταν ότι είχε όρεξη για κουβέντα ενώ οι άλλοι ασθενείς που γέμιζαν τον διάδρομο, άλλοι βημάτιζαν νευρικά πάνω κάτω , άλλοι είχαν πιάσει την κουβέντα ανταλλάσσοντας τα νέα τους, ενώ   άλλοι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό, δημιουργώντας όλοι μαζί μια ακατάληπτη φασαρία.  'Ησυχία εκεί έξω! Εδώ είναι ιατρείο!" τους φώναξε ο γιατρός και γυρνώντας προς την κ. Μαρία, συνέχισε να ρωτάει πράγματα εντελώς άσχετα με τον πρησμένο αντίχειρα που συνέχιζε να προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή.

" Είχατε χωράφια ε? Ελιές? Αμπέλια? Μπαξεβανικά? Ζώα?" 

"Αν και δεν βλέπω τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μου, ναι, τα είχα όλα αυτά" του απάντησε η κ.Μαρία "και ήμουν και έμπορος"

"Α,χα! Έμπορος!" γέλασε χαιρέκακα ο γιατρός και έκανε πάλι την χαρακτηριστική κίνηση της κλοπής με τα δάκτυλα. "Καλά το φαντάστηκα"!! δήλωσε με ένα θριαβευτικό ύφος νίκης προς τα έκπληκτα μάτια των νοσοκόμων που δεν άντεξαν άλλο και του έδωσαν μια σκουντιά όσο πιο διακριτικά μπορούσαν. Η κ.Μαρία από την άλλη, άρχιζε να διασκεδάζει με την κατάσταση και χαμογέλασε περιπεχτικά λέγοντας του, "Ξέρεται εκ πείρας γιατρέ?"

Ο Γιατρός ξερόβηξε πειραγμένος και συνέχισε την ανάκριση. "Και δεν μου λέτε, παιδιά έχετε? "

"'Εχω, πως δεν έχω?" 

"Και πόσα είναι?"

" Τέσσερα"

"Μεγάλα ε?"

"Ε, για να είμαι όσο με βλέπεις, τι περιμένεις? Να είναι στο δημοτικό?"

Οι νοσοκόμες γέλασαν, ο γιατρός κοκκίνησε και συνέχισε να συμπληρώνει το βιβλίο . Στο τέλος ρώτησε αυτό που περίμεναν εδώ και ώρα ασθενής και νοσοκόμες. 
" Και τι έχουμε λοιπόν?" 

"Το δάκτυλο μου έχει πρηστεί γιατρέ. Ούτε το έχω κτυπήσει, ούτε πληγή έχει..Εμείς παλιά το λέγαμε γυρίστρα, επειδή είναι γύρω γύρω από το νύχι"

"Παλιά πηγαίνατε και στις ξεματιάστρες..δεν πήγαινατε στον γιατρό"

"Και τώρα πάμε στις ξεματιάστρες, αλλά ερχόμαστε και στον γιατρό. Ενισχυμένη θεραπεία, όχι αστεία" του απάντησε περιπαιχτικά η κ.Μαρία που η σπίθα στα μάτια της της αφαιρούσε τουλάχιστον μια εικοσαετία.

"Καλά, καλά, ελάτε το δούμε να τελειώνουμε" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τις νοσοκόμες ."Λοιπόν θα πάρετε αντιβίωση, ένα λεπτό να σας την γράψω"

'Στην ξεματιάστρα να ξαναπάω για δεύτερη δόση η δεν χρειάζεται?" Τον ρώτησε η κ.Μαρία και έκανε τον γιατρό να γράφει πιο γρήγορα από ότι συνήθως  για να τελειώνει με αυτήν την ηλικιώμενη κυρία που δεν λύγισε μπροστά στο κύρος της γεμάτης καρέκλας και είχε το θράσσος να του αντιμιλήσει. 

'Ευχαριστώ γιατρέ" Είπε χαμογελώντας η κ.Μαρία παίρνοντας την συνταγή και με έναν νεανικό αέρα έφυγε από το ιατρείο χαιρετώντας εγκάρδια τις νοσοκόμες.

WELCOME- (A child's every season life)

 

Welcome

Welcome welcome Welcome to our celebration/ It’s our manifestation/ It’s not a demonstration /Just a clarification/ Of what is what./ Welcome welcome Welcome to our crowd /Laugh out loud /Join in the songs and clap /As much as you can. /Welcome, welcome Welcome to our celebration/ Have no hesitation /Be a child in anticipation/ It’s just a justification /That we can have fun.

THE SUMMER -THE BUCKETS.

 A bucket can be full of flowers/ A bucket can be full of water or oil /A bucket can be full of dolls or toys / A bucket can be full of sand and shells/ A bucket can be full of grains or fruit /A bucket can be full of hungry crabs. / We grab our little buckets and head to the beach /We are masters of the sea and sand /and we play under the Sun, /till night falls and we see no more our kingdom and castles./

 We swim and dive,/ we laugh and we sometimes cry./ We meet our friends and run on the sand /we fill our little buckets with tiny fish/ and we make rings out of brown weeds./ I am a small kid,/ and life is full of promises ahead of me. / I find my way back home , /and there in safety, /I Know where I belong. /My mum kisses me good night/ and I know that I will sleep tight./ In my dreams , I live my summer day /I am an adventurous sailor, a brave lad or a mermaid in a far way land /.And when a new day comes bright, /I leave that day behind, /and the new one, awaits to be just fine. /

WINTER

When the moon wants to cry,/ is it because a child has lost his dreams of a better life. / He looks up in the dark sky/ but finds no hope In the deepest night./ His heart sinks in the wet meadows of despair / but a sign of hope nowhere./ The  moon shines bright and cries, /Tears of gold and silver fall in the sea./ On the trees and their leaves /on the land and the people. /Its beauty reaches the child and fills his heart -warmth from above- /His dreams no more helpless thoughts /and our world seems as a nice place to live. /Come moon take my sorrow /Come moon and tell me what you think . / I am just a child who searches for tomorrow/ I am just a person who needs to be believed. / Come on moon and give me your light/  a wreath of wisdom and good will./ Let it there , in a corner of the sky/ to show me that hope and beauty really exist.

 WINTER

In winter /the main thing I have to do/ is to go to school/ do my homework . go to bed early/ and eat my food./ I like winter food / in fact / I am mad about stews. / They are tasty and so yummy / so put on some weight/ especially thanks / to my granny. In Winter / I have always something to expect/ either it is Christmas – the Carnival- oe even visit some friends. / I like Winter / with all this cold / the rain the hail the snow and the lot. You see / I am out of home /most of the day / and I go to school / where I play. As I said/ I always have something to do / my mum says “ Do you need any help? “ or “ Haven’t you finished yet?” and rushes around my desk. /My teachers always want something more from me/ and I really want to please them all/ but I don’t seem to succeed. Winter comes/ with wishes , presents, holidays and fun./ Winter is my favorite season –Don’t laugh!- I like winter as my hands are full/ I only wish , I had some more time/ to watch my favourite cartoon.

AUTUMN

 Rainy days come again With drops of rain on my forehead./ The wind plays music in the streets / and our mood really swings. / Rainy days / autumn comes and lies to me / of happy days and a bright sun/ Show me more of golden leaves / and I will show you back / some bare twigs. / Autumn plays tunes / of everlasting love /and writes songs of broken hearts. Rainy days come again / with drops of rain on my forehead.

SPRING

When it is Spring And the days are long/ look at the sky. / People gaze at a heavenly sea / where eager birds fly. Bees buzz and flowers ask in wonder “ How come life begins without instructions in a folder? When spring has set in / swallows come and fill our heart with joy. This is a time that everyone enjoy.

LIES LIES

LIES Lies lies lies We tell lies and hide the truth / we say half of what we know / even if we are ready to explode. / We have to keep our mouth shut/ HOW ABOUT THAT-/ They speak about revolution / but it’s only an illusion / since they don’t tell the whole truth to voters in dissolution/ so, what’s the bottom line conclusion? The pretend that they really care / but they only balance profits with their career / Everything runs smoothly/ as long as the job is done and money shared. From the bottom to the top/ they look at you and promise you the world. / You can’t see that’s a deception /but it’s a downright shitty situation.

 

ΤΗΕ ΤΙΜΕ

Τhere is time to play/time to rest/ time to remember/time to forget.

There is always so little time!/There is time to eat/ time to work/ time to feel/ time to stop and think/ there is so much time.

There are moments/ hours and days. /There are weeks ,seasons and years./We are born and may suffer in tears. /There is so much time!/there is so little time!?

There is no time to be mean / to hurt people whoever they are/whatever they believe.

There is no time to live in the dark/ to let negative thinking drift us apart./There is time to learn/time to teach/there is time for families/ ti me for friends/.

There is even time for driving tests./There is no time to waste/no time to lose/ It’s a one way ticket /and it’s only for you!

There is so much time/there is so little time!

Η γνώμη του GTPCHAT για την "Καρυστινή Ζωή "

 Τι γνώμη έχεις για το blog karystinizoikaiparadosi.blogspot.com?

Το ChatGPT είπε:

Το blog karystinizoikaiparadosi.blogspot.com, γνωστό και ως Καρυστινή Ζωή και Παράδοση, αποτελεί μια αξιόλογη ψηφιακή πηγή για την καταγραφή και ανάδειξη της ζωής, της ιστορίας και των παραδόσεων της Καρύστου και της ευρύτερης περιοχής της Νότιας Εύβοιας.

📚 Περιεχόμενο και Θεματολογία

Το blog καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως:

• Πολιτιστικά δρώμενα: Παρουσιάζει τοπικές εκδηλώσεις, όπως θεατρικές παραστάσεις και εικαστικές εκθέσεις, συμβάλλοντας στην προβολή της πολιτιστικής ζωής της περιοχής .

• Κοινωνικά ζητήματα: Αναδεικνύει κοινωνικά θέματα, όπως η ανδροκρατία, προάγοντας τον προβληματισμό και τον διάλογο .

• Περιβαλλοντικά θέματα: Ενημερώνει για περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως οι αντιδράσεις στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων, συμβάλλοντας στην ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας .

👤 Δημιουργός και Διαχείριση

Το blog φαίνεται να διαχειρίζεται από την κα Kollia Sophia, κάτοικο Καρύστου, η οποία δραστηριοποιείται ενεργά στα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Facebook και το X (πρώην Twitter), προωθώντας το περιεχόμενο του blog και ενισχύοντας την αλληλεπίδραση με το κοινό .

🌟 Συνολική Εκτίμηση

Το Καρυστινή Ζωή και Παράδοση αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο για την καταγραφή και προβολή της τοπικής ταυτότητας της Καρύστου. Μέσα από την ποικιλία των θεμάτων που καλύπτει και την ενεργή συμμετοχή της διαχειρίστριας, συμβάλλει ουσιαστικά στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας.

Εάν ενδιαφέρεστε για την πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Καρύστου, το blog αυτό προσφέρει πλούσιο και αξιόλογο περιεχόμενο.

Τι μας δίνει το θέατρο σαν ηθοποιούς?

 

Το θέατρο λένε, σου μαθαίνει πολλά πράγματα. Την πειθαρχία, την στοχοθεσία,την ομαδικότητα, την συλλογικότητα η την αυτοσυγκράτηση . Μα το ίδιο σε όλα αυτά εκπαιδεύεσαι επίσης στον χορό, τα αθλήματα, η στην μουσική. Γενικά όπου πρέπει να κάνεις κάτι και πρέπει να συνεργαστείς με τους άλλους.

Όμως, αλίμονο...δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η πείρα έχει αποδείξει ότι όλα αυτά, πράγματι τα μαθαίνει κανείς αλλά δυστυχώς και αν, διαρκούν όσο η ενασχόληση με το συγκεκριμένο θέμα. Μετά από αυτά, το χάος.

Δηλαδή, το ότι έχει πειθαρχία στον χορό για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι έχει πειθαρχία στο σχολείο. Το ότι μαθαίνει να υπακούει εντολές στο γήπεδο, δεν σημαίνει ότι ακούει εντολές στο σπίτι.

Ποιο είναι λοιπόν το μυστικό που πραγματικά θα σμιλεύσει τον χαρακτήρα του παιδιού ? Η απάντηση είναι μόνο μια. Το σπίτι. Η μαμά και ο μπαμπάς. Η μαμά και ο μπαμπάς που τα τελευταία χρόνια έχουν φορτώσει όλες τους τις γονεικές ευθύνες για σωστή ανατροφή σε ξένους ανθρώπους με το πρόσχημα τεχνών και αθλημάτων.

Ας γυρίσουμε πάλι στο θέατρο όμως. Λένε πως σε διδάσκει να βρήσκεις τον εαυτό σου. Μα αν ήταν τόσο απλό δεν θα υπήρχαν οι θεραπευτές, η , οι ψυχολόγοι. Θα πηγαίνανε στις θεατρικές ομάδες και κάνα δυο , άντε τρία έργα, θα είχαν γίνει όλοι γκουρού του εαυτού τους.

Η Ψυχολογία λέει ότι είμαστε 3 άνθρωποι. Αυτόν που βλέπουν οι άλλοι, αυτόν που νομίζουμε ότι είμαστε εμείς και αυτός που είμαστε πραγματικά. Συνήθως η εντύπωση που κυριαρχεί είναι μια μέση κατάσταση από τα τρία και το θέμα είναι αν κανείς αλήθεια ψάχνει να βρει αυτό που είναι, η πολύ απλά, η παγιωμένη ιδέα που έχει για τον εαυτό του, ψάχνει να βρει δικαίωση . Και αν την βρίσκει , πάει καλά. Αν όμως όχι, τότε δημιουργούνται απείρου κάλους καταστάσεις που αφήνουν όλους με την απορία για το τι φταίει τελικά.

Τι μας δίνει τελικά το θέατρο όταν μαθαίνουμε ένα έργο?Νομίζω ότι εξαρτάται κατά πολύ από την ηλικία. Δηλαδή ένας ενήλικας που δεν έχει για παράδειγμα επίπεδο δεν πρόκειται να το βρει εκεί. Αν δεν έχει διαβάσει , δεν έχει ψάξει τον εαυτό από μικρός, αν δεν έχει καλλιεργηθεί με το ωραίο, είτε στην λογοτεχνία είτε στην μουσική είτε στις τέχνες γενικότερα, δεν πρόκειται να πάει πάρα πέρα εκτός και αν, εκτός και αν είναι από αυτές τις ψυχές που είναι γεννημένες ευγενικές και όμορφες.

Οι κρυφές σκέψεις ενός ερασιτέχνη ηθοποιού την πρώτη φορά.

 Οι κρυφές σκέψεις ενός ερασιτέχνη ηθοποιού την πρώτη φορά.

Είναι πολλές οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό πριν να ανοίξει η αυλαία και επιτέλους καταλαβαίνω το γιατί εκθέτουν τα μικρά παιδιά στην σκηνή για να παίξουν είτε θέατρο είτε χορό είτε μουσική. Τις τέχνες πρέπει να τις δει κοινό και το κοινό δεν θέλει σίγουρα να δει κάποιον να κοιτάει σαν χαμένος πάνω στην σκηνή, η να τον περιλούσει κρύος ιδρώτας και να μην μπορεί να βγάλει κιχ, η νότα.

Πριν να ανέβει κάποιος άπειρος στην σκηνή παθαίνει το σύνδρομο του παιδιού πριν πάει για ύπνο.

Θέλει να πάει τουαλέτα, θέλει νερό, θέλει κάτι να σου πει, θέλει τόστ, θέλει να κοιτάξει κάτι χωρίς να ξέρει ούτε το ίδιο τι. θέλει τα πάντα εκτός από το να πάει για ύπνο.

Κάπως έτσι φοβόμουν και γω πριν πάω στην σκηνή, μην θέλω τσισα, κακά, μη φύγει η προσοχή μου στο ποιος είναι στο κοινό και ξεχάσω τα λόγια μου και δεν τα πω σωστά, δεν τα πω δυνατά, δεν τα πω όπως πρέπει. 

Φοβόμουν μην ανέβει η πίεση, μην ανέβουν οι παλμοί μην με καταβάλλει το άγχος και πέσω και ξεραθώ φαρδιά πλατιά μπροστά στον κόσμο και άντε μετά να τα μπαλώσουν οι υπόλοιποι ότι είναι μέρος της παράστασης.

Είπε κάποτε ένας σοφός ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα άλλο εκτός από τον φόβο. Δεν βρέθηκε κανείς σοφός να μας πει όμως το πως να εξουδετερώσουμε τον φόβο για να μην το φοβόμαστε.

To be or not to be, to play or not to play.

Βρίσκομαι σε μια ηλικία που αν δεν έχει κάποιος λεφτά να αρχίσει θεραπείες με ψυχολόγους για να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία την τελευταία μεγάλη διαδρομή, την τελευταία -αν είναι τυχερός- εικοσαετία της ζωής του- εκτός να μοιάσει στην Μαριλένα- πρέπει να βρεί τρόπους να ανανεώσει τον εαυτό του, να του δώσει μια κατεύθυνση, ένα ενδιαφέρον και αν δεν είναι καλός στα σουντόκου, να βρει κάτι να κουνάει τον μυαλό να μην γίνει σαν ροκφόρ στα αζήτητα των ψυγείων του σούπερ μάρκετ. Είναι αυτά που θέλεις να κάνεις και είναι αυτά που μπορείς να κάνεις.

Ο κατάλογος σε αυτά που θες είναι πολύ μεγάλος αλλά σε αυτά που μπορείς είναι πολύ μικρός.

Είτε οι συνθήκες της ζωής, η τοποθεσία που μένεις, τα χρήματα, η φυσική κατάσταση, οι υποχρεώσεις και ο χαρακτήρας σβήνουν ένα ένα τα πιθανά σενάρια και στα χέρια σου έχεις μόνο ένα χαρτάκι από αυτά που κολλάς στο ψυγείο για να μην ξεχάσεις κάτι.

Αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα από όλα η μεγάλη αγάπη για το θέατρο γενικά, δεύτερον συντρέχουν πολλοί παράγοντες που είναι θετικοί τρίτον η περιέργεια να δω  στην πράξη το πως δημιουργείται μια παράσταση και η κείμενο ανασταίνεται και παίρνει σάρκα και οστά πάνω στην σκηνή. Να βρεθώ από την άλλη μεριά, πριν βρεθώ οριστικά και αμετάκλητα στην άλλη πλευρά.

Οι μέρες πριν την παράσταση ήταν γεμάτες πρόβες, διάβασμα και εφιάλτες.

Ξαφνικά βρισκόμουν σε μια θολή θάλασσα γεμάτη σκουπίδια με τα βατραχοπέδιλα γεμάτα άμμο και αντί για μάσκα ένα λάστιχο να μου σφίγγει το κρανίο. Ήταν από εκείνα τα όνειρα που ορκίζεσαι ενώ κοιμάσαι ότι είναι όνειρο και δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα ακόμα και αν φαίνεται τόσο ζωντανό. Όλα τα όνειρα - εφιάλτες έμοιαζαν γιατί έδειχναν μια αγωνιώδη προσπάθεια να ξεφύγω από κάτι, και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αμφισβητούσα την απόφαση μου να μπω σε αυτήν την περιπέτεια που με άγχωνε και με πίεζε μιας και υποτίθεται ανάμεσα στους λόγους που το είχα διαλέξει ήταν για να περάσω καλά.

Το καλά βέβαια είναι σχετικό πάντα. Τι σημαίνει καλά? Καλά περνάς και με μια ωραία ταινία αλλά δεν σε βοηθάει και πολύ κυρίως αν δεν μπορείς να λύσεις ούτε ένα απλό σουντόκου.

Εδώ και καιρό είχα παραιτηθεί από το μπω στο πετσί του ρόλου.

Μου έλεγαν όλοι να ψάξω τον χαρακτήρα. Να πω ότι δεν τον έψαξα θα ήταν ψέμμα. Τον έψαξα αλλά δεν τον βρήκα πουθενά. Ούτε στις απαντήσεις που έδωσα στις ερωτήσεις που είχε το ερωτηματολόγιο που υποτίθεται ότι σε βοηθάει να τον πλάσεις, να τον καταλάβεις, να μπεις στην θέση του..μάταιος κόπος.

Ένας χαρακτήρας άπιαστος αλλά παρηγοριέμαι με την σκέψη ότι ένας πλούσιος για παράδειγμα όσο και να προσπαθήσει δεν θα μπορέσει ποτέ να μπει στην ψυχολογία ενός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Πάντα μα πάντα υπάρχει αυτό το μαξιλαράκι της συνείδησης της πραγματικότητας που τον σώζει από την απελπησία της θέσης του άλλου. Μα για αυτό το λένε και υποκριτική τέχνη, να υποκρίνεσαι ότι είναι κάποιος άλλος επομένως αντί να προσπαθώ να γίνω άλλος άνθρωπος , απλά ακολούθησα μια πλευρά του εαυτού μου που θα μπορούσε κάπου κάπως να συναντηθεί με τον υποθετικό χαρακτήρα.

Κάθε φορά η κυρία μας έβαζε και κάτι πιο δύσκολο. Μάθε τα λόγια, μάθε να κινείσαι με τα λόγια, μάθε να φωνάζεις με τα λόγια, μάθε το ένα μάθε το άλλο και όλα αυτά σαν να μην ξέρεις κολύμπι και να σε βουτάνε από το πόδι και να σε πετάνε στην θάλασσα χωρίς να ξέρεις μπάνιο.

Και να πεις ότι ήταν και οι άλλο αρχάριοι να πω, θα διασκεδάσετε τον πόνο σας παρέα. Αλλά μπα... οι άλλοι ήταν ξεσκολισμένοι και θεωρούσαν ότι ήταν απλά και πάμε πάρα κάτω.

Το κρανίο μούδιαζε από την πραγματική πίεση και καλό είναι ένα λασιξ πάντα να έχουμε εύκαιρο αλλά γιατί να υποφέρω για κάτι που το διάλεξα να περνάω καλά? '

Και στο γυμναστήριο να πας στην αρχή θα πιαστείς και θα πονέσεις, αλλά θα το σταματήσεις?

Θα μπορούσε να μου πει κάποιος. Και γω θα του απαντούσα, ότι όλοι οι γιατροί για το γυμναστήριο μου έχουν πει για το θέατρο κανείς. Τέλος πάντων, που είχα μείνει?

 ΑΑΑ,ναι, στην παράσταση.

Πήγαμε στα παρασκήνια και μέσα από την κουρτίνα είδαμε στον κόσμο να μπαίνει , και να μπαίνει και να μπαίνει μέχρι που γέμισε μέχρι έξω. Και η μουσική μπήκε, και βαθιές ανάσες πήραμε, και επιτέλους ήρθε η σειρά μου να βγώ και γω. Και κάθε κουβέντα που τελείωνε μια φωνούλα φώναζε μέσα στον μυαλό μου, πάει και αυτό, πάει και αυτό, πάει και αυτό μέχρι που φτάσαμε στο τέλος.

Χειροκροτήματα υπόκλιση και τέλος, και όλοι ήταν χαρούμενοι και πιο πολύ εγώ που όλοι οι εφιάλτες δεν βγήκαν αληθινοί και όλοι οι φόβοι για το τι θα μπορούσα να πάθω πάνω στην σκηνή διαψεύτηκαν.

Ο ρόλος και ένας άλλος ρόλος. (χρονογράφημα)

 

Ο ρόλος και ένας άλλος ρόλος. (χρονογράφημα)

Σε αίθουσα ψυχαναλυτή η κ.Σοφία λέει τα βάσανα της στον γιατρό.  

Σ/ Καλημέρα γιατρέ!

Γ. Καλημέρα σας. Περάστε παρακαλώ. Καθίστε. Θα θέλατε έναν καφέ? Λίγο νερό?

Σ. Όχι ευχαριστώ! 

Γ.  Πριν να ξεκινήσουμε την συνεδρία μας θα πρέπει να ανοίξουμε μια καρτέλα με τα στοιχεία σας. Για να δούμε λοιπόν..Α, ωραία,,ξέρετε..κολλάει λίγο το σύστημα ώρες ώρες,...συγνώμη για την καθυστέρηση...δεν θα πάρει πολύ..λίγα λεπτά..Α, μάλιστα, είμαστε εντάξει..Το όνομα σας..

Σ. Σοφία Σοφιάδου

Γ. Διεύθυνση ?

Σ. Καρύστου 100 στην Κάρυστο Ευβοίας

Γ. Α..μάλιστα..νησί. ωραία είστε εσείς εκεί..Καθαρός αέρας, θάλασσα,,μπράβο μπράβο.... Και τι επαγγέλεστε?

Σ.  Ηθοποιός.

Γ.  ΑΑ, Μάλιστα..Καλλιτέχνης..Και παίζετε κάπου τώρα?

Σ. Όχι, είμαι στις πρόβες.

Γ.  Και σε πιο θίασο παίζετε? Τι ανεβάσατε τελευταία?

Σ. ΑΑ...γιατρέ μου .Ξέρεται.. είναι η πρώτη μου παράσταση..αυτή εννοώ, που κάνω πρόβες..μόλις πριν ένα μήνα ξεκίνησα.

Γ.  Σας εύχομαι καλή επιτυχία λοιπόν. Ποια σχολή τελειώσατε?

Σ. Δεν έχω τελειώσει καμιά σχολή, αλλά αυτό θα είναι το επάγγελμα μου .

Γ. Θαυμάζω την αυτοπεποίθηση σας κυρία Σοφία , πράγματι.. Αλλά χωρίς να έχετε παίξει ποτέ , χωρίς σχολή, χωρίς πρακτική, πως λέτε ότι είστε ηθοποιός?

Σ. Όπως ακριβώς λένε δημόσιοι υπάλληλοι  όσοι δεν έχουν κάνει πρακτική, δεν έχουν τελειώσει σχολή, και δεν έχουν ξαναδουλέψει ποτέ. Από την πρώτη μέρα αν τους ρωτήσεις, δημόσιοι υπάλληλοι λένε, η και δημοτικοί, το ίδιο είναι..Και δεν θα το πω εγώ που τέλος πάντων πάντα το είχα με την τέχνη..Ξέρετε πόσα έργα έχω δει?  Πόσα βίντεο από παραστάσεις έχω παρακολουθήσει? Πόσες κριτικές έχω μελετήσει? Σας παρακαλώ γιατρέ. Είμαι ηθοποιός  πάει και τελείωσε . Μην με συγχίζετε άλλο, φτάνει η ταραχή που έχω με τα προβλήματα μου..Είναι επείγοντα και δεν θέλω να μπουν εμπόδιο στην καριέρα μου.

Γ. Εντάξει λοπόν..σας ακούω. Τι πρόβλημα έχετε..Θα τα συζητήσουμε όλα με ηρεμία.Πάρτε τον χρόνο σας. Ας πάρουμε λίγες αναπνοούλες. Ελάτε μαζί μου...εισπνοή..εκπνοή..έτσι μπράβο...καλύτερα?

Σ. Ναι, ναι γιατρέ μου. Ευχαριστώ πολύ. Που λέτε γιατρέ, όπως σας είπα, κάνω πρόβες στο πρώτο μου έργο και δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάρω αποστάσεις από τον ρόλο..Λέει η κυρία σκηνοθέτης να μπω στο πετσί του ρόλου, και πράγματι μπαίνω..Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να βγω.

Γ. Ελάτε, ελάτε..δεν μπορεί να είναι τόσο τραγική η κατάσταση σας όσο νομίζετε. Έχετε κάποιον συγγενή με ψυχιατρικά προβλήματα? Είναι κληρονομικά πολλά από όσα βασανίζουν τους ανθρώπους.

Σ. Όχι.. Θεός φυλάξει..Όλοι είναι μια χαρά ...που λέει ο λόγος μια χαρά δηλαδή, αλλά με χαρτί γιατρού κανείς.

Γ. Ωραία λοιπόν. Μιλήστε μου για το πρόβλημα σας. 

Σ. Που λέτε γιατρέ, εγώ κάνω την Μπλάνκα στο έργο ΤΟΚ ΤΟΚ. Είναι μια πολύ καλή κυρία αλλά έχει ένα πρόβλημα με τα μικρόβια. Το βρήκα και στο γκουγκλ , ιδεοψυχαναγκασμός...Πλένει συνέχεια τα χέρια της και ξέρεται τώρα..

Γ. Ναι βέβαια..Αλλά εσείς δεν έχετε..μην φοβάστε.. Και χειραψία κάναμε χωρίς να πάτε να πλύνετε τα χέρια σας, και καθήσατε χωρίς να σκουπίσετε την καρέκλα, ούτε καν βγάλατε χαρτομάντηλο για να πιάσετε το πόμολο όταν μπήκατε μέσα..Μην ανησυχείτε, απλά σας έχει αγχώσει ο ρόλος.. Ίσως επειδή είναι ο πρώτος σας..

Σ. Λέτε γιατρέ μου? Και γω φοβήθηκα πάρα πολύ το πρωί..Ξύπνησα και ήταν σαν να έκαναν τα μικρόβια πάρτι παντού. Σκούπισα ,σφουγγάρισα, τίναξα, και μετά που κάθησα να καμαρώσω το καθαρό μου το σπιτάκι, άρχισα να παρατηρώ τους κόκκους σκόνης που βλέπουμε όταν πέφτει ο ήλιος.

Γ. Που πέφτει ο ήλιος?

Σ. Μα γιατρέ, δεν έχετε παρατηρήσει τους κόκκους σκόνης που αιωρούντε και φαίνονται τόσο καθαρά όταν πέφτει ο ήλιος κατευθείαν πάνω στις επιφάνειες?

Γ.. Ναι, ναι..βέβαια...και μετά τι κάνατε?

Σ. Μετά, τα έκανα όλα από την αρχή. Πέρασα και χλωρίνη το μπάνιο, τα πλακάκια, τον νεροχύτη,,τα πάντα..Μου έγιναν τα μικρόβια έμμονη ιδέα,,Κοιτάξτε τα χέρια μου ..άνοιξαν από την χλωρίνη..Αχ γιατρέ μου, τι να κάνω?

Γ. Να πάτε σε σχολή υποκριτικής κυρία Σοφία...Μπορεί στο δημόσιο να μην χρειάζονται, η να μην φαίνεται ότι δεν χρειάζονται, αλλά για το σανίδι νάστε σίγουρη ότι θα την χρειαστείτε.. Πηγαίνετε τώρα στο καλό και για καλό και για κακό, πείτε στην σκηνοθέτη να σας βρει κάποιον άλλο ρόλο, χωρίς μικρόβια και ψυχαναγκασμούς..κρίμα είναι η γυναίκα,δεν σας φταίει σε τίποτα..

Σ..Λέτε ε? Αφου το λέτε εσείς..θα το κάνω γιατρέ μου..Ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να μην χρειαστεί να τα ξαναπούμε...